Que Dios nos perdone (2016)

Ελληνικός τίτλος: Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει

Θρίλερ σε σκηνοθεσία Ροντρίγκο Σορογκογέν, με τους Αντόνιο ντε λα Τόρε, Ρομπέρτο Άλαμο, Χαβιέ Περέιρα, Λουίς Ζαχέρα, Ραούλ Πριέτο. 

Δύο επιθεωρητές της αστυνομίας της Μαδρίτης έρχονται αντιμέτωποι με έναν κατ' εξακολούθηση δολοφόνο, ο οποίος επιτίθεται σε ηλικιωμένες γυναίκες, τις κακοποιεί, τις βιάζει και τις σκοτώνει. 

Θα αντιπαρέλθω με αξιοπρέπεια το πόσο καλός έχει γίνει τα τελευταία χρόνια ο ισπανικός κινηματογράφος και θα ξεκινήσω λέγοντας κατ' ευθείαν πόσο θαύμα είναι τούτη εδώ η ταινία. Και μάλιστα, θαύμα μέσα στην απλότητά της. Δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με καμιά εστέτ κινηματογράφηση ή στυλιζαρισμένη οπτική, ούτε με σενάριο που στηρίζεται στην ανατροπή, την έκπληξη και το wow! 

Υπάρχει, όμως, wow! κι αυτό προκύπτει από το σύνολο, από το έργο ως όλον, από τους τίτλους αρχής μέχρι τους τίτλους τέλους. Κι αυτό το εισπράττεις συνολικά, αφού δεν έχει τις σκηνές εκείνες που θα σε αγριέψουν  επίτηδες ή θα σε κάνουν να πεταχτείς από το κάθισμά σου ή που θα σε ταράξουν. Όμως, στο σύνολό του το έργο και σε ενοχλεί, και σε ταράζει και σε αγριεύει. Είναι η άγνωστη ταυτότητα του δολοφόνου, είναι τα κακοποιημένα, γυμνά ροζιασμένα κορμιά των θυμάτων, είναι το σοκ που σου προκαλεί η ηλικία τους σε σχέση με ό,τι τούς συνέβη, είναι και οι κακοποιημένες ζωές των ίδιων των ηρώων που σε ενοχλούν και σου προκαλούν μια αδιόρατη δυσφορία και αναστάτωση, χωρίς να στις εκβιάζει το έργο αυτό καθ' αυτό με εύκολα τρυκάκια.  

Με τη δράση να λαμβάνει χώρα το καλοκαίρι του 2011 στη Μαδρίτη, με τις θερμοκρασίες να χτυπάνε κόκκινο, νιώθεις κι εσύ τον υδράργυρο να ανεβαίνει, μυρίζεις τον ιδρώτα στο πουκάμισο του πρωταγωνιστή ενώ θέλεις ασυναίσθητα να βάλεις κι εσύ το κεφάλι σου μπροστά στον ανεμιστήρα. Είναι κι αυτή η καφέ φωτογραφία τού Αλεχάντρο ντε Πάμπλο που "βρωμίζει" τα πλάνα, τα θερμαίνει και τους αφαιρεί κάθε συναισθηματική γοητεία. Κι είναι κι ο τρόπος που σφηνώνει την Panavision εικόνα του ο άτιμος σε κάτι μικρούς χώρους και τραβάει κάτι γενικά σφιχτά πλάνα που προσδίδουν ατμόσφαιρα και ύφος, χωρίς ίχνος δηθενιάς. Το σενάριο και οι διάλογοι που υπογράφουν ο σκηνοθέτης και η Ιζαμπέλα Πένια έχουν ροή και αφηγούνται κλιμακωτά την ιστορία που δεν ποντάρει όπως προείπα στην ανατροπή και την έκπληξη, αλλά στήνει χαρακτήρες και πρωταγωνιστές. Και τι πρωταγωνιστές! 

Από τη μια ο Αντόνιο ντε λα Τόρε, στον ρόλο του επιθεωρητή Βελάρδο, οργανωτικός, παρατηρητικός, αποφασιστικός και την ίδια στιγμή δειλός, φοβισμένος και απόμακρος, λόγω του τραυλισμού από τον οποίο πάσχει και ο οποίος υπήρξε πολλάκις αντικείμενο χλευασμού από τους συναδέλφους του αλλά, όπως υποψιαζόμαστε, και από πολλούς άλλους σε ολόκληρη τη ζωή του. Ο Βελάρδο είναι ο άνθρωπος που μετανιώνει μια ζωή για όσα πράγματα δεν έχει κάνει, ενώ απέναντί του στέκει ο επιθεωρητής Αλφάρο, ο οποίος δεν μετανιώνει ούτε για όσα έκανε, ούτε για όσα κάνει, αφού επαναλαμβάνει την ίδια συμπεριφορά καθημερινά. Κι είναι ο Ρομπέρτο Άλαμο που τον ενσαρκώνει, ένα αγρίμι, στοιχειό της φύσης, αρσενικό αδάμαστο και μπάτσος με κάθε ίνα του κορμιού του. Δεν είναι το βλέμμα του μόνο, δεν είναι η ερμηνεία του ή η στάση του, είναι όλες αυτές οι μικρές ανεπαίσθητες λεπτομέρειες στο βάδισμά του, στον τρόπο που παρακολουθεί τηλεόραση, στον τρόπο που τρώει, οι οποίες κάνουν τον ρόλο του μεγάλο και τον ίδιο σπουδαίο ηθοποιό. 

Πνιγμένη στα οιδιπόδεια, τους ανεκπλήρωτους έρωτες και με μια σεξουαλική οσμή σε κάθε πλάνο, η ταινία δεν είναι θρίλερ τύπου "ποιος το έκανε;" που θα σε συνταράξει με τις ανατροπές και τις αποκαλύψεις του. Είναι όμως, από τα έργα που σε κάνουν συμμέτοχο στους ήρωες, στα πάθη και στα εγκλήματά τους, κι αυτό τελικά είναι πιο σημαντικό. 6 υποψηφιότητες για Γκόγια, κέρδισε το Α' Αντρικού ο Ρομπέρτο Άλαμο.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις σειρών και κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τα θρίλερ και το μυστήριο, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ.