The producers (1967)

Ελληνικός τίτλος: Αυτοί οι τρελοί τρελοί παραγωγοί

Κωμωδία της Embassy σε σκηνοθεσία Μελ Μπρουκς, με τους Ζήρο Μοστέλ, Τζην Γουάιλντερ, Κέννεθ Μαρς, Κρίστοφερ Χιούετ, Ανδρέα Βουτσινά.

Μπορείτε να φανταστείτε ένα θεατρικό μιούζικαλ στο Μπρόντγουέυ του οποίου το εναρκτήριο τραγούδι να λέει "Άνοιξη για τον Χίτλερ, Χειμώνας για την Πολωνία και τη Γαλλία"; Ε λοιπόν οι παραγωγοί Μαξ Μπιάλυστοκ και Λήο Μπλουμ το φαντάστηκαν και το ανέβασαν. Μόνο που τα πράγματα δεν πήγαν όπως ακριβώς τα ήθελαν, αφού στην πραγματικότητα αυτό που αποζητούσαν ήταν μια παταγώδη αποτυχία που θα κατέβαινε την επόμενη μέρα και θα τους επέτρεπε να κρατήσουν τα λεφτά της παραγωγής που είχαν περισσέψει. Ιδέα του Λήο Μπλουμ ήταν αυτή, λογιστή κατ' επάγγελμα και καταπιεσμένου κατά συνείδηση, ο οποίος ελέγχοντας τα βιβλία του κάποτε μεγαλοπαραγωγού και νυν ζιγκολό υπέργηρων κυριών Μπιάλυστοκ, συνειδητοποιεί πως ένας παραγωγός βγάζει περισσότερα χρήματα αν η παράσταση πατώσει παρά εάν κάνει επιτυχία. Έτσι αναζητούν το χειρότερο θεατρικό κείμενο που θα μπορούσε να βρεθεί, τον χειρότερο σκηνοθέτη και το χειρότερο καστ με σκοπό να βγάλουν πολλά, μα πάρα πολλά χρήματα.

Και με αυτήν την αποτρόπαια έξυπνη ιδέα ξεκινά αυτή η ντελιριακή κωμωδία του Μελ Μπρουκς που πέραν της σκηνοθεσίας υπογράφει τόσο το σενάριο όσο και το εμβληματικό τραγούδι "Springtime for Hitler", το οποίο φέρνει δάκρυα (γέλιου) στα μάτια. Βάναυση σάτιρα όχι μόνο του Μπρόντγουέυ αλλά και του χώρου του θεάματος γενικότερα, καλοδεχούμενη και ασυγκράτητα βέβηλη αφού η πολιτική ορθότητα δεν είχε ακόμα εφευρεθεί, με ερμηνείες, σκετς και κωμικά ευρήματα όλα τραβηγμένα στα άκρα. Η τεράστια μαγκιά του εγχειρήματος όμως είναι πως όλη αυτή η υπερβολή βγάζει νόημα. Ο Μελ Μπρουκς στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα στον κινηματογράφο πειραματίζεται (όχι πάντα επιτυχημένα) με τα κινηματογραφικά είδη εξερευνώντας ταυτόχρονα τα δικά του εκφραστικά μέσα, τα οποία θα αναπτύξει σε κορυφαίο επίπεδο στις ταινίες που θα ακολουθήσουν. Αν κάπου το χάνει λίγο είναι στο timing του κάθε πλάνου που ορισμένες φορές νιώθεις την ανάγκη να είναι πιο κοφτό, πιο to the point, καθώς δείχνει πολύ πιο ακαδημαϊκό σε σχέση με την τρέλα που διαδραματίζεται στην οθόνη. Αλλά και πάλι,. όταν βλέπεις το ύφος του Τζην Γουάιλντερ την ώρα ας πούμε που κοιτάζει αποχαυνωμένος την Ούλα, τη γραμματέα τους, είσαι τόσο πολύ απασχολημένος από το γέλιο σου που δεν σε ενοχλεί ιδιαίτερα πόσο σφιχτό είναι το μοντάζ. Για τους θεατές στην Ελλάδα, έξτρα ενδιαφέρον παρουσιάζει η συμμετοχή του Ανδρέα Βουτσινά, στον ρόλο του γραμματέα του σκηνοθέτη της παράστασης. Η ταινία κέρδισε Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου, ενώ ο Τζην Γουάιλντερ ήταν υποψήφιος για Β' Αντρικού.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις κωμωδίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.