Tulip fever (2017)

Ελληνικός τίτλος: Ο πυρετός της τουλίπας

Αισθηματικό δράμα εποχής της Worldview, σε σκηνοθεσία Τζάστιν Τσάντγουικ, με τους Αλίσια Βικάντερ, Κριστόφ Βαλς, Ντέην ΝτεΧάαν, Τζακ Ο'Κόννελ, Χόλιντέυ Γκρέηντζερ, Τομ Χολλάντερ, Τζούντι Ντεντς, Ζακ Γαλυφιανάκη.

Άμστερνταμ, μέσα του 17ου αιώνα. Η ορφανή Σοφία που έχει μεγαλώσει σε μοναστήρι παντρεύεται τον πλούσιο χήρο Κορνέλις Σάντφόορτ. Μολονότι ο κατά πολύ μεγαλύτερος σύζυγός της τής φέρεται με καλοσύνη, εκείνη δεν μπόρεσε να νιώσει ποτέ της τίποτα περισσότερο για αυτόν. Όσο μάλιστα ο καιρός περνά και εκείνη δεν κατορθώνει να του χαρίσει παιδί, τόσο οι φόβοι της μεγαλώνουν πως θα την εγκαταλείψει. Τα πράγματα δυσκολεύουν, όταν ο Κορνέλις προσλαμβάνει έναν νεαρό ζωγράφο για να τους φτιάξει το πορτραίτο. Ο έρωτας των δύο νέων φουντώνει και μοναδική τους ελπίδα είναι να βρουν τα λεφτά και να φύγουν μακριά. Ύστατη λύση αποτελεί το παράνομο "χρηματιστήριο" της τουλίπας, που ζούσε μεγάλες δόξες εκείνη την εποχή ανεβάζοντας πολλούς μα και καταστρέφοντας ακόμα περισσότερους.

Όταν δυσκολεύεσαι να συνοψίσεις σε λίγες γραμμές την υπόθεση μίας ταινίας, αντιλαμβάνεσαι πως κάποιο πρόβλημα υπάρχει με το σενάριο. Βλέπετε, ο "Πυρετός της τουλίπας" δεν αφορά μόνο την ιστορία της Σοφίας και του ζωγράφου Γιαν Βαν Λους (κάτι το οποίο θα ήταν υπέρ αρκετό), μα και τη σχέση της υπηρέτριάς της με έναν νεαρό ιχθυοπώλη, που την αφήνει έγκυο, ενώ εξαφανίζεται όταν χάνει τα χρήματα που έβγαλε από τις τουλίπες. Και μολονότι και αυτή η ιστορία παίζει σημαντικό ρόλο στην έκβαση του φιλμ, έρχεται τόσο πολύ στο προσκήνιο που τελικά σου αποσπά την προσοχή από την κεντρική. Εκεί που το φιλμ θα έπρεπε να επικεντρωθεί στο παράνομο ζευγάρι και στον απατημένο σύζυγο, επενδύει ωφέλιμο χρόνο σε άλλα θέματα και εν τέλει κάπου βλέπεις πολλά ενώ ουσιαστικά σε ενδιαφέρουν πολύ λιγότερα. 

Εννοείται πως έχουμε να κάνουμε με μια πολύ προσεγμένη παραγωγή που χαίρει ενός πλούσιου επιτελείου ηθοποιών. Η δε ίντριγκα που προσφέρει το βασικό ερωτικό τρίγωνο σίγουρα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, αφού παρά τους αντιπερισπασμούς νοιάζεσαι για το μέλλον τους. Όμως αυτή η φλυαρία στο σενάριο και η ταχύτητα στο ύφος της ταινίας τελικά την αποδυναμώνουν. Κοφτά πλάνα εκεί που θα ήθελες μια πιο ήρεμη και αργή κινηματογράφηση, ένα ειρωνικό χιούμορ εκεί που ίσως θα ταίριαζε μια πιο ρομαντική (ακόμα και τραγική) διάθεση και μια μουσική (Ντάννυ Έλφμαν) που περισσότερο άγχος προκαλεί παρά ξυπνά τον έρωτα συντελούν σε μια κλασσική περίπτωση γλυκού που δεν έδεσε παρά τα εξαιρετικά του υλικά. Δεν απογοητεύει συνολικά, όμως δεν παύεις να αναρωτιέσαι πώς θα ήταν η ίδια ακριβώς ταινία με το μαγικό άγγιγμα του BBC, ας πούμε.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.