Le dindon (2019)
Ελληνικός τίτλος: Πουλιά στον αέρα
Κωμωδία των Pathé/Cinéfrance σε σκηνοθεσία Ζαλίλ Λεσπέρ, με τους Ντανύ Μπουν, Γκιγιώμ Γκαγιέν, Αλίς Πολ, Λωρ Καλαμύ, Αχμέντ Συλλά, Τζέσικα Σέρμαν, Χολτ ΜακΚάλλανυ, Καμίγ Λελούς.
Ο Εντουάρ Ποντανιάκ παρακολουθεί εδώ και μία εβδομάδα μια γυναίκα στον δρόμο με σκοπό να την ξεμοναχιάσει και να τη φλερτάρει. Όταν τελικά το κατορθώνει, ανακαλύπτει πως πρόκειται για τη σύζυγο ενός παλιού του φίλου, του Ρενέ Βατλέν, τον οποίο ο Ποντανιάκ χρησιμοποιεί ως δικαιολογία για να το σκάει από τη γυναίκα του. Όταν στο διαμέρισμα του Βατλέν σκάει μύτη απρόσκλητη και η κυρία Ποντανιάκ, οι παρεξηγήσεις συνεχίζονται έως ότου εμφανίζεται και η αμερικανίδα ερωμένη του Βατλέν, σύζυγος του καλύτερου πελάτη του.
Γραμμένο το 1896 το θεατρικό του Ζωρζ Φεϋντώ αποτελεί μία από τις διαχρονικές επιτυχίες στα θέατρα του κόσμου και ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά δείγματα του γαλλικού μπουλβάρ. Παρεξηγήσεις, απιστίες, πόρτες που ανοιγοκλείνουν, κόσμος που μπαινοβγαίνει και ταυτόχρονα μια ειρωνική αντιμετώπιση της καθώς πρέπει μπουρζουαζίας της εποχής, μέσα από καυστικούς διαλόγους και υπέρμετρα σεξουαλικά υπονοούμενα. Τα έργα του Φεϋντώ, όπως και τα περισσότερα κλασικά μπουλβάρ ποντάρουν στη στατικότητα της θεατρικής σκηνής, καθώς επενδύουν όχι μόνο σε αυτό που διαδραματίζεται μπροστά, αλλά και στην έκπληξη του αναπάντεχου που κρύβεται πίσω από την κλειστή πόρτα. Ταυτόχρονα η λεπτή ειρωνεία και η τολμηρή σάτιρα των ηθών της μπουρζουαζίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την εποχή και τις κοινωνικές προκαταλήψεις περί ηθικής και έγγαμου, αξιοπρεπούς βίου. Εντός αυτού του πλαισίου αποδίδουν τα μέγιστα τα θεατρικά του Φεϋντώ και οποιαδήποτε απόπειρα να τα απομονώσεις ή να τα απογυμνώσεις από κάθε τέτοια σύμβαση λειτουργεί ενάντια στο τελικό αποτέλεσμα. Οπότε αναρωτιέμαι για ποιον λόγο επέλεξαν να μεταφέρουν τη δράση στη σύγχρονη εποχή, κάπου στα τέλη των '50s, χωρίς ταυτόχρονα να αποδώσουν εξίσου σύγχρονα και την ειρωνεία του κειμένου. Ως αποτέλεσμα το φιλμ μοιάζει αποκομμένο από οποιοδήποτε κοινωνικό και χρονικό πλαίσιο με τα αστεία του να ακούγονται αστεία μεν αλλά χωρίς αντίκτυπο και σημείο αναφοράς. Είναι προφανής η έλλειψη σκηνοθετικής ματιάς και ερμηνείας, οπότε όλο το βάρος πέφτει στους ώμους των ηθοποιών, που -έμπειροι κωμικοί καθώς είναι- τα βγάζουν πέρα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αν όμως το καστ είναι η ορχήστρα και το θεατρικό του Φεϋντώ το μουσικό έργο, είναι εμφανής η απουσία του μαέστρου που θα μπορούσε να δώσει πνοή σε κάτι που τώρα απλά παρακολουθείς ανάλαφρα και χαμογελαστός.
Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου