El reino (2018)

Ελληνικός τίτλος: Ο έκπτωτος

Δραματική ταινία της Warner σε σκηνοθεσία Ροντρίγο Σορογκογέν, με τους Αντόνιο ντε λα Τόρε, Μόνικα Λοπέζ, Χοζέ Μαρία Που, Μπάρμπαρα Λένι, Νάτσο Φρεσνέδα, Άνα Βάγκενερ, Λουίς Ζαχέρα.

Ο Μανουέλ Λοπέζ-Βιδάλ, βετεράνος πολιτικός στην ακμή του και υποψήφιος για ακόμα μεγαλύτερη θέση στο κόμμα, αντιμετωπίζει ξαφνικά την εμπλοκή του σε οικονομικό σκάνδαλο, όταν συνάδελφός του αποκαλύπτει τα περί μυστικών συναλλαγών στην αστυνομία. Το άρθρο που δημοσιεύεται προκαλεί τριγμούς στο κόμμα, το οποίο φυσικά και γνώριζε όλα όσα γίνονταν επί σειρά ετών, με την ηγεσία του να αποφασίζει να εκθέσει αυτόν ως αποδιοπομπαίο τράγο για να διασφαλίσει την επιβίωση των υπολοίπων. Ο Βιδάλ όμως, παρά την πρόταση συμβιβασμού που του προτείνεται για αυτό το ένα σκάνδαλο με αντάλλαγμα μια μελλοντική καλοπληρωμένη θέση στο εξωτερικό, απειλεί πως εάν δεν τον στηρίξουν θα ξεσκεπάσει όλη την υπόλοιπη βρωμιά και δοσοληψίες ακόμα μεγαλύτερες από τις δικές του που φτάνουν μέχρι την κορυφή της ηγεσίας και ακόμα πιο ψηλά.

Όταν έχεις σενάριο και ξεκάθαρη σκηνοθετική ματιά, τέτοιες ταινίες βγαίνουν. Ο "Εκπτωτος", παρ' ότι φαινομενικά μοιάζει με πολιτικό δράμα δωματίου, μεταμορφώνεται στα χέρια του σκηνοθέτη (που έχει γράψει και το σενάριο μαζί με την Ιζαμπέλ Πένια) σε θρίλερ πολλών οκτανίων, χωρίς όμως ποτέ να χάνει την ταυτότητά του ούτε να ξεστρατίζει από τις θέσεις του. Με τη μουσική του Ολίβιε Άρσον που μοιάζει να αντηχεί από κοντινό ρέηβ πάρτυ να δίνει τον ρυθμό και το μοντάζ του Αλμπέρτο ντελ Κάμπο να κόβει στο beat του τέμπο και του λόγου, ο Σορογκογέν επιλέγει να δώσει τον τόνο της ταινίας του από τα πρώτα πλάνα, ξαμολώντας τον ασυγκράτητο Αντόνιο ντε λα Τόρε στους διαδρόμους των πολιτικών γραφείων, στις μυστικές του συναντήσεις, στα πολυτελή του σαββατοκύριακα και στα σκοτάδια των εθνικών οδών. Είναι πραγματική απόλαυση να παρακολουθείς αυτόν τον εξαιρετικό ηθοποιό καθώς μεταμορφώνεται από καλοβολεμένος εκπρόσωπος της πολιτικής ελίτ σε αγριεμένο θηρίο και θήραμα μαζί, αποφασισμένος καθώς είναι να επιβιώσει και να βυθίζεται ακόμα πιο πολύ στην απόγνωση κάθε φορά που το σχέδιό του αποτυγχάνει. Την ίδια στιγμή είναι αξιοθαύμαστη και η όψη της ταινίας όπως αποτυπώνεται στην οθόνη, με τον διευθυντή φωτογραφίας Αλεχάντρο ντε Πάμπλο να "συννεφιάζει" την εικόνα της σταδιακά, προτού την παραδώσει στο σκοτάδι της νύχτας και στο ψυχρό φως των τηλεοπτικών προβολέων, σε ένα φινάλε που είναι μάθημα debate (ενδεχομένως και δημοσιογραφίας). 

Σε δύο σημεία θα ήθελα ακόμα να σταθώ εν τάχει: πρώτον στο ειδικό βάρος των διαλόγων και της αφήγησης που μέσα σε μια συνηθισμένη καθημερινότητα παίρνουν θέση επί των γεγονότων χωρίς την παραμικρή διάθεση μεγαλόστομης διδασκαλίας, και δεύτερον στις εξαιρετικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών, ο καθένας εκ των οποίων στο σύντομο ενδεχομένως πέρασμά του, κουβαλάει στον ρόλο του όλο το βάθος, το βάρος και την ιστορία του ήρωα που ενσαρκώνει, απλά ξεστομίζοντας τις ατάκες του, με άρτια επιμέλεια στην εκφορά του λόγου ή την προφορά. 

13 υποψηφιότητες στα Βραβεία Γκόγια, κέρδισε τα 7: Α' Αντρικού (Αντόνιο ντε λα Τόρε), Β' Αντρικού (ο Λουίς Ζαχέρα, εμφανώς για αυτήν την εξαιρετική σκηνή στο μπαλκόνι), Σκηνοθεσίας, Πρωτότυπου Σεναρίου, Μουσικής, Μοντάζ, Ήχου. Να θυμίσω τέλος πως όλος σχεδόν ο "θίασος" (σκηνοθέτης, σεναριογράφος, πρωταγωνιστής, συνθέτης, διευθυντής φωτογραφίας, μοντέρ) είχαν συναντηθεί ξανά το 2016 για το εξίσου υπέροχο "Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει".

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.