Destination wedding (2018)

Ελληνικός τίτλος: Πρόσκληση σε γάμο

Αισθηματική κομεντί σε σκηνοθεσία Βίκτορ Λέβιν, με τους Κηάνου Ρηβς, Γουινόνα Ράιντερ.

Ο Φρανκ και η Λίντσεϋ συναντιούνται στο αεροδρόμιο όσο περιμένουν την πτήση τους για το Πάσο Ρόμπερτς. Με την πρώτη τους συνομιλία να μην έχει πάει καθόλου καλά, την κατάσταση δεν βελτιώνει ούτε το ότι είναι αμφότεροι καλεσμένοι στον γάμο του ετεροθαλή αδελφού του Φρανκ που ταυτόχρονα είναι ο πρώην της Λίντσεϋ. Με την κοινή τους έχθρα προς την τελετή και τους καλεσμένους να υπερισχύει της αρχικής αντιπάθειας που τρέφουν ο ένας για τον άλλον, οι δύο δυσάρεστοι και δυσαρεστημένοι προσκεκλημένοι αποζητούν τη συνύπαρξή τους κατά τη διάρκεια αυτού του φαινομενικά ατελείωτου σαββατοκύριακου. 

Έχει πολύ καλή ιδέα η ταινία και πολύ καλούς διαλόγους. Με δύο ουσιαστικά μόνο πρωταγωνιστές και όλους τους υπόλοιπους απλά να κυκλοφορούν ολόγυρά τους, το σενάριο του σκηνοθέτη Βίκτορ Λέβιν θα μπορούσες να το φανταστείς και ως θεατρικό δύο ατόμων που ταυτόχρονα χαίρει εξαιρετικών και ευφυών διαλόγων που δουλεύουν όλοι τους με το ρολόι στο χέρι, αφού εάν χαθεί και ένα κλάσμα του δευτερολέπτου από το τέμπο της κάθε φράσης θα πάει χαμένη όλη η σεκάνς. Ως προς αυτό λοιπόν η ταινία δουλεύει όπως και οι διάλογοι: ρολόι. Παράλληλα, το δίδυμο Κηάνου Ρηβς-Γουινόνα Ράιντερ (πόσον καιρό είχα να τη δω αυτήν την κοπέλα) μοιάζουν να χειρίζονται πολύ καλά αυτές τις κοφτές, ατακαδόρικες ερμηνείες, παίρνοντας την ταινία όλη επάνω τους και χωρίς άλλες υπερβολές ή πολλά-πολλά και περιττά στην ερμηνεία. Ο ρόλος εδώ είναι το κείμενο, οι διάλογοι και τίποτα περισσότερο. Υπάρχει όμως και ένα "αλλά"... Αν ήταν θεατρικό δύο ατόμων τότε όλος ο υπόλοιπος κόσμος θα υπήρχε στη φαντασία μας οπότε επίκεντρο θα ήταν οι διάλογοι των δύο πρωταγωνιστών. Εδώ όμως ο κόσμος υπάρχει, τον βλέπεις, και είναι φορές που το εύρημα των δύο μόνο συνομιλητών δεν δουλεύει, γιατί φαντάζει επιτηδευμένο. Άλλες φορές πάλι αναγκάζονται να ανταλλάξουν λόγια με κάποιον τρίτο, βγάζοντας λίγο εκτός ύφους το εύρημα. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό ούτε μειώνει την απόλαυση που προσφέρει η ταινία, δεν μπορείς όμως να μην εντοπίσεις πως όλο το φιλμ στηρίζεται στο εύρημα των "δύο", που όμως δεν δουλεύει πάντοτε, άρα θα έπρεπε να είχε δουλευτεί περισσότερο προς αυτήν την κατεύθυνση, χωρίς να λοξοδρομεί από ανάγκη. Δεν πρόκειται περί ενός κλασικού romcom έχει όμως ενδιαφέρον και καλό γούστο.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.