Plein soleil (1960)
Περιπέτεια σε σκηνοθεσία Ρενέ Κλεμάν, με τους Αλαίν Ντελόν, Μαρί Λαφορέ, Μωρίς Ρονέ.
Ένας αμερικανός δισεκατομμυριούχος, του οποίου ο γιος κάνει διακοπές μηνών στην Ιταλία μαζί με την ερωμένη του, αναθέτει σε έναν φίλο του, τον Τομ Ρίπλεϋ, να τον πείσει να επιστρέψει στο Σαν Φρανσίσκο. Όμως, ο Τομ, που εάν επιτύχει στην αποστολή του θα λάβει ως αμοιβή $5.000, ουσιαστικά κάνει κι αυτός τσάμπα διακοπές μαζί με τον Πωλ Γκρήνληφ στην Ιταλία, εκμεταλλευόμενος την απροθυμία του πλουσιόπαιδου να γυρίσει σπίτι του. Στην πραγματικότητα, υλοποιεί το δικό του σχέδιο, το οποίο απέχει μακράν από τη φαινομενική πραγματικότητα.
Η γαλλική σχολή του αστυνομικού σινεμά συναντά την αντίστοιχη αμερικανική λογοτεχνία σε ένα ιδανικό πάντρεμα με τα λουσάτα κοινωνικο-αισθηματικά δράματα εκείνων των χρόνων, όταν όμορφοι άνθρωποι όμορφα ερωτεύονταν και ζούσαν σε όμορφα μέρη. Δεν έχω διαβάσει το μυθιστόρημα της Πατρίσια Χάισμιθ, αλλά πάντοτε με γοήτευε το εύρος του κεντρικού της ήρωα, του Τομ Ρίπλεϋ και η απήχηση που είχε σε τόσους κινηματογραφικούς δημιουργούς μέσα στα χρόνια, ο κάθε ένας εκ των οποίων διάβαζε και με διαφορετικό τον χαρακτήρα, το ύφος και τις προθέσεις του. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Ρίπλευ του Κλεμάν (όπως τον "διάβασε" και στο σενάριο που ο ίδιος έγραψε μαζί με τον Πωλ Γκεγκόφ), είναι πανέμορφος (είναι ο Ντελόν στα 25 του χρόνια, κάντε το εικόνα), αδίστακτος, γελαστός και γεμάτος από τη χαρά της ζωής... των άλλων. Ο ίδιος είναι αδυσώπητα κενός, χωρίς παρελθόν, χωρίς παρόν και μόνο με όποιο μέλλον τού επιτρέψουν τα σχέδιά του που συνήθως έχουν να κάνουν με εξαπάτηση και φόνο. Ο Ρίπλεϋ του Ντελόν κινείται σαν αθλητής μέσα στον χώρο και τα ψέματα, ακροβατεί σε οροφές και ψεύτικες ισορροπίες και μπορεί να σηκώνει με αποφασιστική δύναμη βάρη ίσα με το πτώμα ενός άντρα. Μπορεί να μην νιώθει ίχνος τύψεων, αλλά τον πλημμυρίζει ο φθόνος, η επιθυμία για ό,τι δεν είναι δικό του και η αλόγιστη ανάγκη του να το αποκτήσει για να παρατείνει μια ζωή χωρίς έρμα και λόγο ύπαρξης, σαν βρυκόλακας που όμως αντέχει τον καυτό ήλιο στο κορμί του, που άλλωστε χρησιμοποιεί και ως δόλωμα.
Ο φθόνος που ο Ρίπλευ νιώθει για τον επίσης όμορφο, πάμπλουτο, γοητευτικό και παράλληλα αναίσθητο εγωιστή Πωλ Γκρήνληφ του Μωρίς Ρονέ είναι το ίδιο δυνατός με αυτόν τον ανέκφραστο ερωτισμό στη σχέση των δύο αντρών που όποτε συνυπάρχουν στην οθόνη εξαφανίζουν τα πάντα, και μαζί τους την άχρωμη, καθώς πρέπει και βαρετή Μαρτζ (Μαρί Λαφορέ), την ερωμένη του Πωλ, που υπομένει την κακοποίηση και την αδιαφορία, όχι λιγότερο αθώα από τους άλλους δύο, αφού ό,τι κι αν συμβαίνει μένει πεισματικά εκεί. Η φωτογραφία (Ανρί Ντεκαέ) είναι το ίδιο εκτυφλωτική με τον ήλιο και το γαλάζιο στα μάτια του Ντελόν ενώ ο Νίνο Ρότα ειρωνεύεται τους ανομολόγητους πόθους και τις δολοφονικές επιθυμίες με τις μελωδίες του, κόντρα στα γεγονότα και στην αγωνία, σαν να δηλώνει πως η ηλιόλουστη Ιταλία θα είναι πάντα εδώ, ακόμα κι όταν όλα σβήσουν κι όταν όλοι οι άλλοι βρουν τον χαμό που τους αξίζει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου