La lutte des classes (2019)
Ελληνικός τίτλος: Battle of the classes
Δραματική κομεντί των UGC/Orange σε σκηνοθεσία Μισέλ Λεκλέρ, με τους Λεϊλά Μπεκτί, Εντουάρ Μπερ, Ραμζύ Μπεντιά, Τομ Λεβύ, Μπαγιά Κασμί, Ουσαμά Κεντάμ.
Η Σοφιά μαζί με τον σύντροφό της τον Πωλ, την κόρη του και τον γιο τους, ζουν στο παρισινό προάστιο του Μπανιολέ, όπου είχε μεγαλώσει και η ίδια προτού εγκατασταθεί στο κέντρο για τις σπουδές της στη Νομική. Ο μικρός Κορεντέν πηγαίνει στο δημόσιο σχολείο της περιοχής, το οποίο παρά τις καλές προθέσεις του διευθυντή του δεν παύει να αντιμετωπίζει κάμποσα προβλήματα. Μέχρι που ένα επεισόδιο με κάποιους μαθητές και ένα ψαλίδι πανικοβάλει πολλούς από τους γονείς που αρχίζουν να παίρνουν μαζικά τα παιδιά τους από εκεί και να τα πηγαίνουν σε ιδιωτικό. Ως αποτέλεσμα, ο Κορεντέν πολύ σύντομα αντιμετωπίζει προβλήματα αφομοίωσης στο περιβάλλον του, αφού μολονότι μιγάς και ο ίδιος (η μητέρα του είναι αραβικής καταγωγής), φαντάζει ως κατάλευκος στα μάτια των συμμαθητών του, που συν τοις άλλοις κοροϊδεύουν το ότι είναι άθεος.
Το πρόβλημα βέβαια, όπως αποδεικνύεται από την εξέλιξη της ιστορίας, δεν το έχει ούτε ο Κορεντέν ούτε οι συμμαθητές του, αφού παιδιά είναι και ως παιδιά θα τα βρουν. Το πρόβλημα το έχουν οι γονείς, οι δάσκαλοι και ένα σύστημα που μολονότι λειτουργεί με κανόνες και νόμους που αποδέχονται -έστω στα χαρτιά- την πολυπολιτισμικότητα, στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν ποτέ ικανοί να υπερβούν τις προκαταλήψεις και τις ουσιαστικές διαφορές της κάθε κουλτούρας, την ίδια στιγμή που ουδέποτε είχαν προβλέψει εκδηλώσεις ρατσισμού και ξενοφοβίας μεταξύ των εθνοτήτων που κατοικούν σε μια ξένη προς αυτούς χώρα. Έτσι λοιπόν, το σενάριο του σκηνοθέτη και της Μπαγιά Κασμί παίζει με ενδιαφέροντα τρόπο και με πολύ μεγάλη λεπτότητα με όλες αυτές τις έννοιες του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και των καθωσπρέπει ιδεολόγων, σατιρίζοντας με διακριτικότητα τον αντίστροφο ρατσισμό αλλά και τις κόντρες μεταξύ των διαφορετικών εθνικοτήτων εντός της ίδιας κοινότητας.
Το έχω ξαναπεί πολλές φορές ότι το σύγχρονο γαλλικό σινεμά -σε αντίθεση με το δικό μας, ας πούμε- δεν δίστασε ποτέ να κοιτάξει την τρέχουσα πολιτικο-κοινωνική πραγματικότητα κατάματα και να δημιουργήσει ταινίες που άπτονται θεμάτων σύγχρονων και πολλές φορές ριψοκίνδυνων, ακόμα και από τη ματιά της ελαφράς κομεντί. Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν, αυτή "η μάχη των τάξεων" (έτσι μεταφράζεται ο τίτλος στα Ελληνικά) μεταφέρεται από τις σχολικές τάξεις στους δρόμους και στα σπίτια των παιδιών, με γονείς "προοδευτικούς" και "αναρχικούς" να καταλήγουν απείρως συντηρητικότεροι των συντηρητικών, αποδεικνύοντας πως η πολιτική ορθότητα δεν αρκεί για να να κατανοήσεις τι ακριβώς συμβαίνει γύρω σου και να το αποδεχθείς στην ουσία του και όχι κατ' επίφασιν. Ως προς τις θέσεις της λοιπόν, η ταινία είναι τίμια και ξεκάθαρη (στον βαθμό τουλάχιστον που μια ευχάριστου ύφους μυθοπλασία μπορεί να πάρει θέση), με ενδιαφέροντα μηνύματα και ένα προσεγμένο χιούμορ που κάποιες φορές δεν διστάζει να περάσει και στη συγκίνηση. Η ιστορία κυλά απρόσκοπτα, με ρόλους καλοπαιγμένους και χωρίς ίχνος καρικατουρίστικης υπερβολής, έως το εν μέρει αναμενόμενο μα συναισθηματικά φορτισμένο μολαταύτα φινάλε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου