Look back in anger (1959) (A/M)

Ελληνικός τίτλος: Οργισμένα νιάτα

Δραματική ταινία της Warner σε σκηνοθεσία Τόνυ Ρίτσαρντσον, με τους Ρίτσαρντ Μπάρτον, Κλαιρ Μπλουμ, Μαίρη Γιουρ, Ήντιθ Ήβανς, Γκάρυ Ρέυμοντ.

Ο Τζίμυ και η Άλισον Πόρτερ ζουν σε μια μικρή σοφίτα στο Ντέρμπυ, μαζί με τον κολλητό και συνέταιρο του Τζίμυ, τον Κλιφ. Οι δύο άντρες βγάζουν όπως-όπως το ψωμί τους από έναν πάγκο με ζαχαρωτά στην τοπική αγορά, κάτι που ο Τζίμυ ποτέ δεν αποδέχθηκε ως πεπρωμένο, αφού περίμενε από τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο να του προσφέρουν μια καλύτερη ζωή. Η μιζέρια της καθημερινότητάς του και η αποτυχία του να καταφέρει κάτι κοινωνικά και επαγγελματικά τού προκαλούν θυμό που συσσωρεύεται μέρα με τη μέρα και ο οποίος ξεσπά μονίμως επάνω στη γυναίκα του. Λεκτικά και ψυχολογικά βίαιος απέναντί της, καθώς θεωρεί ότι θα της άξιζε έναν καλύτερος σύζυγος, ο Τζίμυ οδηγεί την καλοαναθρεμμένη Άλισον όλο και πιο μακριά του. Η ζωή τους θα δεχτεί το ύστατο χτύπημα από την εγκυμοσύνη της και την επίσκεψη μιας παλιάς της φίλης.

Μετά τη μεγάλη επιτυχία του στο θέατρο το 1956, το έργο του Τζων Όσμπορν μεταφέρεται και στο σινεμά, διασκευασμένο από τον Νάιτζελ Νηλ και με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον να φορτώνεται επάνω του όλον τον θυμό και και την ανασφάλεια των νέων της βρετανικής εργατικής τάξης της εποχής. Βρισκόμαστε βλέπετε στο κατώφλι των "αναρχικών" '60s, όταν όλος ο κόσμος διαπίστωνε ότι οι ελπίδες των μεταπολεμικών χρόνων του '50 αποδείχτηκαν φρούδες. Το βρετανικό θέατρο και το σινεμά κάνουν τη δική τους επανάσταση με μια σειρά από έργα που πλέον αμφισβητούν ανοιχτά το κατεστημένο και προϊδεάζουν το κοινό για το ξέσπασμα που θα ακολουθούσε. Η απογοήτευση του Τζίμυ Πόρτερ και όλων όσων αυτός εκφράζει μετατρέπεται σε φόβο και στη συνέχεια σε οργή που δεν σταματά ούτε μπροστά σε αυτούς που αγαπά, ακόμα κι αν διαλύει και την ίδια του τη ζωή. Ο καιρός των συμβιβασμών όμως φαίνεται πως έχει περάσει ανεπιστρεπτί και τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την εσωτερική οργή που μοιάζει με καζάνι έτοιμο να εκραγεί. Υπό αυτό το πρίσμα, το έργο εξακολουθεί να παραμένει σύγχρονο και στις μέρες μας, τουλάχιστον ως προς τις ιδέες του. Από κινηματογραφική θεώρηση, σαφέστατα και έχουμε να κάνουμε με μία ταινία με αρετές, όμως δεν μπορείς να παραβλέψεις το υπερβολικόν της ερμηνείας του Μπάρτον που έρχεται να προστεθεί στον ούτως ή άλλως υπερβολικό χαρακτήρα τον οποίο υποδύεται, με αποτέλεσμα κάποια δεδομένη στιγμή να σε ενοχλεί και εν τέλει να μην συμπάσχεις μαζί του. Γρήγορο, έντονο και πνιγηρό ταυτόχρονα, το φιλμ έχει μια δική του εσωτερική δύναμη που το καθιστά διαχρονικό, χωρίς όμως να μπορεί να μαζέψει πάντα τις υπερβολές του.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.