Skjelvet (2018)
Περιπέτεια της Nordisk σε σκηνοθεσία Τζων Άντρεας Άντερσεν, με τους Κρίστοφερ Γιόνερ, Άνε Νταλ Τορπ, Γιόνας Χοφ Όφτεμπρο, Κατρίνε Θόρμποργκ Γιόχανσεν.
Τρία χρόνια μετά τα γεγονότα που είχαμε παρακολουθήσει στην ταινία "Το κύμα", ο πεπειραμένος γεωολόγος Κρίστιαν Έικγιορντ δείχνει στα όρια της κατάρρευσης. Φέροντας στη συνείδησή του μεγάλο μέρος μέρος της ευθύνης για τις ανθρώπινες απώλειες που άφησε πίσω του το τσουνάμι, θεωρώντας πως θα έπρεπε να το είχε προβλέψει νωρίτερα, πλέον έχει απομακρυνθεί από την οικογένειά του που ζει στο Όσλο, εγκατεστημένος σαν άγριος ερημίτης στο σπίτι στα φιόρδ. Ο ξαφνικός θάνατος σε τροχαίο ενός φίλου του και συνεργάτη επιστήμονα φέρνει σα χέρια του τις σημειώσεις του εκλιπόντος, σύμφωνα με τις οποίες ο εφησυχασμός του γεωλογικού ινστιτούτου είναι πλήρως αδικαιολόγητος, αφού η σεισμική ακολουθία που καταγράφεται είναι μεγαλύτερη από αυτήν που αναφέρουν τα επίσημα στοιχεία. Η απειλή ενός καταστροφικού σεισμού στο Όσλο είναι άμεση και ο Κρίστιαν είναι αποφασισμένος να μην αφήσει να κινδυνεύσει η οικογένειά του, ακόμα κι όταν δεν τον πιστεύουν.
Όταν είσαι γκαντεμόσαυρος, πρώτα αντιμετωπίζεις τσουνάμι και τρία χρόνια μετά απειλείσαι από κατακλυσμιαίο σεισμό. Ομολογουμένως ο χαρακτήρας του Κρίστιαν Έικγιορντ δεν είναι και ο πλέον τυχερός άνθρωπος στον κόσμο, αλλά κατά πως φαίνεται ούτε ο πλέον πειστικός. Όπως πειστικό δεν είναι και το σενάριο, ακριβώς βάσει αυτών. Ποιες είναι οι στατιστικές πιθανότητες να χτυπήσουν τσουνάμι και σεισμός (τέτοιου μεγέθους) την ίδια περιοχή μέσα σε τρία χρόνια και ο ίδιος γεωλόγος να έχει και πάλι ενδείξεις που και πάλι δεν εισακούονται; Καμία δικαιολογία δεν υπάρχει για τη γυναίκα του και τον γιο του, ύστερα από όσα έζησαν στην προηγούμενη ταινία, να μην δίνουν βάση στην ανησυχία του. Κι αυτό δεν είναι το μείζον πρόβλημα του σεναρίου, το οποίο έστω και υπό αυτές τις -λανθασμένες- συμβάσεις, χτίζει την αγωνία σταδιακά από την αρχή, κορυφώνοντας την αόρατη απειλή και δημιουργώντας πράγματι και μια αίσθηση φόβου στον θεατή. Είναι και σκηνοθετικό επίτευγμα αυτό, κακά τα ψέματα, καθώς ο Τζων Άντρεας Άντερσεν, στη δεύτερη μόλις ταινία του, χειρίζεται δεξιότεχνα το ημιτελές υλικό του, αξιοποιώντας τα μάλα ηθοποιούς, ατμόσφαιρα, μουσική και φωτογραφία -ειδικά ως προς αυτήν φαίνεται να αξιοποιεί την πρότερη εμπειρία του ως διευθυντής φωτογραφίας σε πολλές ταινίες, άρα ήξερε και πώς να συνεργαστεί με τον φωτογράφο του, τον Γιον Κρίσταν Ρόζενλουντ, η δουλειά του οποίου αναδεικνύει τις σκηνές. Ξαναλέω όμως, πως ο "Σεισμός" υστερεί σε σενάριο. Από την ώρα της καταστροφής και μετά, η ιστορία το χάνει εντελώς. Όχι μόνο δεν βλέπουμε ή δεν μαθαίνουμε ποτέ τι έχει συμβεί στην υπόλοιπη πόλη, με το φιλμ να επικεντρώνει στο ρετιρέ του κατεστραμμένου ξενοδοχείου όπου βρίσκονται ο γεωλόγος, η γυναίκα του και η κόρη του, αλλά δεν δεν μπαίνει καν στον κόπο να μας δείξει τι έχει συμβεί στον γιο του, που την ώρα του σεισμού ήταν στο Πανεπιστήμιο. Μπορεί το συμβάν να είναι κατακλυσμιαίο, το βεληνεκές της αφήγησης όμως είναι μικρό, γεγονός που κοντράρει το ίδιο το είδος, αφού στις ταινίες καταστροφής πρέπει να αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος του πλήγματος σε όλη του την έκταση. Εδώ αυτό περιορίζεται σε κάτι γενικά πλάνα της πόλης (πολύ καλά πάντως τα οπτικά εφφέ) και πέραν αυτού ουδέν. Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως όλα αυτά είχαν να κάνουν με τον προϋπολογισμό που ενδεχομένως δεν άφηνε περιθώρια για πολλά-πολλά, όμως είναι θέμα που θα έρπεπε να είχε αντιμετωπίσει το σενάριο. Δυστυχώς όμως, είναι χαμηλότερο των περιστάσεων και μάλιστα με ένα φινάλε που σχεδόν φωνάζει "τέλος budget, η ταινία πρέπει κάπως να τελειώσει". Εντυπωσιακό μα και απογητευτικό, ειδικά εάν το συγκρίνεις με το πολύ καλύτερο "Κύμα".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου