I'm thinking of ending things (2020)

Ελληνικός τίτλος: Σκέφτομαι να βάλω τέλος

Δραματική ταινία του Netflix σε σκηνοθεσία Τσάρλι Κάουφμαν, με τους Τζέσε Πλέμονς, Τζέσι Μπάκλεϋ, Τόνι Κολέτ, Ντέηβιντ Θιούλις, Γκάυ Μπόυντ.

Ο Τζέηκ και η κοπέλα του ταξιδεύουν προς το πατρικό του όπου ανυπομονεί να τη γνωρίσει στους γονείς του. Χωρίς εκείνος να το γνωρίζει, η κοπέλα σκέφτεται σε όλη τη διαδρομή πως το ταξίδι αυτό είναι λάθος, πως μετά από μια σχέση μόλις 7 εβδομάδων είναι ακόμα πολύ νωρίς για να γνωρίσει τους γονείς του και πως θα ήταν καλύτερα να βάλει τέλος σε όλο αυτό. Με το ραδιόφωνο να αναγγέλλει την έλευση μιας μεγάλης χιονοθύελλας, η ανησυχία της εντείνεται με αποτέλεσμα ακόμα κι όταν φτάνουν στο σπίτι να επιθυμεί διαρκώς να φύγουν έγκαιρα, ώστε να προλάβουν να επιστρέψουν προτού αποκλειστούν.

Και τι ωραία που θα ήταν αν αυτές οι πρώτες γραμμές που διαβάσατε μπορούσαν να περιγράψουν τόσο απλά την ταινία. Πολύ σύντομα και από τη στιγμή που εμφανίζονται οι γονείς, καταλαβαίνουμε πως κάτι δεν πηγαίνει καθόλου καλά, ιδιαίτερα όταν τα πλάνα μοιάζουν να χορεύουν άτακτα στον χρόνο κι όταν επίσης αποκαλούν την κοπέλα με διαφορετικό όνομα. Θα ήθελα ίσως να γράψω περισσότερα, μα όσο κι αν προσπαθήσω να είμαι προσεκτικός δεν θα καταφέρω να μην αποκαλύψω στοιχεία και λεπτομέρειες που θα σας καταστρέψουν την έκπληξη και την προσμονή. Ανεξήγητο κουβάρι περιστατικών και ατέρμονων συζητήσεων μέσα στο αυτοκίνητο, ωδή στη μοναξιά και κραυγή για βοήθεια, η νέα ταινία του Τσάρλι Κάουφμαν, ο οποίος εννοείται πως γράφει και το σενάριο διασκευάζοντας το βιβλίο του Ίαν Ρέιντ, είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι στα σπειροειδή μονοπάτια του νου, στα βάθη της ψυχής και στην αβάσταχτη απαντοχή του είναι. 

Σαφέστατα όχι ταινία για όλους, το "Σκέφτομαι να βάλω τέλος" μέσα στην ησυχία του και τη αλλοκοτιά του, καταφέρνει το ακατόρθωτο για μια ταινία που φλερτάρει με τον υπερρεαλισμό: να δεσμεύει την απόλυτη προσοχή του θεατή (εφόσον ο ίδιος το επιθυμεί) και να τον κρατά αιχμάλωτο και συνένοχο της δράσης, με το μυαλό του διαρκώς σε εγρήγορση, όχι όμως για να καταλάβει όσα συμβαίνουν (δεν είναι ούτε απόλυτο ούτε αναγκαίο αυτό) μα για να νιώσει και στην ουσία να βιώσει αυτό το ονειρικό ταξίδι που μοιάζει με εφιάλτη, από τον οποίο δεν μπορούμε να ξυπνήσουμε, ακόμα κι αν γνωρίζουμε πως είναι απλά όνειρο. Μολονότι κάποιοι συγκρίνουν την ταινία με το κινηματογραφικό σύμπαν του Ντέηβιντ Λυντς, στην περίπτωσή μας ο Κάουφμαν μπορεί να μας ταξιδεύει στη σφαίρα του μη ρεαλιστικού, μα ουδέποτε ακολουθεί εγκεφαλικά μονοπάτια χειρουργικής ακρίβειας και ψυχρότητας. Ίσα-ίσα που κάθε πλάνο του είναι χείμαρρος συναισθημάτων, ασύνδετων μεταξύ τους, που κυμαίνονται από την αγωνία έναντι του αγνώστου, στη θλίψη, τον φόβο και τη συντριβή. Είναι πραγματικά συναρπαστικός ο τρόπος που κάποια στιγμή σού ανεβαίνουν δάκρυα στα μάτια χωρίς καλά-καλά να γνωρίζεις τον λόγο, όμως είναι τέτοια η δύναμη της εικόνας και της αφηγηματικής ορμής που τελικά το φιλμ σε στροβιλίζει σε ένα άγνωστο, επικίνδυνο μα και συναρπαστικό κόσμο. Το δίδυμο Τζέσε Πλέμονς-Τζέσι Μπάκλεϋ στους ρόλους του ζευγαριού δίνουν ένα δικό τους αλλόκοσμο ρεσιτάλ ηθοποιίας κι ας έχουν να αντιμετωπίσουν χαρακτήρες που ώρες-ώρες μοιάζουν να βγήκαν από κείμενο του Ιονέσκο, την ίδια στιγμή που η κάμερα, σαν ζωντανός παρατηρητής, καδράρει σε ένα φαινομενικά απλό μα στην πραγματικότητα ασφυκτικό τετράγωνο πλάνο που πάντα νιώθεις πως αποκλείει από τα μάτια σου κάτι σημαντικό. Επιστρατεύοντας τον Λούκας Ζαλ (Ψυχρός Πόλεμος) στη διεύθυνση φωτογραφίας, σε συνδυασμό με το μοντάζ του Ρόμπερτ Φρέηζεν, ο Κάουφμαν στήνει μια ταινία που ξεκινά από τον ρεαλισμό για να καταλήξει σε ένα αμίμητου κάλους μουσικοχορευτικό παραλήρημα εκεί προς το φινάλε, δίνοντας υπόσταση στη μοναξιά και την απόγνωση, καθώς οδεύουν προς τη λυτρωτική και αβάσταχτη αλήθεια -όποια κι αν καταλάβετε πως είναι αυτή.

Μόνο μία παράκληση που είναι πολύ σημαντική. Όταν αποφασίσετε να δείτε αυτήν την ταινία στο σπίτι (δεδομένου ότι μόνο στο σπίτι μπορείτε να τη δείτε), οφείλετε να προσομοιώσετε συνθήκες κινηματογραφικής αίθουσας, χωρίς περισπασμούς, χωρίς διακοπές και χωρίς να συζητάτε τι θα φάτε την επομένη. Αλλιώς, απλά μην την ξεκινήσετε ποτέ.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.