Cry Macho (2021)

Δραματική ταινία της Warner σε σκηνοθεσία Κλιντ Ήστγουντ, με τον ίδιο και τους Εδουάρδο Μινέτ, Ντουάιτ Γιόακαμ, Νατάλια Τρέηβεν.

Ένας άνεργος και ξεπεσμένος κάου-μπόυ και κάποτε αστέρι του ροντέο, αναλαμβάνει για λογιαριασμό του τέως αφεντικού του να του επιστρέψει τον 13χρονο γιο του από το Μεξικό, αφού πρώτα κατορθώσει να τον αποσπάσει από τα χέρια της ναρκομανούς και εν γένει προβληματικής μητέρας του. Έτσι ξεκινά για τον Μάικ Μάιλο ένα ταξίδι ζωής και εξιλέωσης, μέσα στα έρημα και καμμένα από τον ήλιο τοπία του Μεξικό και μια ευκαιρία να ζήσει ξανά αυτό που η μοίρα τού είχε πάρει πριν από χρόνια.

Η γοητεία της απλότητας ή πώς, όταν είσαι σπουδαίος κινηματογραφιστής, κατορθώνεις να επενδύσεις τόσα πολλά σε κάτι φαινομενικά τόσο απλό. Θα αποφύγω τα κλισέ για την ηλικία του Κλιντ Ήστγουντ και για το πόσο ενεργός μπορεί να είναι ακόμα σε αυτήν την ηλικία, καθώς θεωρώ πως κάτι τέτοιο αποτελεί προσβολή για τον ίδιο και το έργο του γενικότερα. Δεν πας να δεις την ταινία του Ήστγουντ επειδή πέρασε τα 90, αφού κανείς δεν σου ζήτησε να του κάνεις το μνημόσυνο. Πας να δεις την ταινία του Κλιντ Ήστγουντ αφ' ενός επειδή γνωρίζεις πως κακή δεν θα είναι με τίποτα, αφ' ετέρου δε γιατί πλέον έχει τεράστιο ενδιαφέρον να δεις πώς αυτός ο μεγάλος άνδρας του μερικανικού σινεμά (και εδώ ενδεχομένως να παίζει ρόλο η ηλικία του) βλέπει πλέον τα πράγματα και ποια είναι τα θέματα που τον ενδιαφέρουν. Το "Cry Macho" λοιπόν, όπως και το "Βαποράκι" λίγα χρόνια νωρίτερα, είναι ταινία δρόμου, περιπλάνησης και εξιλέωσης, με τον ηλικιωμένο του πρωταγωνιστή να αναλαμβάνει μία ακόμα σημαντική αποστολή, άλλη από αυτή που είχε συνηθίσει έως τώρα, μέσα από την οποία δίνει και στον εαυτό του την ευκαιρία να μπαλώσει πληγές του παρελθόντος. Ταινία διαδρομής οπότε και αναδρομής ταυτόχρονα, στο "Cry Macho" ο Μάικ Μάιλο εξημερώνει ένα τελευταίο ατίθασο πουλάρι, τον 13χρονο γιο του αφεντικού του, όχι όμως για να τον μετατρέψει σε ον πειθήνιο που θα τον εκμεταλλεύονται, αλλά για να μπορέσει επιτέλους να πιστέψει στις δυνάμεις του και να ζήσει ελεύθερος, έχοντας για πρώτη φορά στη ζωή του σταθερά σημεία αναφοράς. Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται η αξία του φιλμ, καθώς κάτι φαινομενικά απλό ο Ήστγουντ το κινηματογραφεί με περίσσια φοντίδα και ομορφιά, καλωσύνη και σοφία. Ιστορία απελευθέρωσης και μαζί φόρος τιμής στον κάου-μπόυ που λατρέψαμε, ακόμα κι αν ξεκάθαρα δεν αναφέρεται ποτέ, παρά μόνο ίσως σε εκείνη τη μικρή στιγμή που θέλει να πάρει έναν υπνάκο, στο τραπέζι δίπλα στο παράθυρο του μικρού καφέ της Μάρτα (τι υπέροχη φάτσα μητρικής στοργής η Νατάλια Τρέηβεν) και ξαφνικά είναι σαν να βλέπεις στο πρόσωπό του και στο βλέμμα του να περνούν όλοι οι καλοί, οι κακοί και οι άσχημοι που κυνηγούσαν τον ίσκιο τους για μια χούφτα δολλάρια κάποτε, κάπου εκεί στο Ελ Πάσο.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.