Kramer vs. Kramer (1979)

Ελληνικός τίτλος: Κράμερ εναντίον Κράμερ

Δραματική ταινία της Columbia σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Μπέντον, με τους Ντάστιν Χόφμαν, Μέρυλ Στρηπ, Τζέην Αλεξάντερ, Τζάστιν Χένρυ, Χάουαρντ Νταφ, Τζωρτζ Κόου.

Όταν η γυναίκα του φεύγει ξαφνικά από το σπίτι, ο Τεντ Κράμερ μοιάζει σαν να τον χτύπησε κεραυνός. Ξαφνικά έχει να αντιμετωπίσει την προαγωγή του και έναν σπουδαίο λογαριασμό στη διαφημιστική όπου εργάζεται ταυτόχρονα με τις ανάγκες και τη φροντίδα του μικρού του γιου. Οι μήνες περνούν και ο μάλλον απόμακρος έως τότε καριερίστας μπαμπάς αναδεικνύεται στον καλύτερο γονιό του κόσμου, έως ότου εμφανίζεται από το πουθενά, 1,5 χρόνο αργότερα, η Τζοάννα και ζητά δικαστικά την κηδεμονία του μικρού Μπίλυ.

Ήταν η πρώτη "σοβαρή" ταινία που είχα δει στο σινεμά, κάπου εκεί στα 14 χρόνια μου και μάλιστα στο "Αττικόν" όπου έμπαινα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Ήταν η ταινία που έφερε στο προσκήνιο τη Μέρυλ Στρηπ. Ήταν η ταινία που έγινε ορόσημο για τις ιστορίες διαζυγίου. Και τέλος ήταν η ταινία που μου έμαθε τι σημαίνει σεναριακή διασκευή βιβλίου για το σινεμά. Το βιβλίο του Άβερυ Κόρμαν είχε κυκλοφορήσει και στην Ελλάδα σε συσκευασία τσέπης (σαν και τώρα το θυμάμαι) και ενθουσιασμένος από την ταινία το είχα αγοράσει και το είχα ρουφήξει κυριολεκτικά, αλλά θυμάμαι τον τρόμο μου έναντι της γλώσσας και των χαρακτήρων και της συμπεριφοράς τους. Μάλιστα σκεφτόμουν πως αν τυχόν το βιβλίο έπεφτε στα χέρια των γονιών μου την είχα βάψει. Οι ήρωες στις σελίδες του βρίζουν, μιλούν απροκάλυπτα για σεξ και απέχουν μακράν από κάθε ίχνος καλών τρόπων. Το ζουμί όμως ήταν εκεί, στον τρόπο που ένας πατέρας γνωρίζει ξανά τον γιο του και πώς ένας άντρας συγγραφέας τόλμησε να αμφισβητήσει την έννοια της μητρότητας και τη ντε φάκτο αναγνώριση της μάνας ως του ιδανικού γονέα ενός ανήλικου παιδιού.

Ο σκηνοθέτης Ρόμπερτ Μπέντον, ενδεχομένως στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του, διασκευάζει ο ίδιος το βιβλίο και γράφει ένα σενάριο με χαρακτήρες πιο γνώριμους και πιο αρεστούς ούτως ώστε να μπορέσουν να ανοίξουν την ακραία για την εποχή συζήτηση της κηδεμονίας από τον πατέρα, χωρίς να σοκάρουν με τη συμπεριφορά τους το κοινό ή να θεωρηθούν τίποτα ριζοσπάστες. Την ίδια στιγμή, οι ρόλοι που σκιαγραφεί ο Μπέντον έχουν υπόβαθρο και συναισθηματική μετατόπιση, με αποτέλεσμα να γεννούν και εξαιρετικές ερμηνείες. Χόφμαν, Στρηπ και ο μικρός Τζάστιν Χένρυ δίνουν πραγματικό ρεσιτάλ, χωρίς ίχνος προσποιητής έντασης ή υπερβολής. Βλέμματα, συσπάσεις, στάση του σώματος και χέρια είναι φορές που λένε πολλά περισσότερα από όσα ακούγονται. Υποδειγματική είναι η χρήση των κλασικών μουσικών θεμάτων που ακούγονται στην ταινία, καθώς λειτουργούν περισσότερο ως σχόλιο των όσων διαδραματίζονται στην οθόνη, παρά καθοδηγούν συναισθήματα, ενώ η φωτογραφία του Νέστορ Αλμέντρος βρωμίζει την εικόνα με κόκκους ρεαλισμού, λες και βλέπεις τη ζωή των Κράμερ μέσα από 16άρι φιλμ με οικογενειακά στιγμιότυπα. Τέλος, δεν θα πάψει ποτέ να γοητεύει το γεγονός πως οι πλέον καταλυτικές στιγμές του Τεντ και της Τζοάνα Κράμερ στην ταινία λαμβάνουν χώρα μπροστά από μια πόρτα ασανσέρ που τους χωρίζει κλείνοντας. Υποψήφια για 9 Όσκαρ, κέρδισε 5 (Καλύτερης Ταινίας, Α΄ Ανδρικού, Β΄ Γυναικείου, Σκηνοθεσίας, Διασκευασμένου Σεναρίου). 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.