Les yeux sans visage (1960) (A/M)
Ελληνικός τίτλος: Μάτια χωρίς πρόσωπο
Θρίλερ της Lux Film σε σκηνοθεσία Ζωρζ Φρανζύ, με τους Πιερ Μπρασέρ, Αλίντα Βάλι, Ζυλιέτ Μεϋνιέλ, Αλεξάντρ Ρινιώ, Εντίτ Σκομπ.
Μετά από ένα τροχαίο το οποίο ήταν δική του ευθύνη, ένας χειρουργός φτάνει στα άκρα για να αποκαταστήσει το πλήρως παραμορφωμένο πρόσωπο της κόρης του, της Κριστιάν. Με συνεργό τη βοηθό του, τη Λουίζ, η οποία του χρωστά το δικό της πρόσωπο και του είναι απόλυτα αφοσιωμένη, απαγάγει νεαρά κορίτσια που μοιάζουν στην κόρη του και τους "κλέβει" το πρόσωπο για να το μεταμοσχεύσει σε εκείνη. Οι απανωτές εξαφανίσεις των κοριτσιών από το Παρίσι και τα πτώματα που ανακαλύπτονται, κινούν την περιέργεια του επιθεωρητή της Αστυνομίας Παρό, ο οποίος όμως δεν βρίσκει κανένα στοιχείο ενοχής που να τον οδηγεί προς κάποια κατεύθυνση. Το πρόβλημα πάντως βρίσκεται μέσα στην έπαυλη του δρ. Ζενισιέ, αφού η κόρη του πλέον έχει φτάσει στα όριά της από τις συνεχείς αποτυχίες και θα προτιμούσε να πεθάνει παρά να υποστεί ακόμη μία απογοήτευση.
Πρόκειται για μία από τις πλέον σκληρές και ταυτόχρονα πιο ποιητικές ταινίες τρόμου του γαλλικού (και όχι μόνο) σινεμά, της οποίας η δύναμη έγκειται ακριβώς στον ίδιο της τον ρεαλισμό. Δεν είναι μόνο οι γλαφυρές σκηνές στο χειρουργικό τραπέζι που προκαλούν τον τρόμο μα και η ιστορία αυτή καθ' εαυτή καθώς είναι απόλυτα αληθοφανής και απάνθρωπα ρεαλιστική. Από το μία το κίνητρο του πατέρα που γνωρίζει πως ευθύνεται για τη φρίκη που ζει η κόρη του, από την άλλη ο υποτακτικός έρωτας της βοηθού του και τέλος η επιστημονική "ορθότητα" για τα δεδομένα της εποχής με την οποία αντιμετωπίζεται το κρυφό τους εγχείρημα απογειώνουν την ταινία σε μια σφαίρα αλήθειας που της προσθέτει δύναμη και επιρροή. Το σενάριο (που βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Ζαν Ρεντόν) προσδίδει ψυχή και ουσία στους ήρωες, ακόμα και στο "θύμα" του χειρουργού και του αρπακτικού του. Οι σκηνές που η Λουίζ προσεγγίζει και ξεγελά την ελβετίδα φοιτήτρια Έντνα για να την παρασύρει στο σπίτι του Ζενεσιέ είναι ενδεχομένως περισσότερο ανατριχιαστικές από την εγχείρηση που παρακολουθούμε, σχεδόν καθ' ολοκληρίαν, λίγο αργότερα. Τα εξωτερικά γυρίσματα στο Παρίσι με αυτό το έντονο κοντράστ της ασπρόμαυρης φωτογραφίας του Γιούγκεν Σούφταν που κουβαλά τον γερμανικό εξπρεσιονισμό στο DNA του, συνδυάζονται αριστοτεχνικά με τα επιβλητικά και επιτηδευμένης θεατρικότητας ντεκόρ, ενώ οι μουσικές του Μωρίς Ζαρ δεν προάγουν ακριβώς την αγωνία μα κρύβουν έναν πόνο, μια ειρωνεία και μια βαθιά συντριβή. Η ταινία τελικά μεταμορφώνεται σε ένα ποίημα και ταυτόχρονα παραβολή επί της αμφισημίας της αγάπης και της αφοσίωσης. Το δε φινάλε είναι από τα πιο όμορφα -κυριολεκτικά- πράγματα που έχετε δει ποτέ στο σινεμά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου