The Kindergarten Teacher (2018)

Ελληνικός τίτλος: Η νηπιαγωγός

Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Σάρα Κολάντζελο, με τους Μάγκι Γκύλενχαλ, Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Μάικλ Τσέρνους, Πάρκερ Σεβάκ.

Σε ένα νηπιαγωγείο της Νέας Υόρκης, η Λίζα ανακαλύπτει με δέος το αστείρευτο ταλέντο στην ποίηση ενός μικρού αγοριού, του Τζίμυ. Ο μικρός είναι πραγματική ιδιοφυΐα καθώς στα καλά καθούμενα αρχίζει να απαγγέλλει στίχους πολύπλοκους και με βάθος, μακράν της λεκτικής ικανότητας ενός παιδιού της ηλικίας του. Όταν η νηπιαγωγός του συνειδητοποιεί πως αυτό το πηγαίο ταλέντο περνά απαρατήρητο, αποφασίζει να προσεγγίσει την οικογένειά του και να τους επισημάνει πως το παιδί χρειάζεται όλη τη στήριξη που μπορούν να του προσφέρουν, ώστε να μπορέσει να εξελιχθεί σε έναν σπουδαίο ποιητή. Μόνο που φαίνεται να χτυπά στου κουφού την πόρτα, αφού ο πατέρας του την ακούει με ενδιαφέρον μεν, αλλά δεν δείχνει και να εντυπωσιάζεται. Έτσι, η Λίζα, ερασιτέχνις ποιήτρια και η ίδια, αποφασίζει να πάρει τα πράγματα στα χέρια της, ξεπερνώντας κάθε κόκκινη γραμμή χωρίς ποτέ να συνειδητοποιεί το σημείο που το ενδιαφέρον της ως παιδαγωγού μεταμορφώνεται σε εμμονή.

Να ξεκινήσω λέγοντας ακόμα μια φορά πόσο εύκολα πλήττω με αυτό που αποκαλείται "ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά", αφού στην πλειοψηφία του αποτελείται από ημιτελείς προσπάθειες διανοούμενων και καλά νεοϋρκέζων δημιουργών που γυρίζοντας κακοφωτισμένες ταινίες με ηθοποιούς που μιλούν ακατάπαυστα για τη δυστυχία που δέρνει τη ζωή τους θεωρούν ότι κάνουν τέχνη κόντρα στο συστημικό Χόλυγουντ. Οπότε, αντιλαμβάνεστε με πόση δυσπιστία υποδέχομαι κάθε τέτοια περίπτωση, ανεξαρτήτως συντελεστών. Την ίδια στιγμή, όμως, το πραγματικά ανεξάρτητο (με την πλήρη έννοια του όρου, ως παραγωγή εκτός major studio) αμερικανικό σινεμά είναι ικανό για διαμαντάκια. Και η "Νηπιαγωγός" είναι ένα τέτοιο διαμαντάκι. Μικρό, αλλά διαμαντάκι!

Με την τραγική φιγούρα της Λίζα, μιας γυναίκας που παραπαίει ανάμεσα στη ρουτίνα της επαγγελματικής και της οικογενειακής της ζωής και η οποία θέλει απεγνωσμένα να ακουστεί, η ταινία θέτει εξ' αρχής τους στόχους της και αντιπαραθέτει τους δυο βασικούς πρωταγωνιστές της: τη νηπιαγωγό και το μικρό αγοράκι. Διότι, περί αντιπαράθεσης πρόκειται. Από τη μία η χωρίς ταλέντο και χωρίς φωνή wannabe ποιήτρια και από την άλλη μια αυτοφυής ιδιοφυΐα, που στα 5μισι χρόνια του γεννά ποιήματα που τα ζηλεύουν όλοι, εκεί, στα καλά, καθούμενα, πηγαίνοντας πάνω-κάτω σαν αφιονισμένο. Με θαυμασμό και ζήλεια ταυτόχρονα, η Λίζα, που πλέον ως μητέρα δεν έχει κανένα γκελ στις ζωές των μεγάλων πια παιδιών της, καθώς το καθένα ακολουθεί το δρόμο του χωρίς να τη συμβουλευτεί, δράττεται της ευκαιρίας και γίνεται ταυτόχρονα παιδαγωγός, μέντορας και μητέρα αυτού του μικρού, εξίσου μοναχικού παιδιού, που ζει με τον απόμακρο λόγω δουλειάς πατέρα του, μεγαλωμένο με ευκαιριακές μπέιμπυ σίτερ, αφού η μαμά του τούς έχει εγκαταλείψει. 

Η Μάγκι Γκύλενχαλ στον ρόλο της νηπιαγωγού κουβαλά έναν πόνο πάνω της, μια μοναξιά που τα βγάζει μέσα από μια συγκρατημένη και απόλυτα ισορροπημένη ερμηνεία ακόμη κι όταν οι πράξεις της μοιάζουν ανισόρροπες. Εκεί, άλλωστε, έγκειται η επιτυχία του ρόλου της Λίζα, καθώς χωρίς εκρήξεις και ερμηνευτικές υπερβολές, δηλώνει τον "κίνδυνο" και την αστάθεια αυτής της γυναίκας από την αρχή σχεδόν, όσο γεύεται την καθημερινή απογοήτευση. Το δε σενάριο κρατά την ταινία απόλυτα προσγειωμένη στην πραγματικότητα, αποφεύγοντας εντέχνως τις "θρίλερ" ευκολίες και τη μετατροπή της "νηπιαγωγού" σε μια ταινία απλοϊκής αγωνίας, κάτι που θα μπορούσε να γίνει πανεύκολα στα χέρια κάποιου άλλου. Εδώ, έχουμε μια ιδανική ισορροπία ψυχολογικού δράματος και απειλής, αφού ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να φτάσει αυτή η γυναίκα για να προστατεύσει αυτό που ξαφνικά θεωρεί σκοπό της ζωής της. 

Και εν μέσω όλων αυτών, ο μικρούλης Πάρκερ Σεβάκ, στον ρόλο του μικρού ποιητή, μια απίστευτη αναμαλλιασμένη φατσούλα, που δεν αποποιείται ποτέ την ηλικία του ενόσω παίζει με ωριμότητα ενήλικα ηθοποιού. Δεν έχεις μάτια να τον χορταίνεις όταν συμπεριφέρεται σαν ένα μικρό παιδάκι όπως όλα τα άλλα στο νηπιαγωγείο αλλά και όταν ξαφνικά μοιάζει να καταλαμβάνεται από μια εξώτερη δύναμη και αρχίζει να απαγγέλλει τα ποιήματά του. Ακόμα και στις σιωπηλές του σκηνές, ο μικρός ερμηνεύει ρόλο κι αυτό είναι αξιοθαύμαστο επίτευγμα σκηνοθετικά, κακά τα ψέματα. Για να φτάσουμε σε αυτό το τραγικό φινάλε, επιστέγασμα της μοναξιάς, το οποίο προκαλεί ο μικρός, εκεί που δεν το περιμένεις. Οι δύο ήρωες ξαφνικά βρίσκονται υπόλογοι των πράξεών τους, με τον καθένα να επιμερίζεται τις ευθύνες του, ανεξαρτήτως ηλικίας και θέσης. "Έχω ένα ποίημα", λέει ξανά ο μικρούλης Τζίμυ...