Der Hauptmann (2017)

Ελληνικός τίτλος: Η στολή του Λοχαγού

Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Σβέντκε, με τους Μαξ Χούμπάχερ, Μίλαν Πέσελ, Φρέντερικ Λάου, Μπερντ Χόλστερ, Βάλντεμαρ Κόμπους, Αλεξάντερ Φέλινγκ.

Κατά τις τελευταίες ημέρες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ένας γερμανός λιποτάκτης, ο Βίλι Χέρολντ, καθώς προσπαθεί να ξεφύγει από τη στρατιωτική αστυνομία που τον καταδιώκει, βρίσκει τη στολή ενός νεκρού λοχαγού. Μολονότι αρχικά τη φορά για να ζεσταθεί, πολύ γρήγορα είναι σαν να παίρνει μια δική της ζωή και να τον μεταμορφώνει σε ένα σκληρό, ανθρωπόμορφο τέρας χωρίς ψυχή. Με το Γ' Ράιχ να καταρρέει και τους φαντάρους να λιποτακτούν μαζικά, πολύ σύντομα ο Βίλι βρίσκει πρόθυμους ακολούθους που αποδέχονται το παραμύθι που πουλάει αφού έτσι κρίνουν πως θα επιβιώσουν τόσο του πολέμου όσο και των στρατιωτών που τους καταδιώκουν. Με αυτά και με εκείνα, δημιουργείται μια παράδοξη ομάδα που φτάνει κάποια στιγμή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Έμσλαντ, όπου συντελέστηκε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου.

Και πάνω που έλεγα πως δύσκολα πια κάτι με σοκάρει στο σινεμά, "Η στολή του Λοχαγού" με τάραξε. Σκληρή, απάνθρωπη και σαδιστική, σοκάρει ακόμα περισσότερο αν αναλογιστεί κανείς πως είναι αληθινή ιστορία. Με ένα ψυχρό εκτυφλωτικό ασπρόμαυρο που σου περονιάζει τα κόκαλα, και έναν εξίσου παγερό Μαξ Χούμπάχερ στον πρώτο ρόλο, η ταινία δρα σαν βιαστής κάθε ίχνους αθωότητας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας καθώς ο άνθρωπος που φορά τη στολή του Λοχαγού μιαίνει τους πάντες γύρω του, εξαφανίζοντας κάθε ίχνος ανθρωπιάς. Όχι πως αυτοί που εκμαυλίζονται από την παρουσία του ήταν τίποτα καλά παιδιά, τουναντίον, εξ ίσου ρεμάλια ήταν. Δίπλα του, όμως, έβγαζαν με περίσσια ευκολία τον χειρότερό τους εαυτό, καθιστώντας το ένστικτο της επιβίωσης σε θανατηφόρο όπλο και μέσο κυριαρχίας.

Σαν μολυσματική ασθένεια που μετεξελίσσεται σε επιδημία, η στολή κυριεύει αυτόν που τη φορά και όλους όσοι των συγχρωτίζονται, αφήνοντας πίσω τους δεκάδες θύματα. Ίσως γι' αυτόν τον λόγο να βρίσκω παραδόξως τον ελληνικό τίτλο περισσότερο σωστό από τον πρωτότυπο -Ο Λοχαγός- αφού στην προκειμένη περίπτωση είναι το περίβλημα -το "ράσο"- που δρα καταλυτικά και όχι ο ίδιος ο άνθρωπος που τη φορά. Είναι η στολή που τον μολύνει, τον μεταμορφώνει και τον μετατρέπει σε αδίστακτο φονιά και εκμαυλιστή, όπως εκατομμύρια άλλους ανθρώπους στην παγκόσμια ιστορία μετέτρεψαν σε κτήνη οι "στολές" και τα αξιώματα που αυτές έφεραν. 

Γυρισμένο με μαεστρία και μια αποστασιοποιημένη ευθύτητα, αλλά και με μπολιάσματα μαύρου χιούμορ, η ταινία μάς επανασυστήνει και έναν σκηνοθέτη Γερμανό μεν, με καριέρα έως τώρα στο Χόλυγουντ δε. Ψάχνοντας το όνομά του συνειδητοποίησα πως είναι αυτός πίσω από το "RED: Πράκτορες παροπλισμένοι αλλά πάντα επικίνδυνοι", το "R.I.P.D. - Μπάτσοι από άλλο κόσμο", δύο μέρη από την "Τριλογία της Απόκλισης", ενώ είχε γυρίσει επίσης τη "Γυναίκα του ταξιδευτή" και το "Σχέδιο πτήσης". Και να που τώρα, επιστρέφοντας στον τόπο του και "μιλώντας" τη γλώσσα του, μεταφέρει όλη του τη "χολυγουντιανή" εμπειρία σε κάτι που φέρει το δικό του ιστορικό στίγμα και το μετουσιώνει σε ένα έργο απείρως πιο προσωπικό και ταυτόχρονα πανανθρώπινο.