Per un pugno di dollari (1964)

Ελληνικός τίτλος: Για μια χούφτα Δολάρια

Διεθνής τίτλος: A fistful of Dollars 

Γουέστερν της United Artists σε σκηνοθεσία Σέρτζιο Λεόνε, με τους Κλιντ Ήστγουντ, Τζιαν Μαρία Βολοντέ, Μαριάν Κοχ, Ζίγκχαρντ Ρουπ, Γούλφγκανγκ Λάκσυ, Τζο Έγκερ, Αντόνιο Πριέτο, Χοζέ Κάλβο.

Ένας ξένος χωρίς όνομα φτάνει στη μικρή πόλη του Σαν Μιγκέλ όπου μαθαίνει για την πολύχρονη βεντέτα των δύο αντίπαλων οικογενειών, των Ρόχο και των Μπάξτερ. Οι πληροφορίες αυτές είναι αρκετές για τον νιόφερτο επισκέπτη που αποφασίζει να εκμεταλλευθεί το μίσος που ξεχειλίζει από παντού για το δικό του οικονομικό όφελος. Και το θανατηφόρο παιχνίδι του ξεκινά.

Η ταινία με την οποία ο Σέρτζιο Λεόνε επανεφηύρε το κινηματογραφικό είδος του γουέστερν επί ιταλικού εδάφους είναι ένα στυλιζαρισμένο μα ταυτόχρονα ενστικτώδες διαμάντι που έμελλε να γράψει ιστορία. Η δεύτερη μόλις ταινία του Σέρτζιο Λεόνε ως σκηνοθέτη (είχε προηγηθεί "Ο Κολοσσός της Ρόδου" το 1961) έβγαλε στη μεγάλη οθόνη τον Κλιντ Ήστγουντ, ανέβασε στους ουρανούς τις μελωδίες του Έννιο Μορικόνε και δημιούργησε αυτό που αργότερα θα αποκαλούσαν σπαγγέτι γουέστερν. Κι όλα αυτά χάρη στο "Γιοζίμπο" του Κουροσάβα που διάφοροι πέριξ του Λεόνε αλλά και ο ίδιος πίστευαν πως μπορεί να μεταφερθεί στο Φαρ Ουέστ, αναβαπτίζοντας το κουρασμένο (κατά τα λεγόμενα του σκηνοθέτη) είδος του αμερικανικού γουέστερν που ανακύκλωνε για χρόνια την ίδια θεματογραφία. Βάλτε και την ανάγκη του ιταλικού σινεμά να παράγει φθηνό (σε κόστος) λαϊκό θέαμα και ιδού! 

Ο Σέρτζιο Λεόνε λοιπόν παίρνει ένα εμβληματικό είδος του αμερικανικού σινεμά και το μεταμορφώνει, το "λερώνει", απομακρύνει κάθε είδος ηρωισμού και το μετατρέπει σε κινηματογράφο τυχοδιωκτισμού λουσμένου στο αίμα και με σωρούς πτωμάτων. Δεν υπάρχει αντικειμενικά καλός ή κακός στην ταινία. Ο ανώνυμος καβαλάρης μπορεί να ακολουθεί έναν δικό του κώδικα ηθικής, αλλά κι ο ίδιος εγκληματίας είναι και για την πάρτη του δουλεύει. Ταυτίζεσαι, όμως, συμπάσχεις, νοιάζεσαι γι΄ αυτόν και αγωνιάς. Είναι και όλο αυτό το περίσσευμα ταλέντου που έχει η ταινία. Η μίνιμαλ ιστορία, το σκηνικό που απεικονίζει έναν αρχέγονο καλλιτεχνικά τόπο λες και βγήκε από θέατρο σκιών, με τα σπίτια των δύο οικογενειών στις δύο άκρες να ορίζουν τον χώρο όπου οι φιγούρες με τις μεγάλες σκιές δρουν και σκοτώνονται. Είναι κι αυτή λαχτάρα της κάμερας να αγκαλιάσει τα πρόσωπά τους, σαν να τα φιλάει στο στόμα, όταν δεν σκύβει να τα καδράρει από χαμηλά, ανυψώνοντας το σώμα τους σε δυσθεώρητα ύψη με φόντο τον ουρανό που καίγεται από τον ήλιο. Είναι και ο Κλιντ Ήστγουντ που είναι αστέρι προτού ακόμα γίνει αστέρι και που ουσιαστικά αφήνει το στίγμα του αντιήρωα που θα κατακλύσει τις ταινίες δράσης που θα ακολουθήσουν, είτε στη άγρια δύση είτε στο σήμερα και στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Και η πλάκα είναι πως πάμπολα από αυτά τα εμπνευσμένα ευρήματα χρησιμοποιήθηκαν ακριβώς για να μασκάρουν το χαμηλό κόστος της παραγωγής. Όταν όμως υπάρχει ταλέντο, οι λύσεις δεν είναι ποτέ φθηνές.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.