The Place (2017)

Ελληνικός τίτλος: Η συνάντηση

Δραματική ταινία της Medusa, σε σκηνοθεσία Πάολο Τζενοβέζε, με τον Βαλέριο Μασταντρέα και τους Σαμπρίνα Φερίλι, Αλεσάντρο Μπόργκι, Σίλβιο Μουτσίνο, Άλμπα Ρόρβάχερ, Σίλβια Ντ'Αμίκο, Τζούλια Λαζαρίνι. 

Σε ένα καφέ που λέγεται The Place, ένας άντρας χωρίς όνομα συναντά αγνώστους οι οποίοι του ζητούν κάποια χάρη: ένας να ξαναβρεί το φως του, κάποιος άλλος να κοιμηθεί με ένα pin up girl του οποίου την αφίσα έχει στο συνεργείο, μια νεαρή καλόγρια να ξαναβρεί τον Θεό, μια ηλικιωμένη γυναίκα να θεραπευθεί ο άντρας της από το Αλτσχάιμερ. Εκείνος υπόσχεται πως μπορεί να πραγματοποιήσει την επιθυμία τους, αρκεί αυτοί με τη σειρά τους να εκτελέσουν την αποστολή που τους αναθέτει: να βάλουν μια βόμβα, να σκοτώσουν ένα παιδί, να κάνουν μία ληστεία κ.ο.κ. Μόνος, ανέκφραστος, απόμακρος, αυτός ο μυστηριώδης άντρας κάθεται όλη μέρα στο τελευταίο τραπέζι στο βάθος του καφέ και παίζει με τη μοίρα των ανθρώπων που τον επισκέπτονται.

"Το τραπέζι στο βάθος" (The booth at the end) είναι και ο τίτλος της καναδέζικης σειράς μυστηρίου, δημιουργία του Κρίστοφερ Κιούμπασικ, από την οποία ο σκηνοθέτης των "Τέλειων ξένων" εμπνεύστηκε την καινούργια του ταινία. Και μολονότι κάτι τέτοιο φαντάζει παράξενο, κατά έναν περίεργο τρόπο αποτελεί μια ιδανική συνέχεια μετά την προηγούμενη ταινία του. Εάν στους τέλειους ξένους μια παρέα φίλων γύρω από ένα τραπέζι ανακαλύπτουν μυστικά που δεν θα γνώριζαν ποτέ, έτσι κι εδώ κάποιοι άλλοι ξένοι βγάζουν τα σώψυχά τους σε έναν άγνωστο άντρα από τον οποίο ζητούν σωτήριες λύσεις, έτοιμοι να κάνουν ό,τι ακραίο τους ζητήσει. 

Είναι τρομακτικά επικίνδυνο το εγχείρημα αυτό, καθώς μπορεί στα 25 λεπτά του κάθε επεισοδίου της σειράς, η συνδιαλλαγή του άγνωστου άντρα με τον κάθε ένα που του ζητά μια χάρη αυστηρά και μόνο μέσα στο καφέ να κυλά γρήγορα, εδώ όμως έχουμε πολλές παράλληλες συναντήσεις σε μια ταινία 105 λεπτών. Εφιάλτης, από όποια σκοπιά κι αν το εξετάσει κανείς. Ο Τζενοβέζε, όμως, αποδεικνύεται μάγκας και μεγάλος μάστορας. Εν πρώτοις, και σε συνεργασία με την Ιζαμπέλα Αγκιλάρ, γράφει ένα σενάριο μετρημένο στις ανάσες του. Ούτε μια λέξη περιττή, ούτε ένα φωνήεν περισσότερο από αυτό ακριβώς που χρειάζεται η κάθε σκηνή για να μην κρεμάσει. Την ίδια στιγμή, η παράθεση (και η αντιπαράθεση) των ιστοριών αυτών έχει κοπεί και μονταριστεί τόσο αποτελεσματικά που η ταινία τρέχει με μεγάλες ταχύτητες, κι ας μην βγαίνει ούτε λεπτό από το μπαρ, κι ας έχει ουσιαστικά έναν και μόνο χώρο, αυτό εκεί στο τελευταίο τραπέζι στο βάθος. Όμως, αν στο σενάριο έχει γίνει όλο το απαραίτητο κόψε-ράψε για την κάθε σεκάνς, το ίδιο απογειωτικά είναι το μοντάζ (Κονσουέλ Κατούτσι) και η φωτογραφία (Φαμπρίτσιο Λούτσι). Είναι πραγματικά να θαυμάζεις το από πόσες διαφορετικές γωνίες έχει κινηματογραφηθεί αυτό το τραπέζι και πώς τα πλάνα εναλλάσσονται τόσο αρμονικά ώστε να δίνουν αέρα και πνοή σε μια ταινία εκ φύσεως στατική. 

Φυσικά είναι και οι ερμηνείες, τόσο το ανέκφραστου άγνωστου (Βαλέριο Μαστραντρέα) όσο και των "πελατών" του, οι οποίοι κουβαλούν σε κάθε τους λέξη ολόκληρες ζωές (άλλη μαγκιά του σεναρίου αυτή). Αναμφισβήτητα ταινία που δύσκολα προτείνεις, αλλά που τη στιγμή που θα μπεις να τη δεις, σε παρασύρει, οπότε αξίζει το ρίσκο να πεις σε κάποιον να τη δει. Είναι τόσα πολλά αυτά που πραγματεύεται, είναι τόσο σπαρακτικές οι αλήθειες της, τόσο ιντριγκαδόρικο το θέμα της που ο χρόνος και ο χώρος δεν έχουν καμία σημασία. Αν θέλω να γίνω πιο αυστηρός μαζί της (με τον ίδιο τον σκηνοθέτη συγκεκριμένα) θα μπορούσα να του καταλογίσω σε ορισμένες σκηνές μια αμηχανία προσέγγισης, κυρίως στις συζητήσεις μεταξύ του άντρα και της γκαρσόνας, της Άντζελας, όταν το όλο μακάμπρ "σπάει" αδικαιολόγητα με κάτι μελωδίες που σε βγάζουν από το κλίμα και είναι σαν να πηγαίνουν την ταινία αλλού. Και πάλι, όμως, είναι πταίσμα, μπροστά σε ένα τόσο δύσκολο κινηματογραφικό εγχείρημα το οποίο βγαίνει αλώβητο, γίνεται συναρπαστικό και σου σπαράζει την καρδιά με τον πόνο και τη σκληράδα που διαπραγματεύεται. Κι ύστερα, έρχεται κι αυτό το τελευταίο πλάνο στο φινάλε...