The neon demon (2016)

Δραματική αλληγορία των Gaumont/Wild Bunch, σε σκηνοθεσία Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν, με τους Ελλ Φάνινγκ, Κρίστίνα Χέντρικς, Κηάνου Ρηβς, Τζήνα Μαλόουν, Μπέλλα Χήθκόουτ. 

Η 16χρονη Τζέση, φτάνει στο Λος Άντζελες για να πραγματοποιήσει το όνειρό της και να γίνει επιτυχημένο μοντέλο. Το πρώτο της φωτογραφικό portfolio δημιουργεί αίσθηση, και η μικρή αρχίζει να ανέρχεται στον χώρο της μόδας, προκαλώντας τον φθόνο κάποιων καταξιωμένων συναδέλφων της, οι οποίες την περιβάλλουν φιλικά. 

Μια χιλιοειπωμένη ιστορία για τον λαμπερό κόσμο της μόδας, στα χέρια του Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν μετατρέπεται σε μια αλληγορία τρόμου και σε ένα εκτυφλωτικό περιτύλιγμα χρωμάτων, κάδρων ανυπέρβλητης ομορφιάς και ιλουστρασιόν ερωτισμού. Είναι εμφανής η σταδιακή κατάβαση του σκηνοθέτη και σεναριογράφου στα σκότη του ανθρώπινου νου και μάλιστα με κάθε ταινία του, όλο και πιο βαθιά, παράλληλα με μία αποξένωση από τις ρεαλιστικές νόρμες και μία έφεση προς το excessive minimal. Όσο πιο αφαιρετικές και μίνιμαλ γίνονται οι ιστορίες του, τόσο πιο υπερβολικές γίνονται οι εικόνες του. Με μια ψυχαναγκαστική σχεδόν λεπτομέρεια στο κάδρο και μια έκρηξη χρωμάτων σε κάθε καρέ (Νατάσα Μπράιερ, η διευθύντρια φωτογραφίας), ο Ρεφν δείχνει να απαγκιστρώνεται από τις λέξεις για χάρη ενός σινεμά περισσότερο εικονοκλαστικού. Ως προς την εικόνα της ταινίας, το αποτέλεσμα τον δικαιώνει, ως προς το περιεχόμενο, όμως; Πού σταματά η φιλαρέσκεια και πού ξεκινά η καλλιτεχνική δημιουργία; 

Αν δούμε τις τρεις τελευταίες ταινίες του, θα παρατηρήσουμε αυτήν την έφεση προς το μίνιμαλ στην αφήγηση να ξεκινά σταδιακά από το "Drive", να πρωταγωνιστεί στο "Μόνο ο Θεός συγχωρεί" και να φτάνουμε στην έκρηξη του "Neon Demon". Μόνο που στις δύο προηγούμενες απόπειρες το στυλ εξυπηρετούσε και την αφήγηση, ειδικά στο "Drive" που ήταν ένα με την ιστορία και τον κεντρικό χαρακτήρα. Οι υπερβολές ήταν εμφανείς στο "Μόνο ο Θεός συγχωρεί", αλλά και πάλι υπήρχε μια καλλιτεχνική ίντριγκα. Μπορεί να μην σε έπειθε, αλλά ήταν εκεί. Αφήστε δε που και στις δύο ταινίες είχε κι έναν Ράυαν Γκόσλινγκ να πορεύεται, ο οποίος προσέδιδε ειδικό βάρος μόνο τη φάτσα του σε κάθε πλάνο. 

Σε αυτήν εδώ την ταινία, όμως, Ράυαν Γκόσλινγκ δεν υπάρχει και η Ελλ Φάνινγκ, μολονότι ιντριγκαδόρικα όμορφη, δεν είναι αρκετή για να γεμίσει το κάδρο. Οπότε τι μένει; Μια απλοϊκή παραβολή, τα πανέμορφα πλάνα, οι προσεγμένες και λειτουργικές μουσικές επιλογές και μια αισθητική ενός αρτίστικου βίντεο κλιπ που κρατάει κοντά δυο ώρες. Η ιστορία δεν είναι αρκετή για να υποστηρίξει αυτό το πανδαιμόνιο χρωμάτων και εικόνων και η όποια αποκάλυψη/ανατροπή έρχεται τόσο αργά όταν πλέον οι άμυνές σου έχουν πέσει και το ενδιαφέρον σου έχει μειωθεί αισθητά. Το "Neon Demon" είναι μια καλή ιδέα που κινηματογραφήθηκε όμορφα και με στυλ. Δεν αρκεί όμως μια καλή ιδέα για να προκύψει και μια καλή ταινία.