Le grand méchant renard et autres contes... (2017)

Ελληνικός τίτλος: Η μεγάλη κακιά αλεπού και άλλες ιστορίες 

Κινούμενα σχέδια του Studiocanal, σε σκηνοθεσία Πατρίκ Εμπέρ και Μπενζαμέν Ρενέ, με τις φωνές των Γκιγιώμ Νταρνώ, Νταμιέν Γουιτεκά, Καμέλ Αμπντεσαντόκ, Αντουάν Σμούσκυ, Σελίν Ροντέ, Μπορίς Ρελινγκέρ. 

Ένας θίασος από ζωάκια ανεβάζει μια σπονδυλωτή θεατρική παράσταση με τρία παραμύθια, για έναν πελαργό που βαριέται να παραδώσει το μωράκι που μεταφέρει, μια αλεπού που υιοθετεί τρία κλωσσόπουλα για να τα φάει όταν μεγαλώσουν κι έναν ηλίθιο λαγό που νομίζει πως σκότωσε τον Άι Βασίλη και αποφασίζει να πάρει τη θέση του για να μην μείνουν τα παιδιά χωρίς δώρα. 

Όσο τζαζ ακούγονται τα παραμύθια αυτά, άλλο τόσο τζαζ είναι η ίδια η ταινία που αναμφισβήτητα είναι από τα καλύτερα animation που έχουν βγει πρόσφατα στο σινεμά. Κι όχι τυχαία, αφού στους δημιουργούς της συναντάμε ονόματα πίσω από άλλη μία εξαιρετική ιστορία κινουμένων σχεδίων του 2012, το "Ερνέστ και Σελεστίν". Και στις δύο ταινίες ξεχωρίζει το σκίτσο που θυμίζει νερομπογιά από παιδικό βιβλίο, δίνοντάς τους όψη πιο παραμυθένια και εντελώς διαφορετική από το ολίγον copy paste του CGI που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια. Η μαγκιά, όμως, είναι πως ακριβώς αυτό το ντεμοντέ σκίτσο έρχεται και κοντράρει μια εντελώς μοντέρνα αφήγηση, με ύφος και τρελό χιούμορ του σήμερα που δίνει στην "Αλεπού" αέρα ταινίας για μεγάλους, την ίδια στιγμή, όμως, που είναι γυρισμένη για παιδιά. Το ύφος αυτό, βέβαια, δεν προέκυψε τυχαία, αφού έκδηλα έχει τις ρίζες του τόσο στις κλασσικές σλάπστικ κωμωδίες, όσο και στη λεπτή ειρωνεία του γαλλικού μπουλβάρ, άρα αποκτά και κινηματογραφική αξία. Είναι να θαυμάζεις πώς το "γύρισμα", η "φωτογραφία" και το μοντάζ λειτουργούν προς όφελος της αφήγησης και του χιούμορ, ενώ οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι τόσο ζωντανές που σχεδόν τους "βλέπεις" πίσω από τα σκίτσα, ή απλά ξεχνιέσαι και θεωρείς τα σκίτσα αληθινούς ηθοποιούς. Το έχω ξαναπεί για το γαλλικό σινεμά και θα το λέω συνέχεια: στηρίζεται σε τεράστιο ποσοστό στη γλώσσα του, κι αυτό φαίνεται ακόμα μια φορά εδώ, εάν προσέξετε πώς η εκφορά του λόγου δίνει τον τόνο στις ερμηνείες και ορίζει τον ρυθμό της ταινίας. Είναι φορές που μια σκηνή γίνεται αστεία ή συγκινητική μόνο και μόνο από την εκφορά μιας λέξης.

Βέβαια, όλα αυτά αποτελούν προϊόν για συζήτηση και προβληματισμό για τα δικά μας, αφού δείτε την ταινία, καθώς αυτό είναι το θέμα μας στην προκειμένη περίπτωση. Ετοιμαστείτε, λοιπόν, να περάσετε καταπληκτικά, παρέα με έναν ζευγάρι ηλίθιου (λαγού) και πανηλίθιου (πάπιου), μιας κότας που εκπαιδεύει τις άλλες κότες να αντιμετωπίζουν επιθέσεις αλεπούδων, ενός τεμπέλη πελαργού κι ενός κινέζου τάρσιου που θέλει να επιστρέψει στη χώρα του. Και εν μέσω όλων αυτών ένα έρμο γουρουνάκι που έχει βρει τον μπελά του με τόση ηλιθιότητα ολόγυρα. Μέχρι και οι τίτλοι τέλους έχουν πλάκα!