The best of me (2014)

Ελληνικός τίτλος: Η πρώτη αγάπη

Αισθηματικό δράμα της Relativity σε σκηνοθεσία Μάικλ Χόφμαν, με τους Μισέλ Μόναχαν, Τζέημς Μάρσντεν, Λιουκ Μπρέησυ, Λιάνα Λιμπεράτο, Τζέραλντ ΜακΡάνεϋ. 

21 χρόνια μετά το άδοξο τέλος του εφηβικού τους έρωτα, ο Ντώσον και Αμάντα συναντιούνται ξανά στη μικρή πόλη όπου μεγάλωσαν, όταν ο άνθρωπος που τους είχε σταθεί στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας ως πατρική φιγούρα, πεθαίνει από γερατειά. Εκείνη, παντρεμένη, με έναν γιο που ετοιμάζεται να ξεκινήσει το κολλέγιο, αλλά και με κάμποσα κιλά πόνου στη ζωή της, ακόμα μοιάζει να μην του έχει συγχωρήσει τον χωρισμό τους, αλλά μαλακώνει όταν μαθαίνει πως στην πραγματικότητα εκείνος ποτέ δεν την ξεπέρασε και ουδέποτε έφτιαξε τη ζωή του με καμία άλλη. Οδυνηρές αναμνήσεις μιας ζωής γεμάτης με δυσκολίες και βία, ξετυλίγονται καθώς αυτοί οι δύο καθορισμένοι από το πεπρωμένο αγαπημένοι εξετάζουν έστω και φευγαλέα το ενδεχόμενο μιας δεύτερης ευκαιρίας μεταξύ τους.

Οι φίλοι του είδους θα το λατρέψουν, αφού πολύ απλά τα έχει όλα: καταραμένες σχέσεις, ενδοοικογενειακή βία, πλούσιους και πάμπτωχους, καλοσυνάτους μοναχικούς ανθρώπους που προσφέρουν καταφύγιο, δυστυχισμένους γάμους και φυσικά ένα σετ τεσσάρων όμορφων και γοητευτικών πρωταγωνιστών, που υποδύονται το άτυχο αυτό ζευγάρι στο τότε και στο τώρα. Προσθέστε στην εξίσωση το know how στην ιστορία του συγγραφέα Νίκολας Σπαρκς (δικό του ήταν και "Το ημερολόγιο") σε βιβλίο του οποίου βασίζεται το σενάριο, και μπαίνετε προετοιμασμένοι στη μάχη και εξοπλισμένοι με κάμποσα χαρτομάντηλα. Έλα όμως που ο σκηνοθέτης Μάικλ Χόφμαν δεν ανακατεύει καλά τα συστατικά του και το γλυκό του μπορεί να έχει υπέροχη όψη αλλά στη γεύση είναι λίγο άτονο και χωρίς εκρήξεις. Με μια αντίληψη παλιομοδίτικης τηλεταινίας και μια φλύαρη μουσική που δεν σταματά να ακούγεται ποτέ, ο Χόφμαν βάζει τους ηθοποιούς του να παίζουν τους ρόλους τους αλλά να μην τους πιστεύουν και πάρα πολύ. Είναι κι αυτά τα καρμικά της γνωριμίας τους και τα γραμμένα στα άστρα του έρωτά τους που προφανώς υπάρχουν στο βιβλίο αλλά όταν τα πεις δυνατά χάνουν την όποια ουσία τους και έτσι η Αμάντα και ο Ντώσον περιφέρονται στο τότε και στο τώρα και μάλιστα με το τότε να υπερτερεί του τώρα σε ένταση. Εν τω μεταξύ, συμβαίνει και το εξής παράδοξο: οι ηθοποιοί που υποδύονται τους ρόλους στις δύο διαφορετικές εποχές να μην "εξελίσσονται" πιστευτά. Ο Λιούκ Μπρέησυ επ' ουδενί όταν μεγαλώσει δεν θα γίνει ο Τζέημς Μάρσντεν ενώ η ερμηνεία της νεαρής Αμάντα με τίποτα δεν θα εξελιχθεί στην ενήλικη φιγούρα της έτσι όπως την παρακολουθούμε σήμερα. Ως υστερόγραφο βέβαια, όσοι αφοσιωθούν στην ιστορία ελάχιστα θα ασχοληθούν με τις λεπτομέρειες αυτές, αφού όπως είπα και νωρίτερα, το περιτύλιγμα είναι συναρπαστικό. Απλά, για να καταλάβετε τι εννοώ, στο φινάλε θα έπρεπε να σπαράξουμε στο κλάμα, αλλά, με έναν μαγικό τρόπο, σενάριο και σκηνοθεσία μάς στερούν αυτήν την απόλαυση.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.