The Happytime Murders (2018)

Αστυνομική κωμωδία της STX σε σκηνοθεσία Μπράιαν Χένσον, με τους Μελίσσα ΜακΚάρθυ, Ελίζαμπεθ Μπανκς, Μάγια Ρούντολφ, Λέσλι Ντέηβιντ Μπέκερ, Τζόελ ΜακΧέηλ και τις φωνές των Μπιλ Μπαρέτα, Ντόριεν Ντέηβις, Κέβιν Κλας, Ντρου Μάσσεϋ.

Σε έναν κόσμο όπου οι μαριονέτες συνυπάρχουν με τους ανθρώπους, που όμως τις θεωρούν πολίτες β' κατηγορίας, ο Φιλ Φίλιπς ήταν ο πρώτος αστυνομικός-μαριονέτα του Λος Άντζελες, προτού απολυθεί ατιμωτικά. Ιδιωτικός ντετέκτιβ σήμερα, ο Φιλ δέχεται στο γραφείο του την επίσκεψη κάποιας μαριονέτας ονόματι Σάντρα Γουάιτ, η οποία τον προσλαμβάνει για να εντοπίσει τον άγνωστο που την εκβιάζει για τον έκλυτο σεξουαλικό βίο της. Οι πρώτες ενδείξεις τον οδηγούν σε ένα sex shop για μαριονέτες, όπου και ζητά να ελέγξει τα αρχεία των πελατών τους. Εκείνη τη στιγμή όμως, ένας άγνωστος εισβάλλει στο κατάστημα και σκοτώνει τους πάντες, συμπεριλαμβανομένου του κ. Μπάμπλυπαντς, ενός από τους πρωταγωνιστές μιας παλιότερης κωμικής τηλεοπτικής σειράς που στα χρόνια της είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία. Μολονότι η Αστυνομία -μαζί και η παλιά του συνεργάτιδα στο σώμα, Υπαστυνόμος Κόνι Έντουαρντς- θεωρούν πως πρόκειται για ληστεία που στράβωσε, ο Φιλ είναι πεπεισμένος πως πρόκειται για δολοφονία, εκτίμηση που επιβεβαιώνεται καθώς οι πρωταγωνιστές της σειράς αρχίζουν να δολοφονούνται ο ένας μετά τον άλλον.

Μια ταινία που θα μπορούσε να είναι ο Ρότζερ Ράμπιτ με μαριονέτες, τελικά επιλέγει να πάρει τον δρόμο της χοντράδας και του άκομψου χιούμορ και είναι κρίμα. Είναι ξεκάθαρο πως η αρχική ιστορία έχει όλα τα στοιχεία ενός ντετεκτιβικού νουάρ, με τις "ζωντανές" μαριονέτες που κυκλοφορούν στον κόσμο των ανθρώπων να αποτελούν εξαιρετικό σύμβολο ενός νεορατσισμού, την ίδια στιγμή που η παιδιάστικη εμφάνισή τους σε σχέση με την "ενήλικη" συμπεριφορά τους είναι εξ ορισμού αστεία και λειτουργική δραματουργικά. Εμφανώς όμως κάποιος σε όλη τη διαδικασία της προ-παραγωγής σκέφτηκε πως όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για μια καλή ταινία, οπότε ζήτησε να προστεθούν οι σεξιστικές χοντράδες, τα σόκιν ανέκδοτα και τα ερωτικά στιγμιότυπα που εν τέλει αηδία και αποστροφή προκαλούν στην έκταση και με τον τρόπο που χρησιμοποιούνται -δηλαδή, δείτε τη σκηνή που εκσπερματίζει ο Φιλ Φίλιπς και θα καταλάβετε τι εννοώ. Και θα το ξαναπώ το "κρίμα", γιατί τα ευρήματα υπάρχουν, η κεντρική ιδέα υπάρχει, το "who dunnit" μυστήριο υπάρχει και όλα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά, δεδομένης μάλιστα της δεξιοτεχνίας στο χειρισμό των μαριονετών που όντως εντάσσονται αποτελεσματικά στον κόσμο μας. Εν τω μεταξύ, πλήρωσαν και τη Μελίσσα ΜακΚάρθυ, της οποίας το ταλέντο, κωμικό και μη, ουδείς αμφισβητεί, για να τη βάλουν να βρίζει και να κοιμάται με ανοιχτό το στόμα μαστουρωμένη από τη ζάχαρη. Ένα ακόμα "κρίμα" για τον Μπράιαν Χένσον, σκηνοθέτη και γιο του δημιουργού των Μάπετ, Τζιμ, που με την ταινία αυτή ήθελε να λανσάρει το εμπορικό σήμα "Henson Alternative", που θα σηματοδοτούσε πιο ενήλικες ταινίες πάντα με μαριονέτες.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις κωμωδίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.