Wonder Woman 1984 (2020) (ΙΜΑΧ) (3D)

Κόμικ περιπέτεια φαντασίας των Warner/DC σε σκηνοθεσία Πάτυ Τζένκινς, με τους Γκαλ Γκαντότ, Κρις Πάιν, Κρίστεν Γουίγκ, Πέντρο Πασκάλ, Ρόμπιν Ράιτ, Κρίστοφερ Πόλαχα.

Βρισκόμαστε στο 1984, όταν η αθάνατη αμαζόνα Νταϊάνα ζει στην Ουάσινγκτον όπου με το όνομα Νταϊάνα Πρινς εργάζεται ως αρχαιολόγος στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν. Μολονότι πολεμάει το έγκλημα όπου χρειαστεί, σε γενικές γραμμές προσπαθεί να περάσει απαρατήρητη, ολομόναχη στην ουσία, χωρίς δικούς της ανθρώπους και με την ανάμνηση του αγαπημένου της, του Σμηναγού Στηβ Τρέβορ που χάθηκε στο τέλος της πρώτης ταινίας, να τη συντροφεύει καθημερινά. Η ήσυχη καθημερινότητά της δεν αργεί να καταστραφεί, όταν ο Μάξουελ Λορντ, ένας παραδόπιστος και όχι τόσο τίμιος πετρελαιοπαραγωγός, διάσημος από τις εκπομπές τηλεπωλήσεων, βάζει στο μάτι ένα ασυνήθιστο πετράδι που καταφθάνει στο Σμιθσόνιαν και το οποίο φαίνεται να έχει τη δύναμη να πραγματοποιεί ευχές. Με τον Στηβ ξαφνικά ζωντανό στο πλευρό της, τη συνάδελφό της να αρχίζει να συμπεριφέρεται παράξενα και επικίνδυνα και τον Λορντ να μετατρέπεται στον άρχοντα των ευχών, η Νταϊάνα πρέπει να δώσει τη θέση της στη Γουόντερ Γούμαν προτού ξεσπάσει ο Παγκόσμιος Πόλεμος που θα αφανίσει την ανθρωπότητα.

Η ψυχρολουσία στην οποία μας υποβάλλει η Warner με κάθε νέα ταινία της DC είναι άνευ προηγουμένου, αφού ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις ούτε από πού να προφυλαχθείς. Όσο προετοιμασμένος να είσαι με κάθε εμφάνιση υπερήρωα της DC στη μεγάλη οθόνη, την έκπληξη δεν την αποφεύγεις ποτέ. Ούτε την ευχάριστη ούτε τη δυσάρεστη. Η πρώτη σόλο κινηματογραφική εμφάνιση της Γουόντερ Γούμαν στο σινεμά δεν υπήρξε η καλύτερη απόπειρα της DC, έθεσε όμως τον δρόμο για την αφήγηση των περιπετειών της αθάνατης Αμαζόνας στη μεγάλη οθόνη. Χάρη σε μια πρωταγωνίστρια που μοιάζει να γεννήθηκε για να ενσαρκώνει τη Γουόντερ Γούμαν (μην τα ξαναλέμε, η Γκαλ είναι Θεά από μόνη της) και με ήδη εντυπωσιακές guest εμφανίσεις σε άλλες ταινίες του σύμπαντος της DC, το μόνο που χρειαζόταν να εξασφαλίσουν για αυτό εδώ το sequel ήταν ένα καλό σενάριο και τίποτα άλλο. Το εξασφάλισαν; Όχι. Εκτός αν σε μια υπερηρωική ταινία διάρκειας 2,5 ωρών θεωρούν καλή την αναλογία δράσης προς πολυλογία 1 προς 3. Μετά τη flash back σκηνή πριν από τους τίτλους έναρξης με τη μικρή Νταϊάνα να διεκδικεί το έπαθλο ενός αγώνα στη Θεμίσκυρα, και τις πρώτες -στα κρυφά- επεμβάσεις της Γουόντερ Γούμαν εναντίον εγκληματικών πράξεων, η ταινία κυλάει χωρίς την παραμικρή σεκάνς δράσης μέχρι το τρίτο μέρος ουσιαστικά, όπου εκεί είναι όντως ασταμάτητη και εντυπωσιακή. Μέχρι να φτάσουμε εκεί όμως, τι; Κουβέντα να γίνεται, το μυστήριο (λέμε τώρα) που κρύβει το παράξενο πετράδι να το αντιμετωπίζουμε στο κουβεντιαστό και τη Νταϊάνα να θρηνεί από μέσα της τον χαμό του Στηβ που όμως έχει συμβεί το 1918 για όνομα του Δία, άρα έχουν περάσει 66 ολόκληρα χρόνια, νισάφι! Τουλάχιστον όταν φτάνουμε στο ψητό, εκεί η ταινία μάς ανταμοίβει την υπομονή, καθώς οι σεκάνς καταδίωξης, τα εφφέ και η τρισδιάστατη εικόνα είναι εντυπωσιακά, καλογυρισμένα και καλοπαιγμένα, τηρουμένων των αναλογιών. Και δεν ξέρω αν το ανέφερα ήδη, αλλά η Γκαλ Γκαντότ γεννήθηκε για να ενσαρκώσει τη Γουόντερ Γούμαν, είναι κούκλα και όσο υπάρχει αυτή στην οθόνη, αφήνεις πίσω σου τα κενά του σεναρίου και την αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια της ταινίας.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Συγκεντρωμένα τα κείμενα από σειρές και ταινίες που βασίζονται σε κόμικς θα βρείτε εδώ.