L'atelier (2017)

Ελληνικός τίτλος: Το ατελιέ

Δραματική ταινία της Film Distribution, σε σκηνοθεσία Λωράν Καντέ, με τους Μαρίνα Φόις. Ματιέ Λουτσί, Φλωριάν Μπωζάν, Μαμαντού Ντουμπιά, Βάρντα Ράμαχ, Ισάμ Ταλμπί. 

Μια συντροφιά από εντελώς διαφορετικούς νέους παρακολουθούν ένα εργαστήρι δημιουργικής γραφής κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών τους διακοπών, το οποίο παραδίδει μια διάσημη συγγραφέας. Με τον κάθε ένα από τους συμμετέχοντες να βρίσκεται εκεί για διαφορετικούς λόγους, το εργαστήριο σύντομα μεταβάλλεται σε μικρογραφία της σημερινής κοινωνίας στη Γαλλία, με όλες τις έριδες και τις αδιέξοδες συγκρούσεις που αυτό συνεπάγεται.

Ο σκηνοθέτης που είχε κάνει παγκόσμια αίσθηση με την ταινία "Ανάμεσα στους τοίχους" το 2008, επιστρέφει και πάλι σε μια συντροφιά ετερόκλητων νέων που τους συνδέει όχι η σχολική τάξη αλλά ένα σεμινάριο. Παράλληλα, συναντιέται στο σενάριο με τον σχεδόν μόνιμο συνεργάτη του, τον Ρομπέν Καμπιγιό, σεναριογράφου επίσης του εξαίσιου "120 χτύποι το λεπτό". Το αποτέλεσμα δικαιώνει στο έπακρο τη συνεργασία, καθώς έχουμε μια ταινία-τοιχογραφία της Γαλλίας του σήμερα, η οποία σχολιάζει τα γεγονότα, τις συνθήκες και το πλαίσιο που διαμορφώνονται σήμερα στη χώρα (αλλά και σε άλλες της Ευρώπης) και οδηγούν συχνά σε ακραίες επιλογές. Έχει έναν ρεαλισμό το κείμενο και καταφέρνει να μεταβάλλεται από κοινότοπο σε λογοτεχνικό, την ίδια στιγμή που κάθε ένας από τους χαρακτήρες εκφράζει λόγο, ταυτότητα και θέση. 

Με κύριους πρωταγωνιστές τη συγγραφέα και έναν μοναχικό νεαρό, τολμηρό στις απόψεις, προκλητικό στη συμπεριφορά και έτοιμο να γλιστρήσει σε ακραία μονοπάτια, το φιλμ γίνεται ένα παιχνίδι εξουσίας και εξάρτησης, με σαφείς πολιτικές και κοινωνικές αναγωγές τις οποίες χρησιμοποιεί στην επιχειρηματολογία του. Η δημιουργία αυτού του βιβλίου που θα γράψουν όλοι μαζί κουβαλά τις μνήμες και τις προσλαμβάνουσες του καθενός και εγκλωβίζεται ασφυκτικά σε μια πόλη με ένδοξο εργατικό παρελθόν που σήμερα έχει χάσει την περηφάνια της. 

Με την κάμερα επάνω στα πρόσωπα και τον διάλογο να κυριαρχεί σε κάθε σκηνή, ο Καντέ φιλμάρει τις αγωνίες, τις ελπίδες, τα όνειρα και τις φοβίες της σύγχρονης νεολαίας, η οποία πελαγοδρομεί, ενώ την ίδια στιγμή ανακαλύπτει πως ο λόγος και η έκφρασή του μπορεί επιφέρουν τη λύτρωση. Οι ρεαλιστικές ερμηνείες στα όρια του ντοκυμανταίρ από τους άγνωστους -στην πλειοψηφία τους- νεαρούς ηθοποιούς εντείνουν την αληθοφάνεια του εγχειρήματος, ενώ η φωτογραφία του Πιερ Μιλόν αναδεικνύει και την ίδια την πόλη σε έναν διακριτικό αλλά κεντρικό πρωταγωνιστή. Έχει πολύ ενδιαφέρον η παρουσία του πρωτοεμφανιζόμενου Ματιέ Λουτσί, στον ρόλο του προκλητικού Αντουάν, ο οποίος βγάζει μια θλιβερή ευαισθησία παράλληλα με μια εσωτερική απειλή και έναν θυμό που δεν ξέρεις ποτέ εάν και πότε θα ξεσπάει. Ίσως το φινάλε σάς φανεί υπερβολικά αισιόδοξο και ονειροπόλο μέσα στη θλίψη του και τη μοναξιά του, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει πως αυτοί οι άνθρωποι δεν χρειάζονται και ένα ουράνιο τόξο σε μια ανοιχτή θάλασσα στη ζωή τους.