One Night in Miami... (2020)

Δραματική ταινία της Amazon σε σκηνοθεσία Ρετζίνα Κινγκ, με τους Κίνγκσλεϋ Μπεν-Αντίρ, Ελάι Γκορί, Άλντις Χοτζ, Λέσλι Όντομ Τζούνιορ.

25 Φεβρουαρίου 1964. Ο Κάσιους Κλέυ κατακτά τον τίτλο του πρωταθλητή βαρέων βαρών, νικώντας τον Σόνυ Λίστον. Το ίδιο βράδυ, συναντά στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του τον φίλο του, τον Μάλκολμ Χ, που του έχει οργανώσει κάτι σαν γιορτή, προσκαλώντας ακόμη δύο αγαπημένα μέλη της "παρέας", τον Σαμ Κουκ και τον Τζιμ Μπράουν, σε μια νύχτα που φαίνεται πως θα αποτελέσει το τέλος πολλών και την αρχή ακόμη περισσότερων πραγμάτων τόσο για τις τέσσερις αυτές εμβληματικές προσωπικότητες όσο και για την κοινότητα των Αφροαμερικανών στις ΗΠΑ.

Πρόκειται για θεατρικό έργο του Κεμπ Πάουερς που ο ίδιος διασκευάζει και για την ταινία, το οποίο αφηγείται ένα φανταστικό περιστατικό εντός όμως αληθινών γεγονότων. Το εύρημα αυτό τού δίνει την ευκαιρία να συνοψίσει όχι μόνο τα τεκταινόμενα της εποχής αλλά και ιστορικά γεγονότα που ταλάνισαν τη χώρα επί δεκαετίες, μάλιστα με άμεση προβολή στο παρόν που κάποιες φορές μοιάζει σαν να μην πέρασε μια μέρα. Έχει σημασία αυτή η διαχρονικότητα στη δυναμική και στα γεγονότα, καθώς αυτή αποτελεί και την κινητήριο δύναμη του φιλμ που χωρίς να γίνεται μανιφέστο δεν παύει να αποτελεί μια βαθύτατα πολιτική καταγγελία μιας χώρας που δεν μπορεί να ηρεμήσει και μιας κοινότητας που -και εξαιτίας αυτής της αστάθειας- δεν μπορεί να βρει ξεκάθαρα τη θέση της. Ως προς αυτό λοιπόν, η ταινία μόνο θετικά έχει να προσφέρει, καθώς θέτει ερωτήματα και θέματα άξια διαλόγου, μοιράζοντας απλόχερα τροφή για σκέψη. Όμως, σε ένα έργο δεν αρκούν οι ιδέες για να γίνει συναρπαστικό, όταν η εκτέλεση χάνει στα σημεία. Εδώ, λοιπόν, τι έχουμε; Έχουμε ένα μονόπρακτο θεατρικό 90' βασισμένο στον λόγο και στην κλειστοφοβική του ένταση να μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, εμπλουτισμένο με μια εναρκτήρια σεκάνς πραγματικά αξιοζήλευτη. Η εισαγωγή του κάθε ένα από τους τέσσερις πρωταγωνιστές έχει περίσσια δύναμη και σε γραπώνει από την αρχή. Όταν όμως η δράση περιορίζεται στους τέσσερις τοίχους του δωματίου του μοτέλ, εκεί υπάρχει ένα άγχος για τη διαχείριση του κλειστού χώρου, τόσο σεναριακά όσο και σκηνοθετικά, αναζητώντας αφορμές η κάμερα να βγει και πάλι έξω με διάφορα τεχνάσματα στην αφήγηση. Αναρωτιέμαι να σας πω την αλήθεια μήπως θα έπρεπε να είχαν επενδύσει σε αυτόν τον περιορισμό του χώρου ώστε να ανέβουν τα γκάζια στον ρυθμό και την ένταση, καθώς έχω την αίσθηση πως αυτό το "σπάσιμο" της θεατρικότητας αποδυναμώνει το σύνολο. Πολύ καλοί και οι τέσσερις πρωταγωνιστές, οι οποίοι -μοιάζουν δεν μοιάζουν- ΕΙΝΑΙ οι προσωπικότητες που ενσαρκώνουν, με ρόλους όμως όχι ισοδύναμα γραμμένους. Έτσι, παρ' ότι ο Λέσλι Όντομ Τζούνιορ ως Σαμ Κουκ είναι ο υποψήφιος για Όσκαρ Β' Ανδρικού, προσωπικά ξεχώρισα τον Άλντις Χοτζ που παίζει τον Τζιμ Μπράουν. Στήσιμο, πρόσωπο, σώμα, βλέμμα λένε τα πάντα από μόνα τους, αλλά ο ρόλος τον αφήνει σε δεύτερη μοίρα. Βέβαια, ό,τι κι αν πεις, όσο κι αν εντοπίζεις μια κοιλιά και μια επανάληψη κάπου εκεί στη μέση, είναι από τις περιπτώσεις που η ιδέα υπερτερεί του αποτελέσματος χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό ή λάθος. Επιπλέον του Β' Ανδρικού, η ταινία είναι υποψήφια για Διασκευασμένο Σενάριο και Τραγούδι.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.