New York, New York (1977)
Ελληνικός τίτλος: Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη
Μιούζικαλ της United Artists, σε σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορτσέζε, με τους Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Λάιζα Μινέλλι, Λάιονελ Στάντερ, Μπάρρυ Πρίμους.
Το βράδυ της μεγάλης γιορτής στη Νέα Υόρκη για τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το έντονο φλερτ ενός μουσικού σε μια τραγουδίστρια, θα οδηγήσει σε μια σχέση διεκδίκησης και εξάρτησης, έρωτα και υποχωρήσεων και πολλής μουσικής. Όταν ο Τζίμμυ γνώρισε τη Φρανσίν, όλα θα μπορούσαν να είχαν πάει καλά. Όμως, ο εκρηκτικός χαρακτήρας του και εν μέρει η ανευθυνότητα και η ζήλια του, μετατρέπουν τη σχέση τους σε τραινάκι του λούνα παρκ, που διασχίζει τα χρόνια, με φόντο τη Νέα Υόρκη των μεγάλων ονείρων.
Είναι λίγο σαν το "Ένα αστέρι γεννιέται" να συναντά τα "Καλύτερά μας χρόνια", καθώς ο Μάρτιν Σκορτσέζε τολμά να στήσει μια ταινία δυόμισι ωρών αποκλειστικά και μόνο επάνω σε δύο πρόσωπα, αποτίοντας ταυτόχρονα φόρο τιμής στις μεγάλες μπάντες και τα τζαζ κλαμπ που διαμόρφωσαν τη μουσική σκηνή της πόλης και έδωσαν βήμα στα μιούζικαλ του Μπρόντγουέυ και του Χόλυγουντ. Δύναμη της φύσης η ερμηνεία του Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ο οποίος κυριαρχεί στην οθόνη απέναντι σε μια εύθραυστη (αλλά και λίγο ψυχρή ερμηνευτικά) Λάιζα Μινέλλι που παίρνει τα ρίσκα της μαζί του, για να γίνει στο τέλος η γυναίκα που επιθυμούσε. Έρωτας εθιστικός αλλά και πικρός ο δικός τους, τραβάει χρόνια σε ανηφόρες και επιτυχίες, για να ισοπεδωθεί αλλά και να εξισορροπηθεί στη συνέχεια, μέσα σε ένα μουσικό κρεσέντο, που γίνεται ταυτόχρονα και οπτικό παραλήρημα, καθώς η Φρανσίν διασχίζει όλη τη διαδρομή από τη Νέα Υόρκη στο Χόλυγουντ και από το θέατρο στο λαμπερό σινεμά.
Είναι τόλμημα όλο αυτό, καθώς μάλιστα το μεγάλο σε διάρκεια μουσικό μέρος στο φινάλε είναι σαν να βλέπεις άλλη ταινία, ένθετη μέσα σε αυτήν που έχεις ήδη ξεκινήσει να παρακολουθείς. Και αυτό να είναι ίσως που κάνει το όλο φιλμ κάπως φλύαρο και ανισόβαρο, αλλά την ίδια στιγμή παράξενα γοητευτικό. Οι έξυπνοι διάλογοι συντελούν στη θεατρικότητα των σκηνών, σε συνδυασμό με τα εντυπωσιακά σκηνικά που αναπαριστούν τη Νέα Υόρκη της εποχής, αποτυπωμένη όλη μέσα σε στούντιο -και μάλιστα χωρίς καμία πρόθεση να το κρύψουν. Αυτή η ρετρό διάθεση των σκηνικών και των χρωματιστών πινάκων στον ορίζοντα είναι που οριοθετεί την εποχή όχι μόνο με ιστορικό αλλά και με κινηματογραφικό τρόπο, σε συνδυασμό με την άρτια καλλιτεχνική διεύθυνση που συμπεριλαμβάνει μακιγιάζ, μαλλιά και κοστούμια και φυσικά την εξαιρετική "vintage" φωτογραφία του Λάζλο Κόβακς.
Και τέλος, είναι η μουσική... Όλες αυτές οι απίστευτες σουίνγκ και τζαζ μελωδίες που πλημμυρίζουν την ιστορία, οδηγώντας την στο "μιούζικαλ" του φινάλε και εννοείται στο μουσικό θέμα της ταινίας, το τραγούδι "New York, New York", το οποίο σε αντίθεση με το φιλμ (το οποίο πάτωσε) έκανε τεράστια, διαχρονική και παγκόσμια επιτυχία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου