The Midnight Sky (2020)

Ελληνικός τίτλος: Ο ουρανός του μεσονυχτίου

Δράμα επιστημονικής φαντασίας του Netflix σε σκηνοθεσία Τζωρτζ Κλούνεϋ, με τον ίδιο και τους Φελίσιτυ Τζόουνς, Ντέηβιντ Ογιελόγουο, Κάυλ Τσάντλερ, Ντέμιαν Μπιχίρ, Τίφανυ Μπουν, Κάολιν Σπρίνγκωλ.

Ο διακεκριμένος επιστήμονας Ώγκουστιν Λόφτχάουζ, που αφιέρωσε τη ζωή του στον εντοπισμό άλλων πλανητών όπου θα μπορούσε να κατοικήσει η ανθρωπότητα, σήμερα γίνεται μάρτυρας της καταστροφής της. Μετά το κατακλυσμιαίο συμβάν που μόλυνε τον αέρα ολόκληρης της Γης, οι επιζήσαντες μεταφέρονται σε υπόγεια καταφύγια για να επιβιώσουν έστω και προσωρινά, όμως ο Ώγκουστιν παραμένει ολομόναχος σε μια βάση επικοινωνιών στον αρκτικό κύκλο, αρνούμενος να ακολουθήσει τους υπολοίπους, καθώς γνωρίζει πως η κατάσταση της υγείας του δεν του αφήνει ακόμα πολύ χρόνο ζωής. Με μοναδική του συντροφιά ένα μικρό κορίτσι που προφανώς ξέμεινε από κάποιο λάθος πίσω, προσπαθεί να επικοινωνήσει με το πλήρωμα του Αιθέρα, του τελευταίου εν ενεργεία διαστημοπλοίου που αυτή τη στιγμή επιστρέφει στη Γη από τη σελήνη Κ-23 του Δία, το μοναδικό κατοικήσιμο σώμα στο ηλιακό μας σύστημα, αποκάλυψη του ιδίου πολλά χρόνια νωρίτερα. Η απόσταση όμως του διαστημοπλοίου και τα τεχνικά θέματα που αντιμετωπίζει το πλήρωμά του δεν του επιτρέπουν να τους προειδοποιήσει για την κατάσταση στη Γη, καθώς παραμένει το πρόβλημα στην επικοινωνία τους.

Και είναι ακριβώς αυτό το πρόβλημα στην επικοινωνία που όχι μόνο θέτει το πλαίσιο του δράματος αλλά βάζει και τρικλοποδιά στην ταινία. Δυστυχώς κιόλας, διότι οι προθέσεις και η κεντρική ιδέα είναι εξαίρετες και αν το σενάριο είχε δουλευτεί περισσότερο τότε θα μιλούσαμε για ένα εξαιρετικό scifi drama. Βλέπετε, όμως, αυτό το πρόβλημα στην επικοινωνία μεταξύ του Ώγκουστιν και του πληρώματος του Αιθέρα ουσιαστικά "σπάει" την ταινία στα δύο, καθώς έχεις την εντύπωση πως παρακολουθείς δύο διαφορετικά φιλμ, κάθε ένα εκ των οποίων θα μπορούσε να είναι και πολύ καλό. Από τη μια ο ολομόναχος επιστήμονας με το μικρό παιδάκι που ξέμεινε πίσω που αμφότεροι παρακολουθούν στην εσχατιά του βόρειου πόλου τον αφανισμό της ζωής επί της Γης και από την άλλη τα τέσσερα μέλη του διαστημοπλοίου που επιστρέφουν εν αγνοία τους σε έναν πλανήτη όπου πλέον δεν τους περιμένει τίποτα. Αμφότερες οι ταινίες θα μπορούσαν να είναι υπέροχες, όπως υπέροχη θα μπορούσε να είναι και αυτή εδώ, αν η ιδέα είχε αναπτυχθεί με περισσότερη προσοχή. Κατά τα άλλα, έχουμε να κάνουμε με μια έξοχη και μεγάλη παραγωγή, σκηνοθετημένη με συναίσθημα και μέτρο από τον Τζωρτζ Κλούνεϋ που νιώθει ασφαλής και σίγουρος για τον τρόπο με τον οποίο καθοδηγεί τον ίδιο και τους ηθοποιούς του, αλλά και για τη ματιά του σε ό,τι αφορά -κυριολεκτικά- τη μεγάλη εικόνα, τόσο στην εφιαλτική σκηνή της εκκένωσης στην αρχή της ταινίας όσο και σε όσα διαδραματίζονται στον Αιθέρα και στο αχανές διάστημα. Όταν όμως το σενάριο προδίδει τις προθέσεις, όλα τα υπόλοιπα -μολονότι εξαίρετα- δεν είναι ποτέ αρκετά για να ανυψώσουν την ταινία εκεί όπου θα της άξιζε, αφού ακόμα και η τραγική για όλους αποκάλυψη στο φινάλε φαντάζει μετέωρη αν αναλογιστείς όσα είχαν διαδραματισθεί πιο πριν. Αυτό πάντως που σε κρατά, πέραν των ερμηνειών και των ηθοποιών, είναι και αυτός ο αέρας της μεγάλης παραγωγής που αποπνέει η ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος, επίτευγμα που άλλωστε επιβραβεύθηκε και με μία υποψηφιότητα για Όσκαρ στην κατηγορία των Οπτικών Εφφέ. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.