A fish called Wanda (1988)

Ελληνικός τίτλος: Ένα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα

Κωμωδία της MGM/UA σε σκηνοθεσία Τσαρλς Κράιτον, με τους Τζων Κληζ, Τζέημι Λη Κέρτις, Κέβιν Κλάιν, Μάικλ Πάλιν, Τομ Τζώρτζεσον, Μαρία Άιτκεν.

Μια άριστα οργανωμένη ληστεία διαμαντιών στο Λονδίνο στραβώνει όταν δύο από τα μέλη της συμμορίας καρφώνουν τον εγκέφαλο στην Αστυνομία. Το πρόβλημα που προκύπτει όμως είναι πως δεν γνωρίζουν πού έχει κρύψει τα διαμάντια. οπότε η σέξυ Γουάντα προσεγγίζει τον δικηγόρο του αρχηγού της σπείρας πιστεύοντας πως θα του αποσπά της πληροφορίες που θα του μεταφέρει ο πελάτης του. Και πάλι όμως τα μπερδέματα δεν σταματούν ποτέ, αφού ο ζηλιάρης εραστής της -με τον οποίο προσποιούνται τα αδέλφια, αφού η Γουάντα είχε σχέση με τον αρχηγό, τον Τζωρτζ- ανακατεύεται διαρκώς στα πόδια της και κάνει τη μια ζημιά μετά την άλλη, ενώ την ίδια στιγμή τη νύφη φαίνεται να πληρώνει διαρκώς το τέταρτο μέλος της συμμορίας, ένα αγαθό, τραυλό και ζωόφιλο ανθρωπάκι, εξίσου ερωτευμένο με τη Γουάντα στο σημείο που έχει δώσει το όνομά της στο μεγαλύτερο ψάρι του ενυδρείου του.

Διαχρονικά αγαπημένη ταινία που έχει περάσει στη σφαίρα του κλασσικού και του cult χωρίς μάλιστα να είναι τόσο παλιά. Είναι όμως το αστέρι που έχουν κάποιες ταινίες να κάνουν τόσο άμεσο γκελ στο κοινό και να καταγραφούν στο κοινωνικό ασυνείδητο. Έχω μάλιστα την αίσθηση πως τη "Γουάντα" τη γνωρίζουν πολλοί περισσότεροι από όσους την έχουν δει κι αυτό εξηγεί ενδεχομένως τη δυναμική της. Βέβαια δεν συνέβη τυχαία όλο αυτό. Έχει κινηματογραφικές βάσεις και αξίες η "Γουάντα" που την καθιστούν καλό σινεμά στο σύνολό της και όχι απλά μια ευχάριστη, αστεία ταινία. Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι πολύ σημαντικό: Η "Γουάντα" δεν είναι μια αστεία ταινία. Είναι μια πολύ σοβαρή ταινία που όμως γυρίστηκε με αστείο τρόπο. Και αυτό όχι μόνο έχει μεγάλη διαφορά, μα στην περίπτωσή μας κάνει και τη διαφορά. Με πιο απλά λόγια, το υποψήφιο για Όσκαρ σενάριο της Γουάντα είναι τόσο έξυπνα γραμμένο που θα μπορούσες με ελάχιστες αλλαγές να το γυρίσεις ως αστυνομικό νουάρ, αλλάζοντας απλά τον τόνο στις ερμηνείες. Η γυναίκα-δηλητήριο, το μεγάλο κόλπο, ο ζηλιάρης και θανάσιμος εραστής, ο αφελής συνένοχος που οδηγείται στον φόνο, ο καταπιεσμένος μεγαλοαστός δικηγόρος, τα πάντα αφορούν ένα φιλμ που θα μπορούσε να είχε σκάσει μύτη στα χρόνια του '50 και να ήταν μία ακόμα Καζαμπλάνκα και το λέω χωρία καμία διάθεση αστεϊσμού. Αυτή είναι άλλωστε και η μαγκιά της ταινίας, ότι αφηγείται πολύ σοβαρά πράγματα με πολύ αστείο τρόπο. 

Κι εκεί έρχονται οι ερμηνείες και τα ευρήματα και η αλληλουχία των σχέσεων μεταξύ των ηρώων που απογειώνουν την ταινία στη σφαίρα του γελαστικού, χωρίς ποτέ όμως να απομακρυνθεί από αυτήν την πολύ λεπτή γραμμή που διαχωρίζει το τραγικό από το γελοίο. Η Τζέημι Λη Κέρτις, απίστευτα όμορφη, εδώ ερμηνεύει τον ρόλο-έμβλημα της καριέρας της, ο βραβευμένος με Όσκαρ Β' Ανδρικού Κέβιν Κλάιν είναι απειλητικός και επικίνδυνος, ενώ ο Τζων Κληζ στον ρόλο του δικηγόρου θα μπορούσε να κρατήσει ως επί το πλείστον την ίδια ερμηνεία και στη "σοβαρή" εκδοχή, αφού ο χαρακτήρας του στην ουσία στηλιτεύει το φλέγμα και την καταπίεση της βρετανικής μεγαλοαστικής τάξης που όμως ζει με τα λεφτά της πλούσιας συζύγου. Μολονότι όλοι μιλούν για τον ξεσηκωμό που νιώθει στο φτασμένο της η Γουάντα όταν οι εραστές της της μιλούν σε ξένες γλώσσες, εγώ εξακολουθώ να θεωρώ κορυφαίες τις σεκάνς με την ηλικιωμένη κυρία και τα σκυλάκια. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις κωμωδίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.