Miss Sloane (2016)

Ελληνικός τίτλος: Κυρία Σλόαν

Πολιτικό δράμα των Europa/Filmnation, σε σκηνοθεσία Τζων Μάντεν, με τους Τζέσικα Τσάστέην, Μαρκ Στρονγκ, Γκούγκου Μπάθα-Ρω, Τζων Λίθγκοου, Ντέηβιντ Γουίλσον Μπαρνς, Σαμ Γουώτερστον, Τζέηκ Λέησυ. 

Στον κόσμο των λόμπυ και της παρασκηνιακής πολιτικής πίεσης, η Ελίζαμπεθ Σλόαν είναι η καλύτερη. Αφοσιωμένη, σκληρή, ψυχρή σαν ρομπότ και με απόλυτα μηδενική προσωπική ζωή, η κυρία Σλόαν δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα όταν πρόκειται να φέρει εις πέρας την αποστολή της. Όταν, όμως, αλλάζει εταιρεία και πηγαίνει να εργαστεί στην αντίπαλη όχθη, υποστηρίζοντας το νομοσχέδιο για τον περιορισμό της οπλοκατοχής, ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου.

Μια δυναμική γυναίκα σε μια δυναμική ταινία που ουσιαστικά ζει και αναπνέει από το σενάριο-ποταμό του πρωτοεμφανιζόμενου Τζόναθαν Περέρα. Όσο παρακολουθείς την ταινία -και καθώς τίτλοι αρχής δεν υπάρχουν- δεν σου είναι δύσκολο να φανταστείς ότι την έχει γράψει ο Άαρον Σόρκιν, καθώς το ύφος, η πυκνότητα του λόγου και οι καταιγιστικοί διάλογοι παραπέμπουν άμεσα σε αυτόν. Του λείπει το πνεύμα του Σόρκιν, βέβαια, αυτή η λεπτή ειρωνεία και το δυσδιάκριτο χιούμορ στις αποχρώσεις του γκρι και του μαύρου, καθώς η κυρία Σλόαν είναι μια πολύ "σοβαρή" ταινία, στα όρια της αυταρέσκειας. Έχει αποτέλεσμα, όμως, είναι συναρπαστική στην αφήγησή της και κάνει ένα πολιτικό -και άκρως επίκαιρο- θέμα να κυλάει στην οθόνη εύπεπτα και με περίσσιο ενδιαφέρον. Το ντεκουπάζ δε του σεναρίου (το κόψε-ράψε του, με άλλα λόγια) δημιουργεί ένα πολύ ενδιαφέρον μπρος-πίσω στον χρόνο της αφήγησης, προσθέτοντας ένταση στην ανατροπή του φινάλε, η οποία μόνο αδιάφορο δεν σε αφήνει. 

Μένοντας, όμως, στο σενάριο (καθώς η ταινία είναι ταινία σεναρίου πάνω απ' όλα), μπορείς να του διακρίνεις κενά στους χαρακτήρες και κάποιες χαμένες ευκαιρίες. Για παράδειγμα, τίποτα δεν δικαιολογεί τη μετάπτωση της πρωταγωνίστριας, ούτε αντιλαμβάνεσαι ποτέ αν αυτή η μετάπτωση είναι συναισθηματική ή ηθική. Όσο για τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές, είναι περισσότερο φιγούρες, παραστατικοί ήρωες που ενσαρκώνουν μέτωπα και πολιτικές, παρά ολοκληρωμένες προσωπικότητες και όλοι μαζί λειτουργούν ως support στην κεντρική ηρωίδα. Μόνο ο ο χαρακτήρας του Τζέηκ Λέησυ, ο ζιγκολό Φορντ, παρουσιάζεται λίγο περισσότερο ολοκληρωμένα, αλλά καθώς μίλησα για χαμένες ευκαιρίες πριν, είναι ακριβώς ο ήρωας που θα χρειαζόταν λίγο περισσότερο χρόνο για να ανασάνει και να μας δώσει την ευκαιρία μέσω αυτού να γνωρίσουμε αντίστοιχα και την κυρία Σλόαν.

Η Σλόαν είναι η μόνη ουσιαστική πρωατγωνίστρια του φιλμ, με αποτέλεσμα η Τζέσικα Τσάστέην να παίρνει όλη -μα όλη- την ταινία επάνω της, αφού είναι μετρημένες στα δάχτυλα οι σκηνές που δεν εμφανίζεται. Τα καταφέρνει μια χαρά σε αυτό, έχει όλο το stardom και τη φυσική παρουσία να γεμίσει την οθόνη και να κρατάει το βλέμμα σου επάνω της. Καλή ηθοποιός, στην οποία όμως διακρίνω μια κάποια μανιέρα -η Σλόαν της δεν απέχει πολύ από τη Μόλυ της, για παράδειγμα, για να θυμηθώ τις δύο τελευταίες ταινίες της. Μπορεί να πέφτει θύμα των επιλογών του εκάστοτε σκηνοθέτη της που την επιλέγει επειδή ακριβώς τον ιντριγκάρει το συγκεκριμένο στυλ. Από την άλλη, όμως, είναι κάτι που η ίδια οφείλει να προσέξει γιατί κινδυνεύει να τυποποιηθεί σε ένα συγκεκριμένο ύφος ρόλου και να γίνει ο θηλυκός Τομ Χάρντυ.

Παρά τις όποιες επιφυλάξεις μου, πάντως, η ταινία σε κερδίζει, γρήγορη καθώς είναι, και επίκαιρη στη θεματολογία της. Γρήγορο μοντάζ, που λειτουργεί αθόρυβα και διόλου επιτηδευμένα (Αλεξάντερ Μπέρνερ), ατμοσφαιρική φωτογραφία (Σεμπάστιαν Μπλένκοφ) που προσδίδει συναίσθημα στους ψυχρούς και αδίστακτους χαρακτήρες και καταιγιστικοί διάλογοι στήνουν τον καμβά μιας συναρπαστικής ιστορίας, στην οποία αφήνεσαι να σε παρασύρει μέχρι την τελευταία εικόνα της.