Peppermint (2018)

Περιπέτεια της STX, σε σκηνοθεσία Πιερ Μορέλ, με τους Τζέννιφερ Γκάρνερ, Τζων Γκάλλαχερ Τζούνιορ, Τζων Ορτίζ, Χουάν Πάμπλο Ράμπα, Άννι Ίλονζε. 

Όταν ένας ναρκέμπορος του Λος Άντζελες εκτελεί εν ψυχρώ τον άντρα της και την μικρή της κόρη, η Ράιλυ Νορθ, μια ήσυχη γυναίκα, εξαφανίζεται από προσώπου γης και επιστρέφει, 5 χρόνια μετά, ως αμείλικτη τιμωρός. 

Φανταστείτε τον Τιμωρό της Marvel σε γυναικεία εκδοχή και έχετε το στόρυ του "Peppermint". Συνυπολογίστε στην καρέκλα του σκηνοθέτη τον άνθρωπο πίσω από σειρά περιπετειών αντίστοιχου ύφους ("Από το Παρίσι με αγάπη", "Η αρπαγή"), και αντιλαμβάνεστε τι σας περιμένει. Βίαιη, καταιγιστική και γρήγορη περιπέτεια, χωρίς ίχνος ηθικού προβληματισμού επί της αυτοδικίας (λες και αυτό θα την απασχολούσε), η ταινία δίνει την ευκαιρία στην Τζέννιφερ Γκάρνερ για έναν all-violent macho ρόλο, την ίδια στιγμή που κάνει τα ηχεία της αίθουσας να δοκιμάζουν τις αντοχές τους από τους πυροβολισμούς. Είναι από αυτές τις απλοϊκές ταινίες που κάποτε γέμιζαν συχνά-πυκνά τις αίθουσες, προτού τις αναθεματίσουν οι ηθικολόγοι και οι θεωρητικοί που φέρουν την ευθύνη της καταστροφής του λαϊκού, ψυχαγωγικού κινηματογράφου. Είναι οι ίδιοι που θεωρούν στις ημέρες μας cult τον Τσακ Νόρρις, αλλά που αν οι ταινίες του έβγαιναν σήμερα θα τις έστελναν στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Με αυτά και με εκείνα, η ταινία μια χαρά είναι για το είδος της, η Τζέννιφερ Γκάρνερ υπέροχα τα καταφέρνει σε action hero (το έχει άλλωστε αποδείξει από τα ξεκινήματά της στην τηλεοπτική σειρά "Alias"), έχει και την απαραίτητη ίντριγκα με τον αστυνομικό που παρακολουθεί την υπόθεση, και όλα καλά. Σίγουρα το σενάριο θα μπορούσε να είχε δουλευτεί λίγο περισσότερο ώστε να είχαν αποφευχθεί όλα τα κλισέ ευκολάκια, καθώς και το ανισόβαρο του ύφους που πλήττεται από αναποφασιστικότητα μεταξύ του σκότους και εύπεπτου χιούμορ. Στο τέλος-τέλος, όμως, πυροβολισμούς και πτώματα μετρά η ταινία, και το καταφέρνει καλά, άρα δεν προσφέρεται και για περαιτέρω ανάλυση.