Fästmö uthyres (1950) (A/M)

Ελληνικός τίτλος: Μνηστή προς ενοικίαση

Κομεντί της Fribergs Filmbyrå σε σκηνοθεσία Γκούσταφ Μόλαντερ, με τους Εύα Ντάλμπεκ, Καρλ-Άρνε Χόλμστεν, Όλοφ Βίνερστραντ, Έλσα Κάρλσον, Μπάρμπρο Χίορτ αφ Όρνας. 

Όταν ο ιδιοκτήτης δικηγόρος ενός νομικού γραφείου συλλαμβάνεται για εξαπάτηση και οδηγείται στη φυλακή, οι πέντε υπάλληλοί του αντιμετωπίζουν εντελώς ξαφνικά εκείνο το πρωί την απειλή της ανεργίας. Η νεαρή Μάγκριτ, η πιο καπάτσα και ψύχραιμη καθώς φαίνεται ανάμεσά τους, σκέφτεται πως αντί να απογοητεύονται θα μπορούσαν να δουν αυτήν τη δύσκολη κατάσταση ως ευκαιρία για να κάνουν κάτι δικό τους. Αναλογιζόμενη μάλιστα τις απαιτήσεις της μοντέρνας κοινωνίας, αποφασίζει πως το μέλλον κρύβεται στην παροχή υπηρεσιών, οπότε τους προτείνει να ξεκινήσουν μια εταιρεία, την οποία ονομάζουν "Εμείς μπορούμε", η οποία θα καλύπτει όποιες ανάγκες οι πελάτες τους δεν μπορούν να υλοποιήσουν μόνοι τους: από το να βγάλουν βόλτα τα σκυλάκια τους, μέχρι να τους διαβάσουν το πιο πιπεράτο, νέο μυθιστόρημα. Κάποιοι άλλοι πελάτες, βέβαια, χρειάζονται μια κοπέλα που θα υποδυθεί την αρραβωνιαστικιά τους για ένα βράδυ, ώστε να αποφύγουν τη φορτική, παιδική τους φίλη που επιμένει να την παντρευτείς.

Μυθιστόρημα διαβάζω είναι (με πρωτότυπο τίτλο "Το καμάρι κάθε οικογένειας"), της δανέζας δημοσιογράφου και συγγραφέως Σουζάνε Πάλσμπο, το οποίο κυκλοφόρησε το 1944 και έναν χρόνο αργότερα μεταφράστηκε με επιτυχία και στη Σουηδία. Για τον κινηματογράφο το αναλαμβάνουν ο σεναριογράφος Γκόστα Στήβενς, ένας από τους πλέον επιτυχημένους και πολυπράγμονες της περιόδου και ο σκηνοθέτης Γκούσταφ Μόλαντερ, επίσης σπουδαίος τα χρόνια εκείνα, καθώς είχε διατελέσει και δάσκαλος της Γκρέτα Γκάρμπο στη Βασιλική Δραματική Σχολή και είχε αναδείξει την Ίνγκριντ Μπέργκμαν, σκηνοθετώντας την στο "Ιντερμέτζο" το 1936, το οποίο και της άνοιξε τις πόρτες του Χόλυγουντ όπου ξεκίνησε με το αμερικανικό ρημέικ του 1939. Τέλος πάντων, όλα αυτά τα παραθέτω γιατί καλό είναι να έχουμε ένα ιστορικό πλαίσιο της ταινίας την οποία συζητάμε εδώ, αφού το σουηδικό σινεμά της εποχής εκείνης δεν είναι και ιδιαίτερα γνωστό πέραν κάποιων εμβληματικών τίτλων. Η "Μνηστή προς ενοικίαση" ας πούμε ούτε είχε έρθει ποτέ στην Ελλάδα ούτε νομίζω πως θα τη μάθαινε άνθρωπος εάν δεν τη φιλοξενούσε το Netflix. Όπως και νά 'χει πάντως, ιστορική είναι περισσότερο η αξία της, αφού κατά βάση όλα όσα συμβαίνουν στην οθόνη δεν βγάζουν και πολύ νόημα. Της αναγνωρίζεις πάντως το κωμικό της τέμπο, τις συγκρατημένες ερμηνείες, το διακριτικό της χιούμορ αλλά και εκείνο το πολύ αστείο εύρημα με το διακοσμητικό μπωλ που πάει κι έρχεται. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.