Chez nous (2017)

Ελληνικός τίτλος: Αυτή η γη είναι δική μας

Δραματική ταινία της Le Pacte σε σκηνοθεσία Λουκά Μπελβώ, με τους Εμιλί Ντεκαίν, Αντρέ Ντυσολιέ. Γκιγιώμ Γκουίξ, Κατρίν Ζακόμπ, Ανν Μαριβέν.

Σε μια πόλη της βόρειας Γαλλίας, στην περιοχή του Πα-ντε-Καλαί, ζει και εργάζεται η νοσοκόμα Πωλίν Ντυέζ, γυναίκα δραστήρια, αφοσιωμένη στο έργο της και τους ανθρώπους. Παράλληλα, η κοινωνική της δράση και η αντίσταση στην κοινωνική εξαθλίωση και την επιδείνωση των κοινωνικών υπηρεσιών την έχουν μετατρέψει σε δημοφιλή προσωπικότητα της ιδιαίτερης πατρίδας της. Όλα αυτά, παραμονές των Δημοτικών Εκλογών, δεν περνούν απαρατήρητα από το ακροδεξιό κόμμα της Εθνικής Λαϊκής Συνέλευσης που θέλοντας να εκμεταλλευθεί τη δημοφιλία της και να εξασφαλίσει τον Δήμο τής προτείνει να κατέβει υποψήφια. Την προσεγγίζει ένας γιατρός, μέλος του κόμματος και πρώην ευρωπαϊκός επίτροπος, ο οποίος της υπόσχεται πλήρη ελευθερία κινήσεων και την απόλυτη υποστήριξή του σε κάθε της προσπάθεια να αντισταθεί στο γαλλικό κράτος που εξακολουθεί να αδιαφορεί για τους πολίτες του. Η ίδια, μολονότι αντίθετη πολιτικά και ενώ αντιλαμβάνεται πολύ καλά με τι έχει να κάνει, αποφασίζει να δεχτεί, υπολογίζοντας πως με την υποστήριξή τους θα εκλεγεί και θα μπορέσει να προασπίσει τα συμφέροντα της πόλης. Ο περίγυρός της όμως αντιδρά και της γυρίζει την πλάτη, την ίδια στιγμή που οι πραγματικές προθέσεις του κόμματος δεν αργούν να εμφανισθούν. 

Ο Λουκά Μπελβώ παραμένει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, στη Βόρεια Γαλλία και μετά τους "38 μάρτυρες" και το "Μήπως είσαι ο τύπος μου;" αφηγείται μια ιστορία πόλωσης και πολιτικής εκμετάλλευσης, πολύ κοντά σε όσα συμβαίνουν στην πραγματικότητα με τον λαϊκισμό και τη ρητορική μίσους της ακροδεξιάς να κερδίζουν έδαφος καμουφλαρισμένα υπό τον μανδύα του πατριωτισμού. Οι προθέσεις εξαιρετικές, η δυναμική αξιοσημείωτη, το σχεδόν στα όρια του ντοκυμανταίρ ύφος της κινηματογράφησης αποδίδει τα μέγιστα, όμως το σενάριο (του σκηνοθέτη και του Ζερόμ Λερουά) δεν δίνουν τον αέρα στην ταινία να γίνει κάτι περισσότερο από μια καλογυρισμένη πολιτική καταγγελία. Τα πάντα λειτουργούν αναμενόμενα, οι δηλώσεις είναι περισσότερο από προφανείς και όλη η εξέλιξη διακατέχεται από μια επιφανειακή προσέγγιση που υπερ-απλουστεύει τα πάντα. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Εμιλί Ντεκαίν να δώσει υπόσταση στον χαρακτήρα της, οι ρόλοι δεν γράφτηκαν για βάθος ψυχής μα για να περιγράψουν περσόνες, οπότε όποια απόπειρα να εμβαθύνεις στα πώς και τα γιατί του κάθε χαρακτήρα μένει μετέωρη. Καταστάσεις περιγράφει ο Μπελβώ και όχι ανθρώπους, οπότε εκεί είναι που στο φιλμ χάνει στα σημεία, με την πολιτική του φωνή να υπερτερεί της καλλιτεχνικής. Ακόμα και στο πλαίσιο αυτό βέβαια, το καστ είναι καλοκουρδισμένο, οι ρυθμοί σωστά υπολογισμένοι και κλιμακούμενοι ενώ όπως πάντα ο Μπελβώ ξέρει πώς να φιλμάρει το γκρίζο τοπίο του γαλλικού βορά με σταθερό τον συνεργάτη του στη φωτογραφία, Πιερίκ Γκαντελμί Ντ'Ιλ. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε το γαλλόφωνο σινεμά, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ. Για περισσότερες δραματικές ταινίες, κλικ εδώ.