Una questione privata (2017)
Ελληνικός τίτλος: Μια προσωπική ιστορία
Δραματική ταινία των Pyramide/RAI, σε σκηνοθεσία Πάολο Ταβιάνι, με τους Λούκα Μαρινέλλι, Λορέντζο Ριτσέλμι, Βαλεντίνα Μπελλέ.
Βρισκόμαστε στο Πιεμόντε (Πεδεμόντιο, το λέμε στα Ελληνικά), το καλοκαίρι του 1943. Ο Μίλτον είναι τρελά ερωτευμένος με τη Φούλβια, που παίζει μαζί του, καθώς μοιάζει περισσότερο γοητευμένη από την καλλιεργημένη σκέψη του και από τα γράμματα που της γράφει παρά από τον ίδιο. Έναν χρόνο αργότερα, ο Μίλτον φεύγει για να πάει να πολεμήσει στην Αντίσταση, ενώ μαθαίνει πως η Φούλβια ερωτεύθηκε τον καλύτερό του φίλο, τον Τζόρτζιο, που πολεμάει κι αυτός με τους Παρτιζάνους, σε έναν κοντινό λόχο. Ο Μίλτον αποφασίζει να πάει να συναντήσει τον φίλο του και να μάθει την αλήθεια, αλλά τα νέα ταξιδεύουν πιο γρήγορα: ο Τζόρτζιο συνελήφθη από τους φασίστες και κινδυνεύει να τον εκτελέσουν από στιγμή σε στιγμή.
Είναι η πρώτη ταινία των αδελφών Ταβιάνι που γυρίστηκε μόνο από τον έναν, τον Πάολο, αφού ο Βιτόριο, αν και είχε συνεργαστεί όπως πάντα στο σενάριο, την εποχή των γυρισμάτων ήταν πολύ άρρωστος για να παραστεί και στη σκηνοθεσία. Ούτε καν την πρεμιέρα της ταινίας δεν παρακολούθησε, ενώ πέντε μήνες αργότερα έφυγε από τη ζωή. Είναι σαν να έχασε τον έναν από τους δύο της γονείς η ταινία κι ίσως γι' αυτό να μοιάζει κάπως ημιτελής ή σαν να τελειώνει κάπως ξαφνικά. Όχι πως είναι ανολοκλήρωτη, μην μπερδεύουμε τις έννοιες, απλά, νιώθεις πως είχε κάποια πράγματα ακόμα να πει όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους στους οποίους εμφανίζεται ως σκηνοθέτης μόνο ο Πάολο, αντίθετα με τους τίτλους αρχής που το φιλμ παρουσιάζεται ως "μία ταινία των αδελφών Ταβιάνι". Νομίζω πως στο μυαλό και στην καρδιά μας, όσες ταινίες κι αν γυρίσει μόνος του ο Πάολο (και του εύχομαι να γυρίσει πολλές), όλες τους θα είναι "μια ταινία των αδελφών Ταβιάνι".
Η "Προσωπική ιστορία" επιστρέφει τον κινηματογράφο τους σε γνώριμα μονοπάτια, τόσο ιστορικά όσο και πολιτικά, καθώς διαδραματίζεται στα καταραμένα χρόνια της ιταλικής συνθηκολόγησης όταν οι Ιταλοί, ντροπιασμένοι, πολεμούσαν μεταξύ τους, ενάντια στους φασίστες που τους είχαν μπλέξει σε αυτόν τον εξευτελιστικό πόλεμο. Μέσα από τα τρία πρόσωπα της τραγωδίας και του παράξενου αυτού ερωτικού τριγώνου, η ταινία αφηγείται τα χρόνια εκείνα, όταν μικρά παιδιά δολοφονούνταν στο όνομα της πατρίδας και της ιταλικής υπερηφάνειας. Ένας λόγιος και ευαίσθητος νεαρός, που ποτέ δεν είχε τολμήσει να πει δυνατά το "σ 'αγαπώ" στη Φούλβια, πρέπει τώρα να σώσει τον καλύτερό του φίλο που λατρεύει ώστε να μάθει αν τελικά είναι όντως ζευγάρι με τη γυναίκα που ερωτεύθηκε. Είναι πολύ τρυφερά αυτά τα φλας μπακ στα -ας πούμε- ανέμελα χρόνια, όταν τα τρία παιδιά περνούσαν τις ώρες τους με μουσική, περιπάτους, φλερτ και λογοτεχνικές συζητήσεις, κόντρα στην καταχνιά και την ομίχλη του σήμερα που σου μουλιάζει τα σωθικά και κάνουν αυτό το λαμπερό γαλάζιο βλέμμα του Λούκα Μαρινέλλι να θολώνει στην οθόνη.
Επάνω του είναι όλη η ταινία, με τις μνήμες της Φούλβια και του Τζόρτζιο να του δίνουν τη δύναμη να συνεχίσει και ταυτόχρονα να αποζητά τον θάνατο. Ένας τραγικός ήρωας του Σαίξπηρ είναι ο Μίλτον, ένας Ρωμαίος που ψάχνει να μάθει την αλήθεια για τα αισθήματα της Ιουλιέτας του όσο προσπαθεί να σώσει τον Μερκούτιο. Και είναι ακριβώς χάρη σε αυτόν τον εύθραυστο "Ρωμαίο" Μίλτον του Λούκα Μαρινέλλι που δουλεύει η ταινία, και χάρη στις αναφορές στο παρελθόν, με την παιχνιδιάρα, ατίθαση Φούλβια της Βαλεντίνα Μπελλέ και τον πανέμορφο, αρρενωπό Τζόρτζιο του Λορέντζο Ριτσέλμι, που όλοι μαζί χτίζουν τον συγκινησιακό καμβά του φιλμ. Την ίδια στιγμή, οι πολεμικές σκηνές στο "τώρα" της ταινίας χαρακτηρίζονται από αυτήν τη λεβεντιά του σινεμά των Ταβιάνι, αυτό το πάθος και την πολιτική ειλικρίνεια που ζωγράφιζε όλες τις ταινίες τους. Νιώθεις, όμως, τη μοναξιά του Πάολο -δεν ξέρω γιατί, αλλά τη νιώθεις, ακόμα κι όταν ο Μίλτον ψάχνει να βρει και να σώσει τον Τζόρτζιο, έχεις την εντύπωση πως ο Πάολο ψάχνει να βρει τρόπο να σώσει τον αδελφό του. Είναι μια κραυγή αγάπης όλο το φιλμ, μια τεράστια ανάγκη να βρει κανείς το άλλο του μισό για να επαναφέρει στο σύμπαν την κανονικότητά του. Ναι, έχει ατέλειες η ταινία και αδυναμίες, με το σενάριο να αδικεί καταστάσεις και να αφήνει πίσω του ανεκμετάλλευτες ιστορίες. Έρχεται, όμως, όλη αυτή η αγάπη και η λεβεντιά και του τα συγχωρείς τα λάθη. Και παραδίδεσαι άνευ όρων στον αποφασισμένο για όλα Μίλτον και παρακολουθείς το ταξίδι του, σε έναν κόσμο που βυθίζεται στο γαλάζιο του βλέμμα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου