Bølgen (2015)

Ελληνικός τίτλος: Το κύμα

Περιπέτεια της Nordisk σε σκηνοθεσία Ρόαρ Ούτχάουγκ, με τους  Κρίστοφερ Γιόνερ, Άνε Νταλ Τορπ, Γιόνας Χοφ Όφτεμπρο.

Ο πεπειραμένος γεωολόγος Κρίστιαν Έικγιορντ ετοιμάζεται να αποχαιρετήσει τη θέση του στο διάσημο παραθεριστικό θέρετρο της Νορβηγίας, το Γκάιράνγκερ, και να εγκατασταθεί με την οικογένειά του στο Στάβανγκερ. Μετά το τέλος μιας σεμνής αποχαιρετιστήριας γιορτής με τους συναδέλφους του στον σταθμό επιτήρησης του Άκερνεσέτ, οι αισθητήρες στο βουνό εμφανίζουν κάποιες ανησυχητικές ενδείξεις. Μολονότι αρχικά δεν δίνουν σημασία, το ένστικτο του Κρίστιαν δεν τον αφήνει να ησυχάσει. Έτσι, με τα παιδιά του στο ξενοδοχείο όπου εργάζεται η γυναίκα του, ο Κρίστιαν επιστρέφει στον γεωλογικό σταθμό, θεωρώντας δεδομένο πως τα υπόγεια ύδατα έχουν διαβρώσει ανεπανόρθωτα τη ρωγμή. Όμως, ο μέχρι τότε προϊστάμενός του αρνείται να πατήσει το κουμπί εκκένωσης της περιοχής, αν και υπόσχεται πως θα παρακολουθεί τις μετρήσεις με προσοχή. Μόνο που όταν οι φόβοι του Κρίστιαν επιβεβαιωθούν, θα είναι πολύ αργά.

Εντυπωσιακή, αρκούντως συναρπαστική και καλογυρισμένη περιπέτεια από το σινεμά της Νορβηγίας, που αφήνει τα ανθρωποκεντρικά δράματα και τα αστυνομικά μυστήρια και αποφασίζει να μπει δυναμικά σε ένα κινηματογραφικό είδος που πλέον δεν χαίρει και τεράστιας δημοφιλίας: τις ταινίες καταστροφής. Υπερπαραγωγές κάποτε του Χόλυγουντ, οι ταινίες αυτές συγκέντρωναν κατά παράδοση και ένα πλούσιο καστ μεγάλων ονομάτων για να αφεθούν τα τελευταία χρόνια στα χέρια των δημιουργών των ψηφιακών εφφέ και σε μία παιχνιδιάρικη -για να μην πω παιδιάστικη- αντίληψη που περισσότερο θυμίζει παιχνίδι σε θεματικό πάρκο παρά ταινία. Αν εξαιρέσουμε την "Ημέρα Ανεξαρτησίας" του Έμμεριχ και τον "Τιτανικό" του Κάμερον, καμία σχεδόν από τις πρόσφατες χολυγουντιανές παραγωγές δεν κατόρθωσαν να έχουν τον αντίκτυπο που κάποτε προκαλούσαν ο "Σεισμός" ή "Ο Πύργος της Κολάσεως". 

Στην προκειμένη περίπτωση, ο σκηνοθέτης Ρόαρ Ούτχάουγκ και οι σεναριογράφοι Τζων Κάρε Ράακε και Χάραλντ Ρόζενλόου-Έεγκ μοιάζουν να μελετούν τις βασικές αρχές του είδους και να επιστρέφουν με μια μικρότερου βεληνεκούς ίσως αλλά πιο ειλικρινή ταινία. Δύο παράγοντες έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε αυτό: από τη μια οι δημιουργοί της νιώθω ότι ανακάλυπταν με παιδική χαρά το είδος και το μεγαλείο των δυνατοτήτων που είχαν, οπότε και έβαλαν περισσότερη καρδιά στο όλο εγχείρημα και περισσότερο ενθουσιασμό -για να το διασκεδάσουμε και λίγο, περνούσαν και αυτοί καλά στα παρασκήνια και αυτό βγαίνει και παραέξω. Από την άλλη, με δεδομένη τη γεωλογία της Νορβηγίας που έχει υποφέρει από μεγάλες καταστροφές λόγω των τσουνάμι που προκλήθηκαν από κατολισθήσεις, το θέμα της ταινίας αποκτά ρεαλιστική οντότητα και άρα ειδικό βάρος που προκαλεί έναν πιο ειλικρινή φόβο. Βέβαια, επειδή το νορβηγικό σινεμά έχει έναν έντονα ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, και αυτή η ταινία εστιάζει στους ανθρώπους της κατά το δυνατόν, παρουσιάζοντας όσο γίνεται χαρακτήρες με ουσία και όχι απλά CGI ανθρωπάκια που τα παρασύρει το κύμα. Δεν ανακαλύπτει ούτε την Αμερική ούτε αναπροσδιορίζει το είδος, δεν παύει όμως να είναι μια χορταστική, εντυπωσιακή περιπέτεια που ούτε κρεμάει ούτε σε κοροϊδεύει. To "Κύμα" κέρδισε δύο βραβεία Amanda, του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νορβηγίας, (Καλύτερης Ταινίας και Ήχου), ενώ είχε ακόμα 4 υποψηφιότητες.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.