Chambre 212 (2019)
Ελληνικός τίτλος: Μια νύχτα μαγική
Κομεντί της Memento σε σκηνοθεσία Κριστόφ Ονορέ, με τους Κιάρα Μαστρογιάννι, Βενσάν Λακόστ, Μπενζαμπέν Μπιολέ, Καμίγ Κοτέν, Στεφάν Ροζέ, Καρόλ Μπουκέ.
Η Μαρία, καθηγήτρια ιστορίας στο Πανεπιστήμιο, διατηρεί ερωτική σχέση με έναν μαθητή της, τον Αστρουμπάλ Ελεκτοράτ, κυρίως λόγω του ονόματός του που τη σαγηνεύει. Μολονότι τον χωρίζει γιατί τον πιάνει στα πράσα με μια συμφοιτήτριά του, όταν γυρίζει στο σπίτι της αφήνει έκθετο το κινητό της, στο οποίο ο Αστρουμπάλ στέλνει παθιασμένα μηνύματα. Ο άντρας της, ο Ρισάρ, βλέπει τα μηνύματα στην οθόνη και μετά από λίγο ακολουθεί έντονος καυγάς. Τελικά η Μαρία φεύγει από το σπίτι και πηγαίνει να διανυκτερεύσει στο ξενοδοχείο που βρίσκεται στο απέναντι πεζοδρόμιο. Εκεί, από το παράθυρο του δωματίου 212, βλέπει τον άντρα της στο διαμέρισμά τους και μέσα σε μια στιγμή, σαν να ανοίγουν ο ουρανοί, ο χρόνος και ο χώρος παύουν να έχουν την παραμικρή σημασία και η Μαρία βρίσκεται σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου ξαναζεί και αναθεωρεί τη ζωή της και τον έρωτά τους με τον Ρισάρ.
Γλυκόπικρο, τρυφερό μπιζουδάκι, σαν μια δαγκωματιά απολαυστικού εκλαίρ και αλλόκοτη φαντασίωση συνάμα είναι αυτή εδώ η νέα ταινία του Κριστόφ Ονορέ, ενός σκηνοθέτη που μέσα στα χρόνια έχει αναπτύξει μια ξεχωριστή σχέση με το σινεμά, καθώς δεν διστάζει να βυθίζεται μέσα στα είδη και να τα παντρεύει με έναν δικό του τρόπο, ταξιδεύοντας τον θεατή σε πολύχρωμα σύμπαντα, γεμάτα γοητεία και πάντοτε πολλές μουσικές. Άλλοτε τα καταφέρνει εξαιρετικά, άλλοτε το τελικό αποτέλεσμα μένει μετέωρο και αδούλευτο, σίγουρα πάντως δεν σε αφήνει ποτέ αδιάφορο, καθώς οι ήρωές του -συμβολικές φιγούρες στην πλειοψηφία τους- ερωτεύονται, παθιάζονται, συζητούν, τραγουδούν και χορεύουν, σαν σε μιούζικαλ που μοιάζει να βγήκε από ατραξιόν με παραμορφωτικούς καθρέφτες. Ακροβατώντας ανάμεσα στο λαϊκό θέαμα και τον φανταιζί ελιτισμό, το σινεμά του Ονορέ μοιάζει βαθύτατα "γαλλικό" (για να μην πω "παριζιάνικο"), σύγχρονο κατά έναν περίεργο τρόπο αλλά πάντοτε με ρετρό επιρροές, την ίδια στιγμή που μοιάζει να τσαλαβουτά στα νερά του Ατλαντικού για να πάρει τεχνικολόρ λάμψεις και μια καλοδεχούμενη αφέλεια από την απέναντι όχθη. Σαν αμάλγαμα ειδών, θεματολογίας και ύφους, δεν είναι λίγες οι φορές που οι ταινίες του μοιάζουν (τουλάχιστον στα μάτια μου) σαν "πειραγμένος" Ζακ Ντεμύ. Κάποιοι θα μπορούσαν να τον χαρακτηρίσουν ως επιτηδευμένο και πως ποντάρει σε εύκολους εντυπωσιασμούς. Δεν συμφωνώ, όμως. Έχει ψυχούλα κάθε ταινία του, έχει πάθος και αυτήν την ξεχωριστή εμμονή του ύφους και του στυλ του, που τελικά γεννά κάτι το δημιουργικό και ακαταμάχητα αλλόκοτο.
Στην προκειμένη περίπτωση, βάζει στο επίκεντρο της αφήγησης τη ανατομία ενός γάμου, μετά από περίπου 25 χρόνια και θέτει τη γοητευτική και θελκτικά αμήχανη μπροστά στη αλήθεια της Κιάρα Μαστρογιάννι, να αναρωτιέται πώς αλλιώς θα ήταν η ζωή της έναντι αλλεπάλληλων "what ifs". Έτσι, μέσα σε αυτήν την όντως μαγική νύχτα όπου τα πάντα είναι εφικτά, ξανασυναντά τον άντρα της όπως ήταν όταν τον πρωτογνώρισε και τον πρωτοερωτεύτηκε, γνωρίζει τον πρώτο του έρωτα, τη γερμανίδα καθηγήτρια πιάνου (πολύ ανέμελη και άνετη η Καμίγ Κοτέν, οι μετοχές της οποίας ανεβαίνουν διαρκώς τον τελευταίο καιρό, με φυζίκ και παρουσία που μένουν στην οθόνη), συνομιλεί με την επιθυμία της που μοιάζει με καμπαρέ εκδοχή του Σαρλ Αζναβούρ (ως ώφειλε άλλωστε να μοιάζει η επιθυμία οποιασδήποτε γαλλίδας στα 40 της), αντιμετωπίζει τους -κάμποσους- άντρες της ζωής της και αναρωτιέται αν ο έρωτάς της για τον Ρισάρ ήταν όντως αληθινός, αν απλά πέρασε ή αν τελικά πληγώθηκε από τις ρυτίδες και το δέρμα που ζαρώνει. Έχουν κάτι αναπάντεχα ερωτικό οι στιγμές της με τον άντρα της στα νιάτα του (ατίθασος, παράξενα γοητευτικός και απροσχημάτιστα σέξυ ο Βενσάν Λακόστ) και ταυτόχρονα βαθύτατα ειλικρινές, καθώς η ίδια είναι σαν να φαντασιώνεται ως άλλον εραστή τον άντρα της νεαρό. Το σενάριο του Ονορέ παίζει με τα "πώς"και τα "διότι" της ερωτικής επιθυμίας σε κάθε μας σχέση και δεν είναι τυχαίο πως εάν αφεθείς στον παραμυθένιο του μικρόκοσμο θα αναγνωρίσεις μέσα του κομμάτια σου και στιγμές σου. Είναι πολύ όμορφη και κατά έναν περίεργο τρόπο συγκινητική η στιγμή που ο Ρισάρ συνομιλεί με τον εαυτό του νεαρό αλλά δεν τον αναγνωρίζει, λες και αυτή η μορφή της ζωής του πέρασε ανεπιστρεπτί χωρίς να του θυμίζει τίποτα, όπως επίσης μοιάζει με μαχαιριά η εμφάνιση του παιδιού που θα μπορούσαν να είχαν ο Ρισάρ με την καθηγήτρια του πιάνου, εάν και εφόσον είχαν μείνει μαζί. Όσο κι αν βγάζει μια βαθιά τραγικότητα όμως, η ταινία δεν παύει να σου χαμογελά, ακόμα κι όταν γίνεται πιο κωμική από όσο χρειάζεται οπότε και μοιάζει ανισόβαρη (ευτυχώς σε πολύ λίγες στιγμές). Συναυτουργοί σε αυτήν την ερωτική φαντασίωση που σου φέρνει στο μυαλό τη "Χριστουγεννιάτικη Ιστορία" του Ντίκενς αν την έγραφε για ερωτευμένα ζευγάρια, είναι η φωτογραφία του Ρεμύ Σεβρέν και οι εξαιρετικές μουσικές επιλογές που κάνουν την ταινία σαν μιούζικαλ που δεν είναι μιούζικαλ -είναι υπέροχη η σεκάνς προς το φινάλε όταν ακούγεται το "Could it be magic" του Μπάρρυ Μάνιλόου. Τα σχεδόν αληθοφανή ντεκόρ βγάζουν ταυτόχρονα και μια επιτηδευμένη ψευτούρα, αφού καλούνται να αντιγράψουν σε ένα φαντασιακό περιβάλλον την οδό Ντελάμπρ στο Μονπαρνάς, εκεί που βρίσκεται το διαμέρισμα της Μαρίας και του Ρισάρ, δίπλα στην πίσω πλευρά του κινηματογράφου Les 7 Parnassiens, στις αφίσες του οποίου ποζάρει το "Θέλημα Θεού" του Φρανσουά Οζόν, απέναντι από το μπαρ "Rosebud". Κι επειδή πολλοί βιάστηκαν να μιλήσουν για επιτηδευμένες σινεφίλ αναφορές με την επιλογή του ονόματος του μπαρ, να σας πω μόνο πως το μπαρ υπάρχει όντως εκεί, με αυτό το όνομα. Πιο έτοιμο σκηνικό για τη νύχτα αυτήν τη μαγική δεν θα μπορούσε να βρει. Και να σας πω και κάτι ακόμα; Όταν τελειώνει το φιλμ, θες ειλικρινά να τους κάνεις όλους μια αγκαλιά. Κι αυτό είναι που σου μένει.
Η Κιάρα Μαστρογιάννι τιμήθηκε με βραβείο γυναικείας ερμηνείας στις Κάννες ενώ ήταν υποψήφια και για Σεζάρ Α' Γυναικείου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου