Demetrius and the Gladiators (1954)
Ελληνικός τίτλος: Δημήτριος και Μεσσαλίνα
Μεταγενέστερος τίτλος: Ο Δημήτριος και οι Μονομάχοι
Βιβλικό δράμα της Fox σε σκηνοθεσία Ντέλμερ Ντέηβς, με τους Βίκτωρ Ματσούρ, Σούζαν Χέηγουωρντ, Ντέμπρα Πάντζετ, Άβα Γκάρντνερ, Μάικλ Ρένι, Τζέυ Ρόμπινσον, Μπάρυ Τζόουνς.
Βρισκόμαστε ακριβώς στο φινάλε του "Χιτώνα", όταν ο Μάρκελος και η Νταϊάνα ετοιμάζονται να συναντήσουν το πεπρωμένο τους. Το ιερό κειμήλιο βρίσκεται πλέον στα χέρια του Πέτρου, ο οποίος καλείται να το προστατεύσει από τους Ρωμαίους και ιδιαίτερα από τον Καλιγούλα. Ο παράφρων ρωμαίος αυτοκράτορας θέλει πάση θυσία να αποκτήσει τον χιτώνα, πιστεύοντας πως κατέχει μαγικές δυνατότητες που μεταμορφώνουν σε θεό όποιον τον έχει στην κατοχή του. Ο Δημήτριος, πρώην σκλάβος του Μάρκελου, στην προσπάθειά του να ματαιώσει τα σχέδια του Καλιγούλα, βρίσκεται μονομάχος στην αρένα, όπου τραβά την προσοχή της Μεσσαλίνας, συζύγου του Κλαύδιου, η οποία τον έχει ερωτευθεί και θέλει να τον κάνει δικό της, με όποιο τίμημα.
Η επιτυχία του "Χιτώνα" έναν χρόνο νωρίτερα οδήγησε τη Fox σε μία ακόμα ταινία με το ίδιο ιστορικό πλαίσιο και τους ίδιους κατά βάση χαρακτήρες που θα μπορούσε να αποτελεί και τον ορισμό του sequel, αφού ξεκινά ακριβώς τη στιγμή που τελειώνει η προηγούμενη και μάλιστα με τη σεκάνς του φινάλε της να πέφτει πριν ακόμα εμφανιστούν οι τίτλοι. Να θυμίσω στο σημείο αυτό πως ο "Χιτών" είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση στο κοινό καθώς ήταν η πρώτη ταινία που γυρίστηκε σε Σινεμασκόπ, επομένως το hype (για να χρησιμοποιήσω τον σημερινό όρο) που είχε δημιουργήσει προσέφερε ακόμα δυνατότητες εκμετάλλευσης. Υπήρχε όμως κι ένας άλλος σημαντικός παράγοντας πλήρης ευκαιριών: ο β' ρόλος του Δημήτριου στον "Χιτώνα", ερμηνευμένος εντυπωσιακά από τον αγέρωχο Βίκτωρ Ματσούρ, σχεδόν παρακαλούσε να αναλάβει τα ηνία, οπότε τι καλύτερη ευκαιρία να καταλάβει το προσκήνιο από αυτήν εδώ. Μολονότι κάπως πιο διεκπεραιωτικό, το σενάριο εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες του κεντρικού του ήρωα, καθώς και τις όποιες "εκκρεμότητες" επέτρεπε η τρέλα του Καλιγούλα με το ιερό κειμήλιο, για να στήσει μια χορταστική στο μάτι ψευδοϊστορική περιπέτεια με όλη τη δράση που προσέφερε η αρένα των μονομάχων και όλο το μεγαλείο της ομορφιάς της Σούζαν Χέυγουωρντ που αναλαμβάνει τον ρόλο της εκθαμβωτικής μα ακόρεστης Μεσσαλίνας. Η ταινία όμως μοιάζει άνευρη στα σημεία, με τη σκηνοθεσία του Ντέλμερ Ντέηβς να "μιμείται" (προφανώς εξ ανάγκης) τη ματιά του Χένρυ Κόστερ στον "Χιτώνα" (γενικά πλάνα, γεμάτα κόσμο, με την κάμερα σχεδόν σταθερή ώστε να αναδεικνύονται τα σκηνικά και το πλήθος των κομπάρσων στο σινεμασκόπ κάδρο), χωρίς όμως να μπορεί να δώσει ένταση και πάθος στις σκηνές των μαχών στην αρένα ούτε στην εσωτερική μάχη του Δημήτριου ανάμεσα στην πίστη του και στα πάθη του. Ο Ματσούρ πάντως αποδεικνύεται ιδανικός πρωταγωνιστής, όπως και η Χέυγουωρντ, κι ας την αδικεί ο ρόλος με αυτήν την "εύκολη" και ξαφνική μεταστροφή του χαρακτήρα της στο φινάλε. Με αυτά και με εκείνα, έχουμε μια ταινία που μπορεί να τιμά τη θέση της στην peplum φιλμογραφία του Χόλυγουντ, αλλά δεν μπορεί ποτέ να αρθρώσει δικό της λόγο και ουσία, κρυμμένη καθώς είναι πάντοτε στη σκιά του "Χιτώνα" που τη γέννησε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου