Le jeune Ahmed (2019)
Ελληνικός τίτλος: Ανάμεσά μας
Δραματική ταινία της Diaphana σε σκηνοθεσία Ζαν-Πιερ και Λυκ Νταρντέν, με τους Ιντίρ Μπεν Αντί, Ολιβιέ Μποννώ, Μυριέμ Ακεντιού, Βικτόρια Μπλουκ,Κλαιρ Μποντσόν, Οτμάν Μουμέν.
Σε ένα προάστιο της Λιέγης, ο νεαρός Αχμέντ, μόλις 14 ετών, έχει μπει σε μια διαδικασία κατανόησης της αραβικής του ταυτότητας, η οποία όμως τον οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια. Σε αντίθεση με την οικογένειά του και πολλούς από τους φίλους του που έχουν ενταχθεί σχεδόν πλήρως στον τρόπο ζωής της πόλης όπου κατοικούν, ο ίδιος δείχνει να παρασύρεται από τα λόγια μίσους του ιμάμη της γειτονιάς του. Έχοντας ως ήρωα στο μυαλό του ένα κοντινό του πρόσωπο που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της τρομοκρατικής επίθεσης που πραγματοποιούσε, ο Αχμέντ υπακούει τυφλά τον ιμάμη που μόνο το μίσος εντοπίζει στο Κοράνι και που έχει στοχοποιήσει τη δασκάλα του πιτσιρικά, την οποία αποκαλεί αποστάτιδα. Έτσι, ο Αχμέντ αποπειράται να τη δολοφονήσει, με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να οδηγηθεί σε κέντρο ανηλίκων.
Αν κάτι χαρακτηρίζει σε απόλυτο βαθμό το σινεμά των αδελφών Νταρντέν είναι η ανθρωποκεντρική του ταυτότητα και η εθνική του υπογραφή. Όποια κι αν είναι η ιστορία, όποιο κι αν είναι το θέμα της κάθε ταινίας, οι δύο βέλγοι δημιουργοί πάντοτε σε πρόσωπα επικεντρώνουν την κάμερα και την ιστορία τους και πάντοτε μέσα στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της ιδιας της χώρας τους. Δεν θα ήταν υπερβολή να έλεγε κανείς πως το σινεμά τους δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη σύγχρονη ιστορία του Βελγίου, ιδωμένη μέσα από διαφορετικές προσωπικές ιστορίες. Το αποτέλεσμα σαφώς και άλλες φορές ήταν εξαιρετικό και κάποιες άλλες λιγότερο δυνατό, όμως δεν μπορείς να τους αρνηθείς αυτήν την ουσιαστική ταυτότητα στο έργο τους, με ή χωρίς τα σκηνοθετικά τερτίπια των αρχών της καριέρας τους, με τα δόγματα και την κάμερα που κουνιόταν σε κατάσταση ιλίγγου. Όπως και νά 'χει, τόσο οι ίδιοι όσο και το σινεμά τους ωρίμασαν μέσα στα χρόνια και ενδεχομένως προϊόν αυτής της ωριμότητας να είναι και η τελευταία τους ταινία, παρ'ότι έχει τις αδυναμίες της, με πρώτη και καλύτερη την αμηχανία τους απέναντι στο θέμα με το οποίο καταπιάνονται.
Όσο κυλάει η ταινία από τη μέση και μετά, αντιλαμβάνεσαι μια διάθεση αυτολογοκρισίας στο πλαίσιο μιας ευρύτερης πολιτικής ορθότητας, καθώς σαφέστατα και ο τρόπος με τον οποίο θα εξελισσόταν η ιστορία εύκολα να της κολλούσε ρετσινιές, είτε από τη μία όχθη είτε από την άλλη. Οπότε, ειδικά στο φινάλε επιλέγουν μια μέση οδό, την οποία μάλιστα ουδόλως υπεραναλύουν, με τους τίτλους τέλους να πέφτουν ακριβώς τη στιγμή εκείνη, σαφέστατα προσφέροντας μια καλοδεχούμενη λύτρωση, όχι όμως και χωρίς εκκρεμότητες. Έχει όμως δύναμη όλο το έργο μέχρι εκεί, όπως έχει και μια γλυκόπικρη αθωότητα που προκύπτει από την ηλικία του πρωταγωνιστή του και τον μπουνταλάδικο τρόπο με τον οποίο παίζει και αντιδρά, σε μια ερμηνεία απόλυτα πιστευτή κι ας είναι η πρώτη του εμφάνιση μπροστά σε κάμερα. Την ίδια αθωότητα και ειλικρινή αμεσότητα έχει και η πιτσιρίκα που τον ερωτεύεται στη φάρμα όπου ο Αχμέντ εργάζεται στο πλαίσιο της διαδικασίας αποκατάστασης, και αν τελικά το καλοσκεφτείς, αυτή η "μονοκόμματη" διάθεση του φιλμ, όλη αυτή η έλλειψη πληροφοριών για το πώς, το επειδή και το διότι οδήγησαν τον Αχμέντ σε αυτές τις πράξεις, να πηγάζει ακριβώς από αυτήν την άγνοια της ηλικίας. Δεν μπορείς να εξηγήσεις ενδεχομένως τις αντιδράσεις του Αχμέντ επειδή ακριβώς ούτε ο ίδιος μπορεί να τις εκλογικεύσει, αδύναμος και ευεπηρέαστος καθώς στέκει απέναντι σε λόγια μίσους που -κακά τα ψέματα- πάντοτε και σε όλους μας φαντάζουν πιο δελεαστικά από αυτά της αγάπης.
Βραβείο Σκηνοθεσίας στις Κάννες, Υποψηφιότητα Σεζάρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας.
Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου