Salinui chueok (2003)

Ελληνικός τίτλος: Μνήμες φόνων

Δραματικό θρίλερ της CJ Entertainment σε σκηνοθεσία Μπονγκ Τζουν-χο, με τους Σονγκ Κανγκ-χο, Κιμ Σανγκ-κιούνγκ, Κιμ Ρο-χα. 

Σε μια επαρχιακή εργατούπολη της Νότιας Κορέας το 1986, η Αστυνομία αναζητά τον κατά συρροή δολοφόνο που βιάζει και σκοτώνει νεαρές κοπέλες και τις παρατάει στους ορυζώνες. Μετά το πρώτο παταγώδες φιάσκο της σύλληψης ενός υπόπτου με φυτεμένα στοιχεία, όχι μόνο αλλάζει ο αστυνομικός διοικητής, μα έρχεται εθελοντικά από τη Σεούλ ένας πιο έμπειρος αστυνόμος. Παρ' όλα αυτά, κάθε τους ένδειξη οδηγεί σε αδιέξοδο, ενώ και ο δεύτερος ύποπτος τελικά προκύπτει πως κατά πάσα πιθανότητα δεν έχει καμία σχέση με τους φόνους. 

Ατμοσφαιρικό, πικρό, ειρωνικό, σοκαριστικό σινεμά, με έθνικ καταβολές και οικουμενική αφήγηση, οι "Μνήμες Φόνων" είναι σίγουρα μια ταινία που μένει στη μνήμη. Με χιούμορ και εικόνα που ενοχλούν, αυτό το πνιγμένο στην καταχνιά δραματικό θρίλερ αφηγείται την ιστορία των αστυνόμων ενός χωριού και ταυτόχρονα μιας ολόκληρης χώρας, μπολιάζοντας την ιστορία με πολιτικές αιχμές για τις αιματοβαμμένες εξεγέρσεις του 1986. Η βία των άπειρων και αδιάφορων -αρχικά τουλάχιστον- αστυνόμων του χωριού είναι η ίδια με αυτών που ορμούσαν στις φοιτητικές πορείες αφήνοντας πίσω τους πολλούς νεκρούς. Φαινομενικά, όμως, κανέναν δεν ενδιέφεραν όλα αυτά, αφού ο κίνδυνος προερχόταν από τον Βορρά, από τους κόκκινους γείτονες, που ανάγκαζαν τη Νότια Κορέα σε διαρκείς ασκήσεις ετοιμότητας, με στις σειρήνες να ανακοινώνουν διαρκώς την απαγόρευση της κυκλοφορίας και το απόλυτο σκοτάδι. Όμως, όπως και στο παραμύθι που το αγόρι φώναζε "Λύκος", έτσι κι εδώ, οι κάτοικοι του χωριού αντιδρούν εντελώς αδιάφορα, αποδεχόμενοι τις ασκήσεις ετοιμότητας απλά ως ρουτίνα της καθημερινότητάς τους. Το ίδιο αδιάφοροι στέκουν και απέναντι στις δολοφονίες, αφού καθώς φαίνεται τίποτα δεν αλλάζει στη ρουτίνα τους και τίποτα δεν μοιάζει να τους σοκάρει.

Κι αυτή η αδιαφορία είναι που σοκάρει εμάς, παράλληλα με τη βία και την τρομακτική άγνοια των παντελώς απαίδευτων αστυνομικών, που μόνο τους μέλημα στην αρχή είναι να κλείσουν όπως-όπως την υπόθεση για να φωτογραφηθούν στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας. Κι όλο αυτό, μέσα από ένα σενάριο που κινείται στα όρια της κωμωδίας, της αγωνίας αλλά και του ψυχοδράματος, την ίδια στιγμή που η σκηνοθεσία του Μπονγκ Τζουν-χο παίζει με τα κινηματογραφικά είδη, εξωθώντας στα άκρα τις αντιδράσεις του θεατή. Εξαιρετική η φωτογραφία και το μοντάζ που γίνονται συνεργοί της αφήγησης, όπως και μοναδικής φροντίδας η δουλειά που έχει γίνει στους ήχους και στη μίξη της μουσικής, που επεμβαίνει πολλές φορές για να ξεσηκώσει αντιδράσεις, όταν τα πρόσωπα των κατοίκων του χωριού μένουν κενά. Από τις καλύτερες ταινίες του είδους, που ευτυχώς είχαμε την ευκαιρία να δούμε και στην Ελλάδα, με 17 χρόνια καθυστέρηση χάρη στη μεγάλη επιτυχία που τα "Παράσιτα" είχαν στα ταμεία και στα Όσκαρ.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις σειρών και κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τα θρίλερ, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ.