The greatest story ever told (1965) (Cinerama)

Ελληνικός τίτλος: Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου

Βιβλικό δράμα της United Artists σε σκηνοθεσία Τζωρτζ Στήβενς, με τους Μαξ φον Σύντοφ, Κλωντ Ρέηνς, Χοσέ Φερέρ, Τέλυ Σαβάλας, Τσάρλτον Ήστον, Ντέηβιντ ΜακΚάλουμ, Ντόναλντ Πλέζανς.

Η γέννηση, οι διδαχές, η σταύρωση και η ανάσταση του Ιησού Χριστού απεικονίζονται εντυπωσιακά μα άνευρα σε αυτό το θρυλικό φιλμ-ποταμό που παρ' ότι σηματοδότησε το τέλος των βιβλικών υπερπαραγωγών στο Χόλυγουντ, εξακολουθεί να εντυπωσιάζει με την αισθητική του αρτιότητα. Δύο είναι τα βασικά προβλήματα του φιλμ, με πρώτο και καλύτερο το σενάριο. Ο πολλάκις υποψήφιος και δις τιμημένος με Όσκαρ σκηνοθέτης Τζωρτζ Στήβενς, πέραν της παραγωγής στη συγκεκριμένη ταινία υπογράφει και το σενάριο, χωρίς όμως να τα καταφέρνει και ιδιαίτερα. Έχοντας στο μυαλό του κάτι το μεγαλειώδες, το επικό και το υπέρμετρα εντυπωσιακό στην οθόνη, θεωρεί αδίκως πως αυτό θα το επιτύγχανε και με την ανοικονόμητη διάρκεια της ιστορίας που αφηγείται, με τελικό αποτέλεσμα μια αρχική εκδοχή που έφτανε τις 4 ώρες και τα 20 λεπτά (η τελική εκδοχή είναι αυτή των 195'). Το σενάριο όμως δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια εικονογράφηση των βιβλίων των θρησκευτικών, οπότε μολονότι η ιστορία που παρακολουθούμε είναι όντως η ωραιότερη στον κόσμο από κάθε άποψη, δραματουργικά και κινηματογραφικά δεν προσφέρει τίποτα το αξιοσημείωτο, με τα στιγμιότυπα της ζωής του Ιησού (διότι περί παράθεσης στιγμιοτύπων πρόκειται) να διαδέχονται άνευρα το ένα το άλλο. Το δεύτερο πρόβλημα έγκειται στην επιλογή του Μαξ φον Σύντοφ στον ρόλο του Ιησού, η οποία αποδεικνύεται λάθος, τόσο ερμηνευτικά (του λείπει η βιβλική πραότητα και γαλήνη στο πρόσωπό του) όσο και στην αρχετυπική απεικόνιση του Μεσσία όπως αυτή έχει περάσει στο υποσυνείδητο όλων μας. Ερμηνευτικά άλλωστε πάσχει όλο το φιλμ, όχι όμως με ευθύνη των ηθοποιών αλλά του σεναρίου και των διαλόγων που είναι εκλαϊκευμένες περικοπές από τα Ευαγγέλια.

Η ταινία όμως έχει μια άλλη μεγάλη δύναμη που έχει να κάνει με τη σκηνοθετική ματιά και την εικόνα της. Ο Στήβενς έχει αποφασίσει να γυρίσει την ταινία σε Super Panavision 70mm με τελικό προορισμό τις κοίλες, πανοραμικές και τεράστιες οθόνες των κινηματογράφων Cinerama. Έτσι λοιπόν, εκμεταλλεύεται στο έπακρο το μεγάλο μέγεθος της επιφάνειας προβολής και φιλμάρει τις σκηνές του από απόσταση, με ελάχιστα κοντινά, περιλαμβάνοντας στο κάδρο του σχεδόν όλα τα πρόσωπα της κάθε σεκάνς, ενώ αφήνει τους διαλόγους να τρέχουν μονοπλάνο, με ελάχιστα κοψίματα στο μοντάζ. Αυτό που επιτυγχάνει με τον τρόπο αυτό είναι να μας χαρίσει εικόνες μοναδικής ομορφιάς που άλλοτε μοιάζουν με ταμπλώ βιβάν και άλλοτε με πίνακες ζωγραφικής, δημιουργώντας ένα οπτικό παραλήρημα με αποκορύφωμα τη σκηνή της σταύρωσης που μοιάζει να βγήκε από το πινέλο του Μποτιτσέλι. Ταυτόχρονα, αυτά τα μακρινά, στατικά, γενικά πλάνα προσφέρουν μια ηρεμία στο μάτι και στο μυαλό ενώ ταυτίζονται με τη γαλήνη και την πραότητα των διδαχών, ώστε το τελικό σύνολο να χαρακτηρίζεται από την τέλεια αρμονία -κάτι που εν τέλει ισοφαρίζει το άνευρο σενάριο. Εξαιρετική η φωτογραφία του Γουίλλιαμ Σ. Μέλλορ και του Λόγιαλ Γκριγκς (ο οποίος κλήθηκε να ολοκληρώσει την ταινία μετά τον θάνατο του πρώτου), όπως και η μουσική του Άλφρεντ Νιούμαν, αμφότερες υποψήφιες για Όσκαρ. Η ταινία συγκέντρωσε ακόμη τρεις υποψηφιότητες (Οπτικά Εφφέ, Σκηνογραφία, Κοστούμια). Τέλος, έχουν ενδιαφέρον τα σύντομα περάσματα μεγάλων ηθοποιών σε ρόλους είτε βωβούς (Σίντνεϋ Πουατιέ) ή της μίας ατάκας (Τζων Γουέην). 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.