The hunt (2020)

Ελληνικός τίτλος: Το κυνήγι

Θρίλερ της Universal σε σκηνοθεσία Κραιγκ Ζόμπελ, με τους Χίλαρυ Σουάνκ, Μπέτυ Γκίλπιν, Γουέην Ντυβάλ, Άικ Μπάρινχολτζ.

12 άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι ξυπνούν σε μια άγνωστη τοποθεσία, κάποιο ξέφωτο, χωρίς να ξέρουν ούτε πώς βρέθηκαν εκεί ούτε τον λόγο. Κατά πως φαίνεται πολύ σύντομα και οι 12 είναι θηράματα σε ένα αποτρόπαιο άθλημα, όπου άνθρωποι κυνηγούν ανθρώπους, σε ένα περίτεχνο "σκηνικό", όπου κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τον διπλανό του.

Για κάποιον λόγο, αυτή η ταινία έκανε πολύ περισσότερο θόρυβο από όσο της αξίζει. Ίσως να φταίει το ότι ήταν μια από τις τελευταίες που πρόλαβαν να βρουν τον δρόμο προς τις σκοτεινές αίθουσες λίγο πριν το ξέσπασμα της πανδημίας, ίσως πάλι να είναι αυτός ο εσωτερικός καταναγκασμός μας να ανακαλύπτουμε μικρά θαύματα (ενδεχομένως και εκεί που δεν υπάρχουν) ή εν τέλει όλα να έχουν να κάνουν με μια προπαγάνδα ιδεών και ιδεολογιών που επειδή είναι της μόδας (πολλές φορές και συγκυριακά) να μεταμορφώνουν σε αριστοτέχνες αυτούς που τις χρησιμοποιούν (χωρίς όμως να τις αξιοποιούν εξίσου). Η αλήθεια είναι πως δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να γράψω έναν τόσο μακροσκελή πρόλογο αν δεν είχαν προηγηθεί ελεγείες περί "πρωτοτυπίας", "πολιτικού σχολιασμού", "καυστικής κριτικής του συστήματος" και άλλα τέτοια υπερφίαλα που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα. Ναι, εντάξει, το αντιλαμβάνομαι το πολιτικό "σχόλιο" αλλά δεν εντοπίζω αντίστοιχα και πολιτική θέση (δεν σας το αναλύω ώστε να μην αποκαλύψω μυστικά για την ταινία). Οπότε, χωρίς θέση, δεν είναι σχόλιο αλλά απλά μια αφορμή για να ξετυλιχτεί το κουβάρι της ιστορίας και να αποκτήσει κάποια σχέση με την πραγματικότητα. Γιατί πέραν αυτού, όλα τα υπόλοιπα κρέμονται από μια λεπτή κλωστή, προτού γκρεμιστούν στο βάραθρο της απιθανότητας και της αναίτιας υπερβολής.

Οπότε, θαρρώ πολύ απλά πως η ταινία αδικείται από όλους όσοι την εκθειάζουν σαν κάτι το μοναδικό και το πρωτόγνωρο, αφού στην ουσία την εκθέτουν στα μάτια αυτών που όντως περιμένουν να δουν κάτι τέτοιο αλλά φευ... Και όταν λέω ότι την αδικούν, το εννοώ, καθώς η ταινία, για αυτό που είναι, μια διασκεδαστική, συγκρατημένα βίαιη, γρήγορη και γεμάτη δράση περιπέτεια, μια χαρά είναι για τα 90 της λεπτά και τον σκοπό της τον επιτελεί. Άλλωστε έχει και μια πάρα μα πάρα πολύ καλή πρωταγωνίστρια, τη Μπέτυ Γκίλπιν που στον ρόλο του θύματος που γίνεται θύτης κατορθώνει να εμφυσήσει ουσία σε έναν ρόλο που ουσιαστικά δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και κανένας άλλος ρόλος, όπως δεν υπάρχουν εν γένει ρόλοι σε ταινίες δράσης, τρόμου και καταδίωξης. Η Γκίλπιν όμως το κατορθώνει αξιοζήλευτα και εν τέλει κρατά μόνη της ολόκληρη την ταινία, επικεντρώνοντας το βλέμμα σου επάνω της, ώστε να ξεχάσεις κιόλας πως κατ' ουσίαν αυτά που βλέπεις νόημα δεν βγάζουν. Διότι καλές οι ιδέες και τα εφευρήματα και ο κοινωνικοπολιτικός σχολιασμός, αλλά όταν πράγματι υπάρχουν εκ θέσεως και εξυπηρετούν έναν σκοπό και όχι απλά ως trending hashtags στα social media. Επιστρέφοντας λοιπόν στην ταινία που είδα εγώ και όχι την ταινία για την οποία διάβασα, έχω να πω πολύ απλά, πως καλά πέρασα, με απορίες έμεινα (ας μας πει κάποιος τον λόγο που αποκρύπτουν το πρόσωπο της Αθηνάς), με ενδιαφέρον άκουσα να αναφέρεται το θέμα των fake news, το ξύλο το χόρτασα, την Μπέτυ Γκίλπιν (θα το ξαναπώ) την απόλαυσα, με τα cameos της αρχής διασκέδασα και όλα καλά. Τώρα, αν θέλετε να μιλήσουμε για αρρωστημένα blood sports, τότε ας μιλήσουμε για τo "Hostel, η Αρχή της Παράνοιας" ή ακόμα καλύτερα για τον "Άθικτο", του Χουάν Κάρλος Φρεσναντίγιο από το μακρινό 2001.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις σειρών και κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.