The woman in the window (2021)
Ελληνικός τίτλος: Η γυναίκα στο παράθυρο
Θρίλερ των Netflix/20th Century Studios σε σκηνοθεσία Τζο Ράιτ, με τους Έημυ Άνταμς, Φρεντ Χέτσινγκερ, Γκάρυ Όλντμαν, Τζούλιαν Μουρ, Τζένιφερ Τζέησον Λη, Γουάιατ Ράσελ.
Μια γυναίκα που πάσχει από αγοραφοβία έχει παραμείνει κλεισμένη στο σπίτι της κατά τη διάρκεια των τελευταίων δέκα μηνών. Με μοναδικές της επισκέψεις αυτές του ψυχολόγου της ως επί τω πλείστον και με συνομιλίες μέσω βιντεοκλήσης με τη μικρή της κόρη και τον εν διαστάσει σύζυγό της, η Άννα Φοξ, παιδοψυχολόγος στο επάγγελμα, αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα της κατάστασής της και προτιμά να πάρει τον χρόνο της, πειραματιζόμενη με νέες θεραπείες που της προτείνει ο γιατρός της, την επίδραση των οποίων μπορεί να κρίνει πολύ καλύτερα από τον μέσο ασθενή, βάσει της επιστημονικής της γνώσης. Κλεισμένη καθώς είναι διαρκώς στο σπίτι, περνάει την ώρα της είτε παρακολουθώντας ταινίες από τη συλλογή της είτε τους περαστικούς ή τους γείτονες στο απέναντι κτίριο. Η οικογένεια Ράσελ που μετακόμισε πρόσφατα φαίνεται να της τραβά ιδιαίτερα το ενδιαφέρον, καθώς μάλιστα δεν αργεί να δεχθεί την επίσκεψη του έφηβου γιου που της μεταφέρει ένα δώρο γνωριμίας εκ μέρους της μητέρας του.
Ολίγον φλύαρο οπτικά μα ενδιαφέρον, αγωνιώδες, γρήγορο και φροντισμένο φιλμ που πληροί τις προσδοκίες που γεννά και σέβεται το είδος του και τις ανατροπές του. Ο βραβευμένος σεναριογράφος Τρέησυ Λετς μεταφέρει με κινηματογραφικούς κώδικες στην οθόνη το μυθιστόρημα του Α. Τζ. Φιν, παίζοντας με την αντίληψη της ηρωίδας και του θεατή και προκαλώντας τη λογική μας έναντι των όσων συμβαίνουν ή τουλάχιστον φαίνεται ότι συμβαίνουν. Την ίδια στιγμή, ο Τζο Ράιτ κατορθώνει να το σκηνοθετήσει "ορχηστρικά", βάζοντας στο παιχνίδι πέραν των ηθοποιών του (αξιοπρεπέστατη η Έημυ Άνταμς, σαρωτική η Τζούλιαν Μουρ), όλους τους βασικούς συντελεστές: τον διευθυντή φωτογραφίας Μπρυνό Ντελμπονέλ, τον μοντέρ Βαλέριο Μπονέλι και τον συνθέτη Ντάνυ Έλφμαν, τους οποίους διευθύνει σε ένα καλοστημένο κοντσέρτο 100 λεπτών, με οβερτούρα, αντάτζιο και κρεσέντο. Έτσι, παρ' ότι -θα το ξαναπώ- φορτωμένη και φλύαρη οπτικά στα σημεία, η ταινία αποτελεί έναν εκρηκτικό φόρο τιμής στο ηδονοβλεπτικό σινεμά του Χίτσκοκ, ένα σαγηνευτικό παιχνίδι εντυπώσεων και πλαστών πληροφοριών και εν τέλει ένα χορταστικό, ψυχαγωγικό θέαμα που σε κρατάει στην άκρη της καρέκλας σου μέχρι την τελευταία στιγμή, ενώ στο ενδιάμεσο παίζει και με τις αμφιβολίες σου για το πού πάει όλο αυτό, δίνοντας ένα -ας πούμε- ενδιάμεσο φινάλε.
Πάντως, για την ιστορία, οφείλω να αναφέρω πως η ταινία ταλαιπωρήθηκε τόσο από την αλλαγή ιδιοκτησίας της Fox, καθώς τα νέα αφεντικά ζήτησαν αλλαγές στο σενάριο και να ξαναγυριστούν ορισμένες σκηνές, όσο και από την πανδημία, που της άλλαξε δύο φορές ημερομηνία εξόδου στις αίθουσες, προτού τελικά αγοραστεί από το Netflix.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου