Designing Woman (1957)

Ελληνικός τίτλος: Η γυναίκα μου, εγώ κι ο πειρασμός

Κομεντί της MGM σε σκηνοθεσία Βινσέντε Μινέλλι, με τους Γκρέγκορυ Πεκ, Λώρεν Μπακώλ, Ντολόρες Γκρέυ, Τομ Χέλμορ, Μίκυ Σώννεσυ.

Ενόσω βρίσκεται στην Καλιφόρνια για να καλύψει ένα τουρνουά γκολφ, ο αθλητικογράφος Μάικ Χάγκεν κερδίζει $1.200 από στοίχημα και τα σπαταλά σε μια νύχτα κραιπάλης. Όταν ξυπνά το επόμενο πρωινό δεν θυμάται απολύτως τίποτα. Λίγο αργότερα, τον πλησιάζει μια κομψή γυναίκα και του πιάνει με άνεση την κουβέντα, οπότε ο Μάικ -που εσφαλμένα στην αρχή τη θεωρεί πόρνη πολυτελείας- μαθαίνει πως αυτή ήταν που τον βοήθησε να συντάξει το άρθρο του και να το στείλει έγκαιρα στην εφημερίδα. 

Και κάπως έτσι ξεκινά το ρομάντσο του δημοσιογράφου με την σχεδιάστρια μόδας Μαρίλλα Μπράουν που εξελίσσεται σε μεγάλο έρωτα καθώς αμφότεροι παρατείνουν τις διακοπές τους, για να φτάσει μέχρι και τον γάμο, ακριβώς πριν επιστρέψουν στη Νέα Υόρκη. Το θέμα είναι βέβαια πώς ένας έρωτας που άνθισε στις διακοπές και ένας γάμος μεταξύ δύο κατ' ουσίαν αγνώστων, μπορούν να επιβιώσουν στη ρουτίνα της καθημερινότητας, ιδιαίτερα με τις υποχρεώσεις και τις απειλές που δέχεται εκείνος για τα άρθρα του και με το βάρος μιας θεατρικής πρεμιέρας τα κοστούμια της οποίας έχει αναλάβει εκείνη -και μάλιστα με πρωταγωνίστρια την πρώην του.

Εν αρχή ην ο Λόγος και στη δική μας περίπτωση το σενάριο. Ο Τζωρτζ Γουέλς γράφει μια εξαιρετική ιστορία, σύγχρονη όσο δεν πάει (ακόμα και για τα χρόνια μας), παντρεύει -κυριολεκτικά- στην οθόνη ένα ζευγάρι αγνώστων και τους βάζει να κολυμπήσουν σε ένα σύμπαν από υπέροχους Β' ρόλους, που ο καθένας από αυτούς κατέχει ξεχωριστή θέση στην εξέλιξη της ιστορίας -ακόμα και ο σκύλος. Το ίδιο άρτια δουλεμένοι είναι και οι διάλογοι, καυστικοί, μεστοί με χρώμα και χαρακτήρα, με αποτέλεσμα οι λαμπροί ηθοποιοί, υπό την καθοδήγηση του Μινέλλι που έχει σπουδαίο ταλέντο να υπολογίζει τον χρόνο όχι μόνο της κάθε σκηνής αλλά και της κάθε ατάκας, να βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό. Τόσο ο Γκρέγκορυ Πεκ όσο και η Λωρήν Μπακώλ παίζουν σε δύο ταμπλώ, ενόσω φροντίζουν να τηρούν τα προσχήματα ο ένας στα μάτια του άλλου, την ίδια στιγμή που κάνουν ό,τι μπορούν για να κρύψουν τις αδυναμίες τους που ποτέ άλλοτε δεν είχαν επιτρέψει σε σύντροφό τους να δει και να βιώσει. Αν είναι και κάποιος που κλέβει την παράσταση, αυτός δεν είναι άλλος από τον Μίκυ Σώννεσυ, που υποδύεται τον ολίγο χαζεμένο από τα χτυπήματα στο κεφάλι μποξέρ, Μάξι Στουλτζ, που αναλαμβάνει χρέη σωματοφύλακα. Εν τω μεταξύ, η Metro-Goldwyn-Mayer επενδύει στο εγχείρημα γυρίζοντας μια πανάκριβη για το είδος, λουσάτη παραγωγή, έγχρωμη, σινεμασκόπ και με στερεοφωνικό ήχο, προσφέροντας και δύο εξαιρετικού πλούτου μουσικοχορευτικά νούμερα στη ροή του φιλμ -όχι εμβόλιμα τύπου μιούζικαλ, μα ενταγμένα στην πλοκή, αφού η πρώτην του Μάικ, η Λόρι Σάννον (που την υποδύεται η εντυπωσιακή και κρυφή κωμίκα Ντολόρες Γκρέυ) είναι τραγουδίστρια σε μουσικές παραγωγές. Και επειδή, όπως είπα και στην πρώτη παράγραφο, εν αρχή ην ο Λόγος, το σενάριο της ταινίας τιμήθηκε με Όσκαρ.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις κομεντί, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano εδώ.