It Chapter Two (2019)

Ελληνικός τίτλος: Το Αυτό -Κεφάλαιο 2

Ταινία τρόμου των Warner/New Line, σε σκηνοθεσία Άντυ Μουσκιέτι, με τους Τζέσικα Τσάστέην, Τζέημς ΜακΑβόυ, Μπιλ Χάντερ, Ιζάια Μουστάφα, Τζέυ Ράυαν, Τζέημς Ράνσον, Άντυ Μπην, Μπιλ Σκάρσγκαρντ. 

Έχουν περάσει 27 χρόνια από την προηγούμενη ταινία, και τώρα πια τα παιδιά της παρέας των "χαμένων" ζουν ο καθένας τη ζωή του, μακριά από το Ντέρι, έχοντας ξεχάσει τα πάντα από όσα φρικιαστικά είχαν συμβεί τότε. Μόνο ένας από αυτούς έχει μείνει πίσω, και όταν είναι εμφανές πως Αυτό έχει επιστρέψει, τότε τους καλεί να τιμήσουν τον όρκο που είχαν δώσει τότε: να γυρίσουν πίσω και να πολεμήσουν το κακό στη ρίζα του.

Κυριολεκτικά έχουμε να κάνουμε με την ενήλικη συνέχεια της ταινίας, καθώς όχι μόνο οι πρωταγωνιστές έχουν ενηλικιωθεί αλλά και ο τρόμος. Ξεχάστε το αλά "Γκούνις" και "Στάσου πλάι μου" ύφος που σωστά είχε επιλεγεί για την ταινία του 2017. Εδώ τα πάντα έχουν αγριέψει με πρώτο και καλύτερο τον κλόουν Πέννυγουάιζ που ξαμολιέται χωρίς κανένα όριο, έτοιμος να κατασπαράξει πλέον τα πάντα. Καθαρόαιμος τρόμος και υπερπαραγωγή παντρεύονται με επιτυχία, έχοντας μάλιστα ως μεγάλο τους ατού και τους ηθοποιούς που ο κάθε ένας αποδίδει επαρκέστατα τόσο τον ρόλο του όσο και τον χαρακτήρα του μικρού παιδιού που υπήρξε κάποτε. Η αλήθεια είναι, πως μολονότι το σενάριο έχει εξαιρετικό ρυθμό και μάλιστα εντάσσει αρμονικότατα τις σκληρές σκηνές στην αφήγηση, κάνοντας τον τρόμο και το αίμα μέρος της ραχοκοκαλιάς του φιλμ, αφήνει λίγο πιο πίσω τους χαρακτήρες που εμφανίζονται περισσότερο περιγραφικοί -επιφανειακοί θα έλεγε κανείς- παρά δουλεμένοι στο μεδούλι τους. Όμως, ως τελικό αποτέλεσμα στέκουν άξια στην οθόνη και ούτε κενά αφήνουν -όχι δυσαναπλήρωτα τουλάχιστον- ούτε ως καρικατούρες βγαίνουν. Μάλιστα, για να επιστρέψω στο σενάριο, είναι πολύ ενδιαφέρων ο τρόπος που παντρεύεται το τώρα με το χθες, με συνεχή -μικρής διάρκειας- ταξίδια στον χρόνο, ώστε να εκλαμβάνονται με ακόμη μεγαλύτερη ευκολία οι σημερινοί ηθοποιοί ως η φυσική εξέλιξη του πρώτου καστ. Έχει γίνει δουλίτσα στο σενάριο, να τα λέμε κι αυτά. 

Αυτό που επίσης έχει ενδιαφέρον είναι ο τρόπος με τον οποίο απεικονίζεται ο τρόμος -που εν πολλοίς είναι στο μυαλό τους, καθώς ο Πέννυγουάιζ παίζει διαρκώς μαζί τους. Τα εφφέ, όπως και τα πλάσματα που φρικαλέα εμφανίζονται, έχουν κάτι από την στοπ-καρέ τεχνική και όψη των 90s, όταν δηλαδή και διαδραματιζόταν πάνω-κάτω η πρώτη ταινία. Αυτό που τους ταράζει το μυαλό σήμερα που είναι ενήλικες, είναι ουσιαστικά κρυμμένοι τρόμοι που υπάρχουν μέσα τους από τότε που ήταν παιδιά. Και ποιος καλύτερος τρόπος να αποδώσεις έναν "παλιό" σου φόβο κινηματογραφικά από το να τον αποτυπώσεις με το ύφος που οι ταινίες τρόμου είχαν εκείνα τα χρόνια. Μπορεί να μην είναι κάτι προφανές για όλους τους θεατές αυτό, όμως αποδεικνύει τη φροντίδα που έχει δοθεί στις λεπτομέρειες και στο σύνολο της καλλιτεχνικής παραγωγής. Τέλος, της αναγνωρίζεις και έναν αυτοσαρκασμό, καθώς ένα από τα πιτσιρίκια είναι πλέον συγγραφέας τρόμου, του οποίου τα βιβλία όταν μεταφέρονται στο σινεμά απογοητεύουν με το φινάλε τους, οπότε στην ταινία που γυρίζεται τώρα, ο σκηνοθέτης απαιτεί να το ξαναγράψει, κάτι που παραπέμπει τόσο γενικότερα στις κινηματογραφικές μεταφορές των βιβλίων του Στήβεν Κινγκ (ο οποίος κάνει και ένα σύντομο πέρασμα) αλλά και στη συγκεκριμένη ταινία της οποίας το φινάλε (και στα δύο μέρη) είναι διαφορετικό από αυτό του βιβλίου. Ως εσωτερικό αστείο, όμως, για όσους έχουν διαβάσει το βιβλίο, χελώνα εμφανίζεται, αλλά βαλσαμωμένη. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τα θρίλερ, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ.