L'art du crime (Σαιζόν 1-3, 2017-2019)
Αστυνομική σειρά των Gaumont/France Télévisions, δημιουργία των Ανζέλ Ερρύ-Λεκλέρ, Πιερ-Υβ Μορά, με τους Νικολά Γκομπ, Ελεονόρ Μπερνχάιμ, Μπενζαμέν Ενιέ, Φιλίπ Ντυκλό.
Ο Αντουάν Βερλαί, αστυνομικός με μακρά εμπειρία στο Ανθρωποκτονιών και με έμφυτο ένστικτο, μετατίθεται δυσμενώς στο Τμήμα Εγκλημάτων Τέχνης, ύστερα από καυγά με τον διοικητή του. Τρομερά ενοχλημένος από το νέο του πόστο, καθώς πιστεύει πως οι υποθέσεις που θα τον απασχολούν θα είναι βαρετές και μέσα στη γραφειοκρατία, διαψεύδεται από τα γεγονότα, αφού η πρώτη του υπόθεση αφορά σε δολοφονία στους κήπους του Κάστρου του Αμπουάζ. Το πρόβλημα είναι πως η δολοφονία συνδέεται με έναν πορτραίτο της Άννας της Βρετάνης, πίνακα της αναγεννησιακής περιόδου για την οποία ο Βερλαί δεν έχει την παραμικρή ιδέα. Όπως καμία ιδέα δεν έχει για καμία καλλιτεχνική περίοδο. Έτσι, επιστρατεύεται ως σύμβουλος η Φλοράνς Σασάν, ειδικός στην ιστορία της Τέχνης που πρέπει να συνεργαστεί με τον Βερλαί.
Από τον έξυπνο τίτλο (Η Τέχνη του Εγκλήματος) με τη διττή σημασία, στις έξυπνες υποθέσεις που πρέπει να εξιχνιαστούν έως το πρωταγωνιστικό δίδυμο με την υπέροχη χημεία, όλα λειτουργούν υπέρ της απενοχοποιημένης ψυχαγωγίας του θεατή. Συμπαραγωγή της Gaumont και της Γαλλικής Δημόσιας Τηλεόρασης (φανταστείτε την ΕΡΤ ας πούμε να πράττει κάτι ανάλογο), η σειρά εμπνέεται από πάμπολλες αντίστοιχες αμερικανικές, όπου αστυνόμοι αναγκάζονται σε συνεργασία με απρόβλεπτους συμβούλους, αλλά την ίδια στιγμή αναδίδει και αναδεικνύει αρώματα γαλλικά. Από τη μια κάνει το εξής απλό και αναμενόμενο: τοποθετεί τη δράση στο Παρίσι, άρα έχει τη δυνατότητα να το κινηματογραφεί και να το προβάλει είτε ως φυσικό σκηνικό είτε ως καρτποστάλ στα περάσματα των σκηνών. Και αφού η σειρά εξελίσσεται στο Παρίσι, το σενάριο του κάθε επεισοδίου φυσικά και το προβάλλει ως πρωτεύουσα της τέχνης, μέσα από σκηνές που διαδραματίζονται στο Λούβρο, το Μουσείο Ορσαί ή την Όπερα, χαρίζοντας ταυτόχρονα στη σειρά εικόνες εκπάγλου ομορφιάς. Οπότε και με ωραία πλάνα ντύνουμε τη σειρά μας και κάνουμε τη διαφημισούλα μας στο Παρίσι και έτσι γίνεται η σωστή δουλίτσα, παιδιά.
Ακόμα ένα έξυπνο στοιχείο που επιφυλάσσει το σενάριο -και το οποίο πράγματι το χειρίζονται με προσοχή γιατί λίγο να τους ξέφευγε θα γινόταν γελοίο- είναι το εύρημα να "συνομιλεί" η Φλοράνς Σασάν με τον καλλιτέχνη του οποίου κάποιο έργο εμπλέκεται με το έγκλημα του επεισοδίου. Οπτικοποιώντας ουσιαστικά τον τρόπο σκέψης της ώστε να καταλάβουμε πώς ωθείται στα ευρήματά της, την παρακολουθούμε να κουβεντιάζει φευγαλέα με μεγάλους καλλιτέχνες, μέσα από κομψές σεκάνς που και βοηθούν στην εξέλιξη της υπόθεσης και μας λένε και ένα-δυο πράγματα περί του έργου ή του δημιουργού του. Και ψυχαγωγεί και εκπαιδεύει και δεν κάνω καθόλου πλάκα. Οι δύο πρωταγωνιστές δε είναι σκέτη απόλαυση. Από τη μια ο μπρατσαράς, σκληραγωγημένος μπάτσος με εμπειρία από το Ανθρωποκτονιών που δεν καταλαβαίνει γρι από Τέχνη και από την άλλη η "μιλάτε μου στον πληθυντικό, θα με υποχρεώσετε" ιστορικός Τέχνης αναγκάζονται να συνυπάρξουν και ταυτόχρονα να αποδείξουν -πρωτίστως στον εαυτό τους- πως είναι πολύ διαφορετικοί από τη δημόσια εικόνα τους. Η Ελεονόρ Μπερνχάιμ παίζει με αυτήν την κοριτσίστικη αθωότητα τον ρόλο της έμπειρης ιστορικού αλλά τελικά όχι και τόσο συνειδητοποιημένης γυναίκας, οι γνώσεις της οποίας αντισταθμίζουν την παντελή έλλειψη τακτ στη συμπεριφορά της, καθώς δεν παύει να είναι απόλυτη στις θέσεις της. Το ίδιο απόλυτος και ακλόνητος σαν ατσάλινος τοίχος στέκει απέναντί της ο γοητευτικός Νικολά Γκομπ, αποκαλύπτοντας όμως κάτω από το αγέρωχο παρουσιαστικό του περισσότερες ευαισθησίες. Κι όλα αυτά μέσα από λεπτές δόσεις χιούμορ και μια ερωτική χημεία -σιγά που δεν θα υπήρχε- που δουλεύουν προς όφελος του τελικού αποτελέσματος. Από 6 επεισόδια οι πρώτοι δύο κύκλοι, μόλις 4 ο 3ος και ακόμα 4 που ετοιμάζονται -με καθυστέρηση λόγω της καραντίνας για τον κορωνοϊό- για τη νέα περίοδο που προγραμματίζεται για τη σαιζόν 2020-2021 -μάλλον όμως για το δεύτερο μισό της.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου