BlacKkKlansman (2018)

Ελληνικός τίτλος: Η παρείσφρηση

Βιογραφική περιπέτεια των Universal/Focus. σε σκηνοθεσία Σπάικ Λη, με τους Τζων Ντέηβιντ Γουώσινγκτον, Άνταμ Ντράιβερ, Ρόμπερτ Τζων Μπερκ, Μάικλ Μπουσέμι, Λώρα Χάριερ, Τόφερ Γκρέης. 

Βρισκόμαστε στα μέσα του '70, στην πόλη του Κολοράντο Σπρινγκς. Ο Ρον Στάλγουορθ γίνεται ο πρώτος μαύρος αστυνομικός στο τοπικό Τμήμα και αναλαμβάνει δουλειά γραφείου στα αρχεία. Πολύ σύντομα, όμως, περνά στην υπηρεσία της μυστικής αστυνομίας, όπου με δική του πρωτοβουλία επικοινωνεί με τον τοπικό διευθυντή της Κου Κλουξ Κλαν. Από το τηλέφωνο όλα πηγαίνουν καλά, όταν όμως έρχεται η ώρα για την πρώτη συνάντηση και καθώς ο Ρον είναι αδύνατον να παρουσιαστεί αυτοπροσώπως, αναλαμβάνει δράση ένας εβραίος συνάδελφός του, ο Φλιπ να εμφανίζεται από κοντά στη θέση του.

Έχει πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον αυτή η ταινία, από κάθε άποψη. Κατ' αρχήν αφηγείται μια εξαιρετική ιστορία, πραγματική αλλά άγνωστη, καθώς "θάφτηκε" για ευνόητους λόγους, και η οποία κινείται με εξαιρετική επιτυχία στις παρυφές του αστυνομικού δράματος. Είναι συναρπαστικό το στόρυ, προκαλεί αγωνία και κορυφώνεται σταδιακά, οδηγώντας τον θεατή να το παρακολουθεί με αμείωτη προσοχή. Την ίδια στιγμή, όμως, το σενάριο του φιλμ διακατέχεται και από μια ελαφρότητα και μία φρεσκάδα που το κάνει διασκεδαστικό μέσα στη μαυρίλα του θέματος με το οποίο καταπιάνεται. Κι εκεί έρχονται οι δύο πολύ καλοί πρωταγωνιστές που πιάνονται από τις λέξεις και την ιστορία και δημιουργούν ολοκληρωμένους χαρακτήρες με αποτέλεσμα να λάμπουν στην οθόνη. Δεν είναι ταινία των μεγάλων, "φωναχτών" ερμηνειών, έχει όμως αυτούς τους "ήσυχους" ρόλους που σε καθηλώνουν. Από τη μια ο Τζων Ντέηβιντ Γουώσινγκτον, όχι ιδιαίτερα γνωστός και μάλιστα εδώ σε έναν από τους πρώτους αμιγώς πρωταγωνιστικούς ρόλους του, δίνει μια πλήρως ελεγχόμενη ερμηνεία, με μια ορμή εσωτερική που όμως ποτέ δεν εκδηλώνεται στο σχεδόν πάντοτε πράο ύφος του. Κι από την άλλη, ο Άνταμ Ντράιβερ, μεγαλεπήβολος, εντυπωσιακός και απόλυτα συγχρονισμένος με τον ρόλο του, αφήνει πίσω του τους μελαγχολικούς, "κατατονικούς" χαρακτήρες και βγαίνει μπροστά δυναμικά, σαν αστέρι σωστό. Θα κάνει πολλά πράγματα το παλικάρι αυτό, να με θυμηθείτε.

Η σκηνοθετική ματιά του Σπάικ Λη συνδέει όλα αυτά τα εξαιρετικά συστατικά που έχει στη διάθεσή του και τα αναδεικνύει σε μια απόλυτα ισορροπημένη ταινία, περνώντας αβασάνιστα από την πολιτική καταγγελία στο αστυνομικό δράμα και από το επικίνδυνο σασπένς στο εύστοχο χιούμορ, κεντώντας έναν καμβά όπου τα πάντα συμβαίνουν αβίαστα και χαλαρά, ενώ την ίδια στιγμή σοκάρουν πραγματικά με τις αλήθειες τους. Δεν είναι μόνο το στόρυ που συναρπάζει και προκαλεί αγωνία, για το αν ο "μυστικός" Άνταμ Ντράιβερ αποκαλυφθεί από τους μισότρελους που απαρτίζουν την ομάδα της Κου Κλουξ Κλαν. Είναι και τα ίδια τα γεγονότα, η ηλιθιότητα του μίσους και μια αναπάντεχη πραγματικότητα που βιώνουν οι "ελεύθεροι" πολίτες των ΗΠΑ, όχι μόνο τότε αλλά και τώρα. Μάλιστα, για εμάς τους θεατές στην Ευρώπη, δεν είναι καθόλου δύσκολες οι αναγωγές στα καθ' ημάς, με τις φασιστικές και άλλες εξτρεμιστικές οργανώσεις να ανθίζουν παντού και τη ρητορική μίσους να διαχέεται σε κάθε δυνατό Μέσο. 

Μιλώντας με αμιγώς κινηματογραφικά κριτήρια, εκεί έγκειται και το μοναδικό "φάουλ" της ταινίας, καθώς κάποιες στιγμές αφήνεται σε έναν διδακτισμό, κάνοντας κάποιες σκηνές να κρεμάνε λίγο περισσότερο, καθώς θυσιάζεται η δράση για τις ιδέες. Όμως, για τις ημέρες που ζούμε, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς ο κόσμος είναι όχι μόνο επιεικώς ηλίθιος αλλά έχει και μνήμη χρυσόψαρου, άρα δεν βλάπτει και λίγη μασημένη τροφή, μέσα στη συσκευασία ενός ψυχαγωγικού -σε πρώτη ανάγνωση- φιλμ.

Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ και στην εξαιρετική αναπαράσταση της εποχής, όχι μόνο με ρεαλιστικά μέσα αλλά και με κινηματογραφικά. Κοστούμια, μακιγιάζ, μαλλιά και σκηνικά συνθέτουν με απόλυτη ακρίβεια το κάδρο και το περιβάλλον του τότε, όμως είναι και η αλά '70s κινηματογράφηση που συντελεί στο τελικό αποτέλεσμα: τόσο η λίγο καφετί φωτογραφία του Τσέης Ίρβιν που αποτυπώνει την ταινία σε 35άρι φιλμ, όσο και η μουσική του Τέρενς Μπλάνσαρντ καμουφλάρουν την "Παρείσφρηση" σε φιλμ της εποχής, με αποτέλεσμα μια "vintage" αίσθηση, λες και γυρίστηκε τότε. 

Από την αρχική ψευδο-ρεπορταζιακή σεκάνς με τον Άλεκ Μπώλντουιν, στον εξαιρετικό μονόλογο του Χάρρυ Μπελαφόντε, μέχρι τα τελικά πλάνα αρχείου από τα γεγονότα στην Σάρλοτσβιλ του 2017, το φιλμ του Σπάικ Λη είναι μία αβίαστη καταγραφή του πολέμου ενάντια στη βία και τον φανατισμό (θρησκευτικό, φυλετικό ή όποιου είδους) και ταυτόχρονα ένα ευφυές, ψυχαγωγικό σινεμά, άρτιο τεχνικά και με τεράστια αποθέματα ψυχής και καλλιτεχνικής πληρότητας.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις περιπέτειες και τη δράση, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ.