Bonnie and Clyde (1967)
Ελληνικός τίτλος: Μπόννι και Κλάιντ
Περιπέτεια της Warner σε σκηνοθεσία Άρθουρ Πεν, με τους Γουώρεν Μπήτυ, Φαίη Ντάναγουέη, Τζην Χάκμαν, Μάικλ Τζ. Πόλαρντ, Εστέλ Πάρσονς.
Έργα και ημέρες της γκαρσόνας Μπόννι Πάρκερ και του μόλις αποφυλακισθέντα Κλάιντ Μπάρροου που η τυχαία γνωριμία τους το 1934 γέννησε το πιο διαβόητο εγκληματικό ζευγάρι της εποχής, με αναρίθμητες ληστείες καταστημάτων και τραπεζών, με όνειρο μια ευτυχισμένη ζωή. Ερωτευμένοι, αδίστακτοι και με τη συντροφιά του νεαρού Σ. Γ. Μος, του αδελφού του Κλάιντ, Μπακ, και της γυναίκας του, Μπλανς, αλώνιζαν ανενόχλητοι τους επαρχιακούς δρόμους των ΗΠΑ, ξεφτιλίζοντας τις Αρχές, κερδίζοντας φήμη μεταξύ των αναξιοπαθούντων και αφήνοντας κάμποσα πτώματα στο πέρασμά τους, έως ότου βρουν τραγικό τέλος.
Τη λες και χολυγουντιανή αλλοκοτιά την ταινία, καθώς εν μέσω της ευρύτερης αμφισβήτησης των 60s, τούτη εδώ η μεγάλη παραγωγή πατάει περισσότερο στην Ευρώπη παρά στις ακτές του Ειρηνικού. Με το γαλλικό νέο κύμα να αλλάζει τα δεδομένα στο σινεμά, οι δημιουργοί της ταινίας ήθελαν ξεκάθαρα ένα φιλμ με αέρα Γκοντάρ από το "Με κομμένη την ανάσα". Λέγεται μάλιστα πως είχαν προτείνει στον Γκοντάρ τη σκηνοθεσία αλλά χωρίς να μπορέσουν τελικά να συνεννοηθούν. Το σενάριο πάντως των Ντέηβιντ Νιούμαν και Ρόμπερτ Μπέντον στο ύφος της νουβέλ βαγκ πάτησε, αφήνοντας στην άκρη τη στρωτή δραματική περιπέτεια για μια περισσότερο ειρωνική/χιουμοριστική ματιά και μια ελαφράδα στην αφήγηση, η οποία προσδιόριζε και την ανεμελιά των δύο πρωταγωνιστών. Την ίδια στιγμή, μπολιάζουν την ιστορία τους με μια έντονη σεξουαλικότητα κρυμμένη βέβαια κάτω από πολλά υπονοούμενα. Η σχέση του εγκληματικού ζεύγους με τον νεαρό Μος είναι εμφανώς (και) σεξουαλική, αλλά κατά πως φαίνεται ο ίδιος ο Γουώρεν Μπήτυ που πήρε την παραγωγή επάνω του, ζήτησε οι προφανείς αναφορές να εξαφανιστούν από το σενάριο αφήνοντας όμως και τη σεξουαλικότητα του Κλάιντ μετέωρη, καθώς οι ξεκάθαροι υπαινιγμοί για την ανικανότητά του δεν εξηγούνται ποτέ. Ο μικρός πάντως είναι διαρκώς ανάμεσά τους και υπέρμετρα ενθουσιώδης, ενώ δεν διστάζει να κάνει τατουάζ τα ονόματα και των δύο στο στήθος του. Ιδιαίτερη είναι η δυναμική και ανάμεσα στις δύο κουνιάδες με την Μπόννι να μην αντέχει ούτε λεπτό τη χωριάτικη συμπεριφορά της Μπλανς, αφήνοντας χώρο για ενδιαφέρουσες σκηνές μεταξύ τους.
Ηθικά ουδέτερη η ταινία, μοιάζει περισσότερο να καταγράφει γεγονότα παρά να παίρνει θέση υπέρ του δικαίου ή του αδίκου, ενώ ομολογώ πως η ανεμελιά της αφήγησης αφήνει χώρο και για μια κάποια αγιοποίηση. Πάντως, κάτι τα υπονοούμενα, κάτι η διαρκής υστερία στην ερμηνεία της Φαίη Ντάναγουέη, κάτι αυτή η διάθεση χαλαρότητας έναντι της εγκληματικής φύσης του ζεύγους, κάτι η κόντρα χιούμορ και αιματοκυλίσματος δημιουργούν μια συναισθηματική αμηχανία στον θεατή που καλείται να παρακολουθήσει την ιστορία περισσότερο εγκεφαλικά, αφού υποσυνείδητα πάντα του "κλωτσάει" η υφέρπουσα (και αδικαιολόγητη δραματουργικά) αγιοποίηση. Δίχασε στην εποχή της και λόγω της πρωτόγνωρης βίας της, όμως τα πήγε καλά στα ταμεία και στα Όσκαρ, με 9 συνολικά υποψηφιότητες, αλλά μόνο δύο αγαλματάκια (Β' Γυναικείου και φωτογραφίας). Προσωπικά, δεν με κέρδισε ποτέ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου