Glass (2019)

Περιπέτεια φαντασίας των Buena Vista/Universal, σε σκηνοθεσία Μ. Νάιτ Συάμαλαν, με τους Μπρους Γουίλις, Τζέημς ΜακΑβόυ, Σάμιουελ. Λ. Τζάκσον, Σάρα Πώλσον, Σπένσερ Τρητ Κλαρκ, Άνυα Τέυλορ-Τζόυ.

Βρισκόμαστε ακριβώς μετά τα γεγονότα του "Διχασμένου", όταν ο χαρακτήρας του Τζέημς ΜακΑβόυ έχει δραπετεύσει και συνεχίζει τις απαγωγές. Στον δρόμο του, όμως, βρίσκεται ο Ντέηβιντ Νταν, από τον "Άφθαρτο" (τον είχαμε δει στην τελευταία σκηνή του "Διχασμένου" αν θυμάστε), ο οποίος συνεχίζει την "υπερηρωϊκή" δράση του και κυνηγά εγκληματίες. Τη στιγμή της σύγκρουσης, όμως, εμφανίζεται μπροστά τους μια μυστηριώδης ομάδα και τους συλλαμβάνει. Μεταφέρονται σε ένα κέντρο ψυχιατρικών ερευνών υψίστης ασφαλείας, του οποίου ηγείται η δρ. Έλλι Στέηπλ, που έχει αναλάβει να διορθώσει την εγκεφαλική βλάβη που τους κάνει να πιστεύουν πως έχουν υπερφυσικές δυνάμεις. Κρατούμενος στο κέντρο είναι και ο κ. Γκλας, που είναι σχεδόν φυτό, ύστερα από τις απόπειρες της δρ. Στέηπλ να τον "θεραπεύσει". 

Κατ' αρχάς ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη η σύνδεση σε αυτήν την ταινία των χαρακτήρων από δύο προηγούμενες του σκηνοθέτη, ιδιαίτερα δε του "Άφθαρτου" από το μακρινό 2000. Ακόμα πιο ευχάριστη έκπληξη ήταν η εμφάνιση του Σπένσερ Τρητ Κλαρκ, του πιτσιρικά που έπαιζε τον γιο του Μπρους Γουίλις τότε, που επαναλαμβάνει τον ίδιο ρόλο, μεγαλύτερος κατά 18 ολόκληρα χρόνια. Συγκινησιακά, λοιπόν, η ταινία λειτουργεί εξαιρετικά, και μάλιστα με τη δυναμική της έναρξη να se βάζει πολύ γρήγορα στο κλίμα. Σε αυτό συντελεί φυσικά και το one man show του ΜακΑβόυ που κινείται μέσα στις πολυάριθμες προσωπικότητές του με μία μαγική ευκολία που σε κάνει να τον χαζεύεις. Προσθέστε στη συνταγή και τον Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, κατατονικό και απόλυτα απειλητικό, χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα και με το βλέμμα του κενό, και έχετε μια ταινία που υπόσχεται μόνο τα καλύτερα.

Όμως, τα ίδια τα συστατικά της επιτυχίας της είναι ακριβώς αυτά που τη φρενάρουν ταυτόχρονα. Κατ' αρχάς είναι το "πάντρεμα" των δύο προηγούμενων ταινιών" που θέτει ένα κυρίαρχο θέμα ύφους σε αυτήν εδώ. Βλέπετε, ο "Άφθαρτος" ήταν ταινία μυστηρίου και χαμηλών τόνων, ενώ ο "Διχασμένος" θρίλερ στα όρια του τρόμου. Έτσι, το "Glass" ψάχνει να βρει έναν τρίτο δρόμο, αυτόν της περιπέτειας, αφήνοντας πίσω του τη σκοτεινιά των δύο προηγούμενων. Όχι πως δεν έχει τη δική της αγωνία η ταινία, αλλά σού φαίνεται κομμάτι εκτός κλίματος. Πάρτε για παράδειγμα τις πολλαπλές προσωπικότητες του ΜακΑβόυ: στον "Διχασμένο" οι εναλλαγές προκαλούσαν τρόμο, ενώ εδώ, μολονότι τις θαυμάζεις και τις απολαμβάνεις δεν σε τρομάζουν τόσο. Την ίδια στιγμή, το σκοτεινό, υποτονικό παίξιμο του Μπρους Γουίλις, μολονότι ταίριαζε στον ατμοσφαιρικό "Αφθαρτο", εδώ κρατάει μόνο την υποτονικότητα χωρίς να το διευκολύνει η φωτεινή ατμόσφαιρα των κελιών και η πιο "action" διάσταση της ταινίας. 

Βέβαια, αναγνωρίζεις στο "Glass" πως σέβεται απόλυτα τους χαρακτήρες και την προϊστορία του, έχει σωστούς ρυθμούς, τρεις πολύ καλούς πρωταγωνιστές και όλο μαζί σε παίρνει στον κόσμο του και σε κάνει να διασκεδάζεις όσο διαρκεί. Ταυτόχρονα, έχει μια δυνατή αποκάλυψη στο τέλος, την ίδια στιγμή που δίνει τη δυνατότητα στους δημιουργούς του να στήσουν ένα ολόκληρο, ολοκαίνουργιο υπερηωϊκό σύμπαν, μακριά από τα γνωστά των δύο μεγάλων εταιρειών. Βλέπετε, έχει και τη δυναμική και τα συστατικά και την ιστορία που χρειάζεται. Το βασικό του ελάττωμα είναι κάποιες ευκολίες στο σενάριο που ήθελε λίγη περισσότερη δουλειά, ώστε η ταινία να αποκτήσει ένα δικό της ξεχωριστό ύφος και να γίνει κάτι περισσότερο και διακριτό από απλά ένα φινάλε σε μια άτυπη τριλογία.