Beast (2017)

Ελληνικός τίτλος: Κτήνος

Δραματική ταινία αγωνίας των Film4/BFI, σε σκηνοθεσία Μάικλ Πηρς, με τους Τζώνυ Φλυν, Τζέσι Μπάκλεϋ, Τζέραλντιν Τζέημς, Τρύσταν Γκραβέλ. 

Μία καταπιεσμένη από την οικογένειά της κοπέλα ερωτεύεται το κακό παιδί του νησιού, την ίδια στιγμή που ένα ακόμα κορίτσι βρίσκεται δολοφονημένο και οι υποψίες όλων πέφτουν επάνω του. Και κάπως έτσι ξεκινά μια καταραμένη και καταδικασμένη από όλους σχέση, σε μια κοινωνία πνιγμένη στην υποκρισία και τον φόβο.

Ωραιότατο, αγγλικό 100% φιλμ, και μάλιστα με την υπογραφή ενός πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, με προϊστορία μόνο σε μικρού μήκους και στην τηλεόραση. Αντίστοιχα τηλεοπτικό ως επί τω πλείστον είναι και το παρελθόν των δύο νεαρών πρωταγωνιστών, αλλά οι ερμηνείες τους αποτελούν τρανό παράδειγμα τι σημαίνει ηθοποιός στη βρετανική τηλεόραση (ή στη Μεγάλη Βρετανία, γενικότερα). Και ακριβώς από τις ερμηνείες οφείλω να ξεκινήσω την αναφορά μου στο "Κτήνος", αφού αυτές είναι που δίνουν τον τόνο και το υπόβαθρο της ταινίας. Οι μεταπτώσεις, οι αντιδράσεις, η αλλαγή στο ύφος, τη σωματική στάση και την έκφραση, μόνο εντύπωση προκαλούν και δυστυχώς δεν θέλω να γράψω τίποτα περισσότερο καθώς έτσι υπάρχει ο κίνδυνος να αποκαλύψω πράγματα για την πλοκή, τα οποία είναι ωραίο να απολαύσετε και να ανακαλύψετε μόνοι σας. Ας πω μόνο πως στο πρώτο μισό κερδίζει πόντους ο ένας εκ των δύο, ενώ στη συνέχεια "αποκαλύπτεται" και ο άλλος. 

Θρίλερ και ταυτόχρονα ηθογραφικό δράμα, το σενάριο που υπογράφει ο σκηνοθέτης, είναι άριστα χωροθετημένο και χορογραφημένο, οδηγώντας σταδιακά στην κλιμάκωση του φινάλε και στην αποκάλυψη του κτήνους. Με όλο το απαραίτητο background, όχι μόνο των δύο πρωταγωνιστών, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας του νησιού, μπαίνεις αμέσως στο κλίμα και στο περιβάλλον που διαδραματίζεται η ταινία, με αποτελέσματα να ενδιαφέρεσαι και να συμπάσχεις. Άριστα δομημένοι είναι και οι β' ρόλοι, ο κάθε ένας από αυτούς με τη δική του "μεγάλη" στιγμή,  κάτι που επιτρέπει στους ηθοποιούς να ξεχωρίσουν και στους ήρωες να κάνουν τον κύκλο τους στην οθόνη.

Σκληρό, αδυσώπητο και με έναν διαρκή κίνδυνο να πλανάται, καθώς ποτέ δεν ξέρεις πότε θα επέλθει η έκρηξη, το Κτήνος ενοχλεί με τη βία του (εσωτερική και εξωτερική) πολύ περισσότερο -ας πούμε- από τους φόνους στο "Σπίτι που έχτισε ο Τζακ", καθώς είναι ανεπιτήδευτη και ρεαλιστική, άρα και ουσιαστικά υποβλητική. Προσθέστε στο γενικό σύνολο την παράξενη και στα όρια της σχιζοφρένιας μουσική του Τζιμ Γουίλλιαμς και την υπέροχη δουλειά που έχει γίνει στον ήχο και έχετε μια ταινία που σας βουτάει από τα μαλλιά με το ξεκίνημα αλλά και που μένει μαζί σας αφού φύγετε από την αίθουσα.