Nomis (2018)
Ελληνικός τίτλος: Ο κυνηγός της νύχτας
Αστυνομικό θρίλερ σε σκηνοθεσία Ντέηβιντ Ρέυμοντ, με τους Χένρυ Καβίλ, Μπεν Κίνγκσλεϋ, Αλεξάντρα Νταντάριο, Στάνλεϋ Τούτσι, Μπρένταν Φλέτσερ.
Όταν το πτώμα μιας κοπέλας ανακαλύπτεται στην καρότσα ενός φορτηγού ξυλείας, ο αστυνομικός Γουώλτερ Μάρσαλ εκτιμά πως το θύμα πήδηξε από τη γέφυρα στο φορτηγό στην προσπάθειά του να ξεφύγει από κάποιον διώκτη. Όσο ερευνούν υποθέσεις εξαφανισμένων κοριτσιών στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν την ταυτότητα του θύματος και να συνδέσουν ενδεχομένως την περίπτωσή του με άλλες που ερευνούν, πέφτουν επάνω σε έναν αυτόκλητο κυνηγό παιδεραστών που σε συνεργασία με ένα νεαρό κορίτσι τούς δελεάζει ώστε να πέσουν στα χέρια του. Αυτή η άτυπη συνεργασία οδηγεί στη σύλληψη του ενόχου, με τη διαφορά ότι τα εγκλήματα μοιάζουν να συνεχίζονται.
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, "Ο Κυνηγός της Νύχτας" είναι ένα απενοχοποιημένο, απλό στη σύλληψη και στην εκτέλεση αστυνομικό φιλμ, από αυτά που κάποτε πλημμύριζαν τις αίθουσες κάθε σαιζόν και εμείς τα απολαμβάναμε χωρίς τύψεις και χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, αντιλαμβανόμενοι το σινεμά ως ψυχαγωγία και χαλάρωση. Στο μεταξύ ενέσκηψε η λαίλαπα των αστεριών και της άποψης του κάθε πικραμένου που ελλείψει επιχειρηματολογίας θεωρεί αυτόκλητα πως σε κάποιες ταινίες δεν αξίζει η προβολή τους στο σινεμά ή πως είναι γυρισμένες για το σπίτι, λες και υπάρχει κάποιο συμβόλαιο που λέει ότι η κινηματογραφική αίθουσα είναι χώρος σεμιναρίων φιλοσοφίας και ανταλλαγής κοινωνικοπολιτικών απόψεων. Και κάπως έτσι απαξιώθηκαν τα είδη και στήθηκε μια ολόκληρη μπίζνα κουλτούρας και διανόησης από ανθρώπους που δεν κρίνουν τις ταινίες αλλά που αναλύουν τι θέλει να πει ο ποιητής. Και καθώς φιλμ όπως αυτό εδώ δεν έχουν "ποιητές" των οποίων την άποψη μπορούν να αναλύσουν, τις ρίχνουν στον καιάδα.
Για να εξηγούμαστε, δεν λέω πως "Ο Κυνηγός της Νύχτας" είναι κανένα παρεξηγημένο αριστούργημα της 7ης Τέχνης. Είναι όμως μια γρήγορη, καλοφτιαγμένη αστυνομική περιπέτεια που ποντάρει στη δράση, την αγωνία και τις στοιχειώδεις απαιτούμενες ανατροπές -άλλη μάστιγα αυτή- για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή από την αρχή μέχρι το τέλος. Αν έχει κάποιο βασικό πρόβλημα αυτό έγκειται στο σενάριο που κατ' εμέ βάζει δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Η ιστορία του αυτόκλητου τιμωρού των παιδεραστών θα μπορούσε να είναι μια αυτόνομη ταινία, ενώ εδώ μπλέκει ολίγον άγαρμπα στο κυνήγι της αστυνομίας για την εύρεση του ενόχου, δημιουργώντας και κενά ηθικής και νόμου, παρ' ότι το φινάλε έρχεται να τα καλύψει ώστε να μην κληθεί να πάρει θέση. Όμως, στο σύνολό της η ταινία κυλά χωρίς προβλήματα, ποντάροντας -το ξαναλέω- στη δράση και στην αγωνία, όπου τα καταφέρνει άριστα, με γρήγορο μοντάζ και μια ατμοσφαιρική σκοτεινή φωτογραφία που έρχεται και κουμπώνει στη σκοτεινιά του θέματος και των ηρώων. Ο Χένρυ Καβίλ, χωρίς κάποιον σπουδαίο ρόλο στη διάθεσή του, κρατάει άνετα την ταινία στα χέρια του, όμορφος και επιβλητικός όπως πάντα, σε πλήρη αρμονία με τον χαρακτήρα που υποδύεται, σε αντίθεση με τον Μπεν Κίνγκσλεϋ που είναι υπερβολικός τόσο σε ερμηνεία όσο και σε εμφάνιση. Τίμιων προθέσεων φιλμ που θα σας ανταμείψει για την επιλογή σας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου