Bad Times at the El Royale (2018)

Ελληνικός τίτλος: Δύσκολες ώρες στο Ελ Ροαγιάλ

Περιπέτεια της Fox, σε σκηνοθεσία Ντρου Γκόνταρντ, με τους Τζεφ Μπρίτζες, Τζων Χαμ, Σύνθια Ερίβο, Ντακότα Τζόνσον, Κρις Χέμσγουωρθ, Κέηλυ Σπένυ, Λιούις Πούλμαν. 

Βρισκόμαστε κάπου στο 1968, σε ένα ξενοδοχείο χτισμένο ακριβώς επάνω στη συνοριακή γραμμή Νεβάδας και Καλιφόρνιας. Ένας ηλικιωμένος παπάς που πάσχει από αρχές άνοιας, μια αφροαμερικάνα τραγουδίστρια, ένας πολυλογάς πωλητής σε εταιρεία με ηλεκτρικές σκούπες και μια αγενής κοπέλα, φτάνουν ταυτόχρονα σε αυτό το κάποτε πολυτελές και σήμερα ξεπεσμένο ξενοδοχείο, όπου τους υποδέχεται ο μοναδικός του υπάλληλος, ένας αγχωμένος νεαρός άντρας. Μέσα στην ίδια μέρα, αποκαλύπτεται πως σχεδόν κανείς δεν είναι αυτό που λέει ότι είναι και ότι αυτοί οι άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι κρύβουν πάρα πολλά στις αποσκευές τους. Αυτό που δεν γνωρίζουν, όμως, είναι πως το ξενοδοχείο έχει κι αυτό τα δικά του μυστικά. 

Μπορεί οι ώρες να είναι δύσκολες για τους φιλοξενούμενους του Ελ Ρουαγιάλ, οι δικές σας όμως θα είναι σκέτη απόλαυση. Έξυπνη, με χιούμορ και ανατροπές, αλλοπρόσαλλη και διασκεδαστική, η ταινία είναι μια μικρή έκπληξη που πρέπει να ανακαλύψετε. Πίσω της κρύβεται ένας εμπνευσμένος άνθρωπος, ο Ντρου Γκόνταρντ, σεναριογράφος και παραγωγός, που ως σκηνοθέτης μάς έχει δώσει μόλις άλλη μία ταινία, το εξίσου ανισόρροπο και άκρως διασκεδαστικό "Μικρό σπίτι στο δάσος". Ως σεναριογράφο, τον συναντούμε στη "Διάσωση", τον "Παγκόσμιο Πόλεμο Ζ", το "Cloverfield", αλλά και σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, μεταξύ των οποίων o "Daredevil" (του οποίου ήταν και ο δημιουργός), η "Μπάφφυ", οι "Αγνοούμενοι" και το "Alias", στην πλειοψηφία των οποίων διετέλεσε και παραγωγός. Είναι ταλαντούχος άνθρωπος, κατ' εμέ, ιδίως όταν δεν γράφει κατά παραγγελία, διασκευάζοντας βιβλία ή κόμικ, αλλά αφήνεται στη φαντασία και τη δημιουργική τρέλα του. Και το "Ελ Ροαγιάλ", είναι κατά-δική του τρέλα.

Από την πρώτη κιόλας σκηνή, πριν καν τους τίτλους, η ταινία δίνει στίγμα για το τι θα επακολουθήσει: ένα μείγμα, βίας, μυστηρίου και μαύρου χιούμορ, με την κάθε σκηνή να χορογραφείται από την κάμερα και να δίνει έναν ξεχωριστό ρυθμό στο φιλμ. Οι διάλογοι είναι πανέξυπνοι, οι ερμηνείες και των επτά πρωταγωνιστών εξυπηρετούν άριστα τους στα άκρα σχεδόν χαρακτήρες που υποδύονται, ενώ η ωμή βία μοιάζει να τρολάρει τον Ταραντίνο. Τώρα, αν θελήσω να σταθώ πιο κριτικά έναντι της ταινίας, μια γενική διαπίστωση που θα μπορούσα να κάνω είναι πως ο Γκόνταρντ, στον τριπλό ρόλο παραγωγού, σεναριογράφου και σκηνοθέτη, δεν είχε κάποιον να τον μαζέψει. Με άλλα λόγια, ο παραγωγός και σκηνοθέτης Γκόνταρντ, θα έπρεπε να πουν στον σεναριογράφο Γκόνταρντ πως κάποιες διαλογικές σκηνές μπορεί να ακούγονται πολύ ωραίες, αλλά αποτελούν ουσιαστικά επανάληψη και δεν πάνε την ταινία πιο πέρα. Ταυτόχρονα, ο σκηνοθέτης Γκόνταρντ θα έπρεπε να αντιληφθεί ότι αυτές οι σκηνές πάνε κόντρα στον γρήγορο ρυθμό και κάνουν την ταινία, έστω και φευγαλέα, να κρεμάει. Με πιο απλά λόγια, η ταινία θα ήθελε ένα "τριμάρισμα" περίπου 10 με 15 λεπτών για να μην κατεβάζει ταχύτητες και να μη επικεντρώνει τόσο στον παπά και την τραγουδίστρια, έναντι των υπολοίπων, αλλά και πάλι, δεν χάνει σε γοητεία. 

Καθώς κανείς δεν είναι αυτός που φαίνεται, η ταινία πηγαίνει αλλού για αλλού από εκεί που θεωρείς πως θα πάει, κρατώντας τον θεατή διαρκώς σε εγρήγορση και με τις εκπλήξεις να ακολουθούν η μία την άλλη -εκπλήξεις, όμως, όχι ανατροπές απλά για την ανατροπή. To καστ δείχνει να το απολαμβάνει στο σύνολό του, με προσωπικούς αγαπημένους τον Κρις Χέμσγουωρθ στον ρόλο ενός ηγέτη αίρεσης τύπου Τσαρλς Μάνσον και τον νεαρό Λιούις Πούλμαν (γιου του Μπιλ Πούλμαν) στον ρόλο του ρεσεψιονίστ. Αν είστε προσεκτικοί, θα εντοπίσετε και τη σύντομη εμφάνιση του Ξαβιέ Ντολάν.